Όμως φαίνεται ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εάν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι όσοι έχουν μπλοκάκι μπορούν να γλιτώσουν την αύξηση των εισφορών φαίνεται ότι σε επίπεδο φορολόγησης η ίδρυση εταιρείας σε χώρες όπως η Μάλτα, η Κύπρος ή η Βουλγαρία είναι δώρο άδωρο.
Η εφορία έχει όπλα στα χέρια της. Ουσιαστικά όσοι ιδρύουν μια εταιρεία σε ξένη χώρα δεν γλιτώνουν κάτι σε φορολογικό επίπεδο.
Στο άρθρο 4 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν4172/13) προβλέπεται πως: ένα νομικό πρόσωπο ή μία νομική οντότητα είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδας για οποιοδήποτε φορολογικό έτος, εφόσον ο τόπος άσκησης πραγματικής διοίκησης είναι στην Ελλάδα οποιαδήποτε περίοδο στη διάρκεια του φορολογικού έτους.
Η εφορία λαμβάνει υπόψη:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
α) τον τόπο άσκησης καθημερινής διοίκησης,
β) τον τόπο λήψης στρατηγικών αποφάσεων,
γ) τον τόπο ετήσιας γενικής συνέλευσης των μετόχων ή εταίρων,
δ) τον τόπο τήρησης βιβλίων και στοιχείων,
ε) τον τόπο συνεδριάσεων του διοικητικού συμβουλίου ή όποιου άλλου εκτελεστικού οργάνου διοίκησης,
στ) την κατοικία των μελών του διοικητικού συμβουλίου ή όποιου άλλου εκτελεστικού οργάνου διοίκησης.
Αν δηλαδή ένας Έλληνας φορολογικός κάτοικος έχει συστήσει μια επιχείρηση στη Βουλγαρία και επί της ουσίας τη διευθύνει από την Ελλάδα, τότε τα κέρδη που παράγει αυτή η εταιρεία πρέπει να φορολογηθούν στην Ελλάδα αφού αυτή η επιχείρηση θεωρείται “φορολογικός κάτοικος Ελλάδας”.
Με πληροφορίες από capital
