Η Ελλάδα βρίσκεται σχεδόν οκτώ χρόνια σε Μνημόνια και δυστυχώς κανείς από εμάς δεν έχει δει την κατάσταση κατάματα και δεν έχει αναλάβει τις ευθύνες του, έστω και κρυφά. Δηλαδή να κάτσει μόνος του στο σπίτι μπροστά στον καθρέφτη του και να πει χαμηλόφωνα ... «φταίω και εγώ λίγο που φτάσαμε ως εδώ».
Η νοοτροπία όλων μας ελάχιστα έχει αλλάξει. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, αρκέστηκε σε συχτιρισμούς, στην λογική του ότι φταίνε αποκλειστικά οι άλλοι, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε πολίτες που απλά έτυχε να τα καταφέρνουν καλύτερα από αυτούς. Η ιδεολογία του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» στα χρόνια του Μνημονίου γιγαντώθηκε. Αν μάλιστα μπορούσε να εκπροσωπηθεί και πολιτικά στο Κοινοβούλιο, ίσως να είχε και ποσοστά Τσαουσέσκου.
Το κακό δεν είναι ότι εξαιτίας των λαθών μας φτάσαμε στα Μνημόνια, όλοι άλλωστε κάνουν λάθη, το τραγικό είναι ότι δεν διορθώσαμε τίποτε από αυτά, αλλά το αντίθετο γίναμε χειρότεροι.
Όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε ακούμε το πόσο κακοί είναι οι πολιτικοί μας, από όλους τους χώρους. Κανείς βέβαια δεν μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί «πως μπήκαν βρε αδερφέ αυτοί στην Βουλή; με το έτσι θέλω; μήπως είναι δικό μας δημιούργημα;».
Πιστεύει άραγε κάποιος ότι στα χρόνια των Μνημονίων και στις εκλογές που έγιναν ενδιάμεσα και δεν είναι λίγες, βελτιώθηκε το πολιτικό προσωπικό; Μία ματιά στα έδρανα του Κοινοβουλίου και στον πολιτικό λόγο θα διαπιστώσει εύκολα κανείς ότι πριν την έλευση του Μνημονίου, τα πράγματα ήταν καλύτερα. Το αργότερο έως τον Οκτώβριο του 2019 θα έχουμε εκλογές. Πιστεύει άραγε κανείς ότι στην Βουλή θα στείλουμε του καλύτερους; Μάλλον όχι. Ίσως να αποτελεί και εθνικό βίτσιο μας, να στέλνουμε κάθε φορά και ακόμη χειρότερους, προκειμένου να βγάζουμε το άχτι μας με μεγαλύτερη μανία.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε τι άραγε γίναμε καλύτεροι; Μάθαμε να σεβόμαστε; μάθαμε να ακολουθούμε κανόνες; μάθαμε να δεχόμαστε τις ποινές; τι άραγε μάθαμε; Πολύ φοβάμαι ότι το μόνο που μάθαμε είναι η μοιρολατρία. Γίναμε μοιρολάτρες. Αποδεχόμαστε τα πάντα αδιαμαρτύρητα και χωρίς ουσιαστικό αντίλογο. Υποκύπτουμε με ευκολία στον λαϊκισμό σε όλες του τις μορφές.
Δυστυχώς το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι πρόβλημα οικονομικό, είναι κυρίως κοινωνικό. Οι πολίτες δεν μπορούν και οι πολιτικοί υποκύπτουν στην αδυναμία των πολιτικών προκειμένου να μην χάσουν τα ψηφαλάκια. Είδατε ποτέ κανέναν πολιτικό να αναλαμβάνει καμία ευθύνη πραγματική, όμως όχι για τα μάτια του κόσμου ή κανέναν πολίτη να λέει «θα ψηφίσω αυτόν γιατί δεν μου χαϊδεύει τα αυτιά;»
Η Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα βγει από τα Μνημόνια, όμως το έλλειμμα παιδείας, κουλτούρας και σωστής νοοτροπίας, πολύ δύσκολα θα καλυφθεί και δεν θα μας φτάνουν ούτε 100 Μνημόνια για να γίνουμε κανονικοί πολίτες.
