Ειδικότερα, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η ALCO με τη Fidel & Fortis, Συμβούλους Επιχειρήσεων, και παρουσιάστηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, η έλλειψη ασφάλειας σε ποσοστό 76% αποτελεί τον υπ΄ αριθμόν ένα κίνδυνο.
Ειδικά, η έλλειψη ασφάλειας αποτελούσε και κατά το παρελθόν τον σημαντικότερο κίνδυνο για τις επιχειρήσεις, γεγονός που τεκμηριώνεται από διάφορα συμβάντα, με τα οποία έχουν βρεθεί αντιμέτωπες οι επιχειρήσεις, όπως κλοπές, ληστείες, τρομοκρατικές ενέργειες, απειλές και εκρήξεις βόμβας, κοινωνικές αναταραχές. Σε ό,τι αφορά τις θεσμικές αλλαγές αυτές αφορούν το ρυθμιστικό, νομικό, φορολογικό πλαίσιο κλπ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με το ίδιο ποσοστό κατατάσσονται και οι συνεχείς θεσμικές αλλαγές .
Από τα παραπάνω, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η αντίληψη των επιχειρήσεων αναφορικά με σημερινές και μελλοντικές απειλές, προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον και είναι κυρίως θεσμικού χαρακτήρα.
Στις ερωτήσεις σχετικά με τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση εκτάκτων συνθηκών
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το 84% δηλώνει ότι έχει πλάνα διαχείρισης εκτάκτων γεγονότων, ενώ ένα 16% των μεγάλων επιχειρήσεων του δείγματος εξακολουθεί να μη διαθέτει τέτοια πλάνα.
Το 30% δεν διαθέτει ομάδες και ανθρώπους για τη διαχείριση εκτάκτων γεγονότων και κρίσεων.
Το 30% δεν έχει προχωρήσει ποτέ σε ανάλυση ρίσκου.
Το 40% δεν έχει προχωρήσει ποτέ σε αναλύσεις επιχειρησιακών επιπτώσεων.
Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων δεν έχει ειδική μονάδα που ασχολείται με την Επιχειρησιακή Συνέχεια (Business Continuity Management).
Μόνο το 15% των επιχειρήσεων δηλώνουν ότι έχουν θέση Business Continuity Manager στον οργανισμό.
Όσες επιχειρήσεις δηλώνουν ότι διαθέτουν πλάνα έκτακτης ανάγκης, όταν τους ζητείται να διευκρινίσουν τι ακριβώς εννοούν, αναφέρονται κυρίως σε Disaster recovery plans/πλάνα ανάκαμψης στον τομέα της πληροφορικής, ή/και σε πλάνα εκτάκτων αναγκών που εντάσσονται στον τομέα της Υγείας και Ασφάλειας.
Η διαχείριση εκτάκτων γεγονότων γίνεται από διαφορετικές μονάδες της επιχείρησης ξεχωριστά, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κεντρικός συντονισμός. Κάποιες εταιρίες δηλώνουν ότι για την αντιμετώπιση κρίσεων υπάρχει συντονισμός της/των εμπλεκόμενης/ων μονάδας/ων με την ανώτατη διοίκηση.
Με βάση τα παραπάνω, οι περισσότερες από τις ερωτηθείσες επιχειρήσεις φαίνεται να εστιάζονται στην εκπλήρωση νομικών υποχρεώσεων και στη λογική της αποκατάστασης βλαβών αλλά όχι στην προληπτική θωράκιση όλων των κρίσιμων λειτουργιών τους, ώστε να μπορέσουν να συνεχίζουν να λειτουργούν ακόμη και σε περίπτωση καταστροφικών γεγονότων.
7 στους 10 παραδέχονται ότι η ύπαρξη μόνιμης ομάδας που θα έχει ως αντικείμενο τη συστηματική ενασχόληση με την αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων -ειδικά σήμερα- είναι σημαντική, ενώ επίσης 7 στους 10 θεωρούν ότι μια τέτοια μονάδα θα έπρεπε να υπάγεται κατευθείαν στον Διευθύνοντα Σύμβουλο.
Με βάση τις σημερινές πολιτικές και πρακτικές των επιχειρήσεων, δεν φαίνεται να τεκμηριώνεται ηουσιαστική πρόθεση υιοθέτησης μιας διαφορετικής συμπεριφοράς, τουλάχιστον προς το παρόν.
Γενικό συμπέρασμα: η γενικότερη αντίληψη γύρω από την Επιχειρησιακή Συνέχεια στην Ελλάδα βρίσκεται σε αρκετά πρώιμο στάδιο και απέχει από την αντίληψη αντίστοιχων μεγάλων επιχειρήσεων του εξωτερικού, οι οποίες σε μεγάλη κλίμακα εφαρμόζουν Σύστημα Επιχειρησιακής Συνέχειας, με στόχο τη δημιουργία ανθεκτικών οργανισμών.
