Κορώνες, κορώνες, κορώνες. Αντε και κοκορομαχίες. Εχει καταντήσει προβλέψιμο και βαρετό. Το σκηνικό με τις συζητήσεις στη Βουλή ήταν το ίδιο άχαρο, το ίδιο στείρο, το ίδιο απαράδεκτο.
Οι συνήθειες του παρελθόντος με ανούσιες αντιπαραθέσεις, φτηνές κορώνες, λαϊκισμούς και καταγγελίες για το θεαθήναι, κυριάρχησαν και την πρώτη μέρα της συνεδρίασης για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Το ερώτημα αν θα περίμενε κανείς τίποτα καλύτερο, δυστυχώς δεν επιδέχεται θετικής απάντησης. Οπερ σημαίνει ή ότι το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ανούσιες πρακτικές του παρελθόντος (αλήθεια πώς να απαρνηθεί τον εαυτό του;) ή δεν έχει τη δυνατότητα να εκφέρει έναn άλλο λόγο.
Ένα λόγο σύγχρονο, μεστό, μεταρρυθμιστικό με ουσία και με προτάσεις. Ένα λόγο ο οποίος θα διαπερνάται και θα χαρακτηρίζεται από δημιουργική διάθεση. Ένα λόγο μέσω του οποίου θα γνωστοποιείται ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση και τη λύση προβλημάτων.
Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται έμπνευση, θάρρος, να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να απόσχουν από τις μαυρογυαλούρικες πρακτικές που χαϊδεύουν αυτιά ενώ προετοιμάζουν ξαναζεσταμένη σούπα, πικρή, κακής γεύσης και χείριστης ποιότητας.
Αντί δημιουργικής, νεωτερικής και γόνιμης αντιπαράθεσης θέσεων, προτάσεων και προγραμμάτων, ξαναζήσαμε σκηνές από το παρελθόν, ένα κακοστημένο κοινοβουλευτικό ριμέικ.
Θα περίμενε κανείς στις κρίσιμες στιγμές που περνά η χώρα να δούμε οι πολιτικοί να διασταυρώνουν τα ξίφη τους και να εκφέρουν επιχειρήματα για τις προτάσεις τους, τις θέσεις τους, τα σχέδιά τους.
Να αποκρούουν με επιχειρήματα τους αντιπάλους, να παρουσιάζουν τα δικά τους σχέδια ώστε ο πολίτης να μπορεί να κρίνει επί προγραμμάτων και όχι επί κραυγών, επί ρεαλιστικών τοποθετήσεων και όχι επί λαϊκίστικων φληναφημάτων.
Να μπορεί ο πολίτης να διακρίνει ποιος του ανοίγει την πόρτα στο μέλλον, ποιος τον καθηλώνει στο σημειωτόν και ποιος τον οδηγεί πάλι στο παρελθόν. Γιατί αν δεν προσέξουμε το παρελθόν και μάλιστα σε σκληρότερη εκδοχή καραδοκεί.
Και να πεις ότι δεν υπάρχουν ζητήματα ανοιχτά; Όλα ορθάνοιχτα και καυτά είναι. Αλλά μπορεί επειδή καίουν, το πολιτικό προσωπικό να αρνείται να βάλει «τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων». Να φοβάται πως θα καεί.