Η Ελλάδα είναι κοντά στην κοινωνική αποσύνθεση. Οι ευθύνες του πως και γιατί δεν είναι του παρόντος.
Όχι για να ξεχασθεί οτιδήποτε αλλά γιατί οι εξελίξεις είναι πολύ γρήγορες και δεν πρέπει να τις χάσουμε.
Χρειάζεται να μείνουμε μέσα στη «μεγάλη λύση» της Ευρώπης, δηλαδή ευρωομόλογο και χρήση ΕΚΤ σαν λύση δημοσιονομικής έσχατης ανάγκης.
Να μείνουμε μέσα, να μην θεωρηθεί δηλαδή η Ελλάδα ειδική περίπτωση, εκτός των αλλαγών που θα επέλθουν στην Ευρωζώνη.
Αλλαγές θα επέλθουν γιατί το θέμα είναι απλό. Εάν αυτή η λύση «ευρωομόλογο-ΕΚΤ» δεν προχωρήσει έγκαιρα τότε το ευρώ μετρά ημέρες ή για τους αισιόδοξους εβδομάδες και άρα στην προοπτική κατάρρευσης, δεν έχουμε να σπαζοκεφαλιάσουμε για την θέση μας στην Ευρώπη.
Χρειάζεται να βγούμε μπροστά στην Ευρώπη.. Να διεκδικήσουμε , μετά την επιβολή της «μεγάλης λύσης», την ηθική και πολιτική μας αποκατάσταση, τις πολεμικές αποζημιώσεις μας.
Δηλαδή, όχι, δεν είμαστε οι τεμπέληδες της Ευρωζώνης που ρουφάμε με το καλαμάκι το αίμα του γερμανού συνταξιούχου και κλέβουμε το μεροκάματο του ολλανδού καλλιεργητή τουλίπας.
Έχουμε χίλια κακά να διορθώσουμε, νοοτροπίες να αλλάξουμε, ξυπόλητα τάγματα από Φωτόπουλους και Λυμπερόπουλους να επανεντάξουμε, αλλά και αξιοπρέπεια έχουμε και δουλειά ρίχνουμε και επινοητικότητα της επιβίωσης και αντοχές της ανέχειας, έχουμε γραμμένες στο DNA μας.
Η Ελλάδα ήταν η κορυφή, έστω και πολύ μυτερή του ευρωπαϊκού παγόβουνου και αν οι δικοί μας πολιτικοί άργησαν να το καταλάβουν, οι Ευρωπαϊκοί ηγέτες, εγκλημάτησαν μέχρι να το αποδεχθούν και ακόμη διστάζουν να το παραδεχθούν.
Την τριετή ακαμψία Μέρκελ και την μικρόνοια Σαρκοζί ή τον Ολλανδικό εθνικιστικό αυτισμό δεν μπορούμε ούτε να τα φορτωθούμε ούτε να τα καταπιούμε.
Η Ευρώπη παρά την παγκόσμια κρίση του 2008, έκλεισε τα μάτια και οδηγήθηκε Γερμανικά και Ολλανδικά στην επανεθνικοποίησή της, ρίχνοντας Γερμανικά κόκαλα στην Γαλλία.
Μόλις ο αδύναμος κρίκος Ελλάδα – άφρων στην καραμανλική διαχείριση, ανερμάτιστος στην παπανδρεική αλλαγή- έσκασε, η ενοχλημένη Ευρώπη το αντιμετώπισε ρατσιστικά, με φυλετικές αναφορές τεμπελιάς, πολιτισμικής απαξίας, «γενετικής» περιφρόνησης.
Ο αιφνιδιασμός, λόγω απουσίας ευρωπαϊκών θεσμών και πολιτικών, οδήγησε την Ευρώπη σε συνταγές τιμωρητικής προκατάληψης, που πήγαζαν από στενές εθνικές ματιές και στερεότυπα ηθικολόγου λαϊκισμού. Κυριάρχησαν η λογική του
προτεστάντη τραπεζίτη και το μέτρο του καλβινιστή μεγαλέμπορου.
Τώρα όλοι γνωρίζουν αλλά λίγοι αναγνωρίζουν πως δεν είναι έτσι. Τώρα πρέπει να φωνάξουμε για να διεκδικήσουμε την αποκατάστασή μας.
Κατά κάποιο τρόπο η Ελλάδα χρεοκόπησε έγκαιρα, νωρίς. Δηλαδή έχει κόψει δρόμο, έχει παράγει μειώσεις κόστους που τώρα σιγά σιγά θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι υπόλοιποι. Έχει αυτό το επαχθές αλλά υπαρκτό πλεονέκτημα χρόνου και εμπειρίας.
Χρειάζεται να καταγγείλουμε, με τη γνώση του βιώματος, την μονόπλευρη ύφεση.
Η Ελλάδα έγινε πειραματόζωο και η πρωτοφανής ύφεση δείχνει τα λάθη στις πολιτικές που εφαρμόσθηκαν. Λάθη όχι μόνο Ελληνικά ή παπανδρεικά.
Η Ευρωπαική –ΔΝΤ συνταγή του μνημονίου, εφαρμόσθηκε με τόσο λάθος τρόπο, τόσο έξω από την Ελληνική πραγματικότητα, που παρήγαγε την εξαθλίωση και τον φαύλο κύκλο ύφεσης που ζούμε.
Όχι στην ύφεση. Όχι στις δογματικές εμμονές των μονίμως ισοσκελισμένων προυπολογισμών. Μέτρα παγκόσμιας διακυβέρνησης και Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπως ο φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, ή η δημοσιονομική χαλάρωση της ΕΚΤ.
Όχι στην αμήχανη αντιμετώπιση των Τραπεζών, που έχουν μεταβληθεί από χρηματοδότες της οικονομίας, σε χρηματοδότες των κυβερνητικών ελλειμμάτων.
Ή οι Τράπεζες είναι μέρος του « κοινού εθνικού» και «κοινού Ευρωπαϊκού» συμφέροντος ή είναι εξωθεσμικές οντότητες, ανήμπορες προσόψεις παγκοσμιοποιημένων, πολύπλοκων δικτύων χωρίς αναφορές και εγγυήσεις.
Στην δεύτερη εκδοχή δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι. Ας θυμηθούμε πως στον ιστορικό χρόνο, τις περισσότερες φορές σε δραματικές περιστάσεις , τα χρέη μηδενίσθηκαν και οι τραπεζίτες υπέστησαν πογκρόμ.
Η καλύτερη πολιτική για την Ελλάδα είναι η Ευρωπαική συμμετοχή και η διόρθωση των δικών μας σφαλμάτων και πολιτικών.
Δηλαδή η διεκδίκηση εφαρμογής των συμφωνιών της 26ης Οκτωβρίου, χωρίς κωλυσιεργίες υπογραφών και άκαιρες συζητήσεις περί ημερομηνίας λήξης της κυβέρνησης.
Ακούγεται παράδοξο, αλλά βεβαίως διεκδίκηση. Γιατί στις σημερινές συνθήκες, η Ιταλία δανείζεται με 7%, για να δανείσει την Ελλάδα με 3.5%!! Το ίδιο η Ισπανία, προσεχώς η Γαλλία.. Μοιάζει λογικό, φαίνεται βιώσιμο; Μήπως δεν μας συμφέρει και γι αυτό καθυστερούμε;
Στην Ελλάδα από την ανεργία και την ύφεση, κάθε μήνα πάνω από 100.000 νοικοκυριά παράγουν οικογενειακά χρέη. Προσθέτουν ελλείμματα με δύο τρόπους. Μη πληρωμή ασφαλιστικών εισφορών, μη εξυπηρέτηση δανείων, κυρίως στεγαστικών.
Είναι αβάσταχτο οικογενειακά και ουτοπικό κοινωνικά να θεωρηθεί ότι αυτά τα χρέη θα εξυπηρετηθούν.
Στα πλαίσια των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου, αυτό το θέμα οφείλει να αντιμετωπισθεί. Αν το αφήσουμε κάτω από το χαλί, θα αυξήσουμε σημαντικά τις πιθανότητες απελπισμένων εξωθεσμικών αντιδράσεων, που δεν αντέχει η εξαντλημένη και απαξιωμένη καταστατική Ελλάδα.
Οι καθημερινές δραματικές εξελίξεις της Ευρωζώνης γεννούν τις ευκαιρίες στην οικονομία και αυξάνουν τους βαθμούς ελευθερίας μας στο γεωπολιτικό χάρτη. Όπου μέσω Κύπρου, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ μας αποδίδουν αναβαθμισμένο ρόλο.
Μπορούμε λοιπόν, έχουμε τις ευκαιρίες να το «γυρίσουμε».
Στηρίζοντας την κυβέρνηση που δουλεύει σε αυτούς τους στόχους.