Η Αριστερά όπως τη γνώρισα από το 1974 και μετά ήταν δύναμη προοδευτική, δύναμη που σε όλο το φάσμα της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής ζωής έκανε προτάσεις ανατρεπτικές, σύγχρονες, προτάσεις που άνοιγαν παράθυρο στο μέλλον. Γι΄ αυτό ήταν και προοδευτικές.
Γιατί τα σκέφτηκα τώρα αυτά; Γιατί μου ξένισε η συμπεριφορά της κ. Ρένας Δούρου και των 19 δημάρχων στο θέμα του ελέγχου των υπαλλήλων.
Με το σκεπτικό ότι μπορεί να απολυθούν αρνούνται να δώσουν στοιχεία για υπαλλήλους οι οποίοι μπορεί να διορίστηκαν με πλαστούς τίτλους σπουδών.
Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει, να αποδεχτεί, ακόμα και να επικροτήσει την αντίθεση στις απολύσεις (με την προϋπόθεση ότι είναι όλοι απαραίτητοι στις θέσεις τους και κανένας δεν πλεονάζει), όμως σε καμία περίπτωση η κοινωνία σήμερα δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί να μην γίνεται έλεγχος, να μην αξιολογούνται οι υπάλληλοι και προπαντός να παραμένουν στην υπηρεσία άνθρωποι που με δόλιο και παράνομο τρόπο μπήκαν στο Δημόσιο.
Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προοδευτική (μάλλον οπισθοδρομική είναι) προσέγγιση του θέματος. Είναι δείγμα άκρατου λαϊκισμού η άκριτη προστασία όλων, ακόμα και εκείνων που παρανόμησαν ή είναι ανίκανοι και ακατάλληλοι για τη θέση που κατέχουν.
Είναι οπισθοδρομική προσέγγιση ιδίως στις μέρες μας που η ανεργία ξεπερνά το 27%. Οι διορισθέντες με πλαστούς τίτλους και οι ακατάλληλοι δεν μπορούν να μένουν στις θέσεις τους, γιατί όχι μόνο δεν τις αξίζουν, αλλά και γιατί τις στερούν από άλλους άξιους πολίτες.
Αν η κυρία Δούρου διαφωνεί με την αξιολόγηση, αν φοβάται απολύσεις, αντί να προβάλλει τη στείρα και οπισθοδρομική άρνηση ας κάνει τη δική της αντικειμενική (το τονίζουμε αντικειμενική) πρόταση ελέγχου και αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων.
Διότι για παράδειγμα κυρία Δούρου, μπορεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων να ήταν μέτρο προοδευτικό, σήμερα, όμως είναι εξόχως αντιδραστικό.
Και κλείνοντας με αυτό να πούμε και μία γενικούρα. Η προοδευτικότητα δεν είναι εσαεί ίδια. Εξελίσσεται και αλλάζει με την πάροδο του χρόνου και προπαντός με την εξέλιξη των ιδεών και των αξιών.
Αν δεν ίσχυε αυτό εσείς κυρία Δούρου δεν θα μπορούσατε να πείτε ότι ο καπιταλισμός είναι οπισθοδρομικός, από τη στιγμή που ο Μαρξ είχε υποστηρίξει ότι την εποχή της φεουδαρχίας ήταν προοδευτικός.