Χωρίς διάθεση να κομσπασμού ή αυτοϊκανοποίησης θα υπενθυμίσουμε ότι είμαστε από τους πρώτους στη χώρα μας που από τη στήλη αυτή υποστηρίξαμε ότι έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, θα σήμαινε και έναρξη της διάλυσης της Ευρωζώνης.
Τώρα το υποστηρίζουν ανοιχτά και δημόσια ακόμα και Γερμανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι, όπως ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.
Η αποδοχή αυτής της αρχής και η ενσωμάτωσή της στη διαπραγματευτική τακτική από την κυβέρνηση φαντάζει, κατόπιν εορτής, ως ευφυής κίνηση.
Και θα ήταν αρκεί να συνοδευόταν από εκείνες τις αποφάσεις που θωρακίζουν την οικονομία και τη χώρα από τυχόν ατύχημα και θα της δίνουν τη δυνατότητα να λειτουργεί. Αλλιώς οι συνέπειες στην οικονομία και στην κοινωνία μπορεί να είναι τεράστιες.
Κι ενώ η κυβέρνηση ευφυώς κινούμενη ενσωμάτωσε στη διαπραγματευτική τακτική της τον κανόνα που λέει πως δεν υπάρχει δρόμος εξόδου από το ευρώ, κανόνας που θεωρείται από τους πυλώνες του κοινού νομίσματος και ενσωματώθηκε στη συνθήκη για να στείλει το μήνυμα στις αγορές και την παγκόσμια κοινότητα πως το ευρώ είναι ένα δημιούργημα σταθερό, με μέλλον και χωρίς επιστροφή, ιδιότητες που προσέδωσαν στο νέο νόμισμα εμπιστοσύνη και φερεγγυότητα, δεν κινήθηκε το ίδιο έξυπνα, οργανωμένα και με σχέδιο στο εσωτερικό μέτωπο.
Η περίφημη καθημερινότητα του πολίτη -και της επιχείρησης θα προσθέταμε- δεν έτυχαν της ανάλογης προσοχής και φροντίδας. Και ξέρετε γιατί; Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μας δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει, δεν είχε κυβερνητικό σχέδιο ολοκληρωμένο και λεπτομερές για τις πολιτικές που θα εφαρμόσει.
Τις συνέπεις τις βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις που αποθεώνουν κυριολεκτικά τον Τσίπρα, δείχνουν ότι είναι αποδεκτή η διαπραγματευτική στρατηγική με τους εταίρους, αλλά στα οικονομικά ζητήματα, στην καθημερινότητα, στις σχέσεις με το Δημόσιο, παρατηρείται ραγαδαία υποχώρηση της αποδοχής της κυβέρνησης από τους πολίτες. Ευτυχώς, όμως γι΄ αυτήν δεν υπάρχει αντιπολίτευση -τουλάχιστον όχι ακόμα- που θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τη διευρυνόμενη δυσαρέσκεια.
Τούτων λέχθέντων διαφαίνεται ότι τελικά μάλλον θα υπάρξει συμφωνία με τους εταίρους, έστω πολιτική, όμως η ζημιά που γίνεται στην οικονομία, στις επιχειρήσεις και στο εσωτερικό της χώρας, θα χρειαστεί πολλαπλάσια προσπάθεια, μέτρα και πόρους για να ξεπεραστεί, από εκείνα που θα χρειαζόταν αν η κυβέρνηση από την πρώτη μέρα κυβερνούσε και αν όλοι οι υπουργοί επιλαμβάνονταν και έλυναν προβλήματα και πολύ ππερισσότερο αν προωθούσαν μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που δεν σχετίζονται με τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές.