Σε ότι αφορά τον ρόλο του ΔΝΤ τα πράγματα είναι μάλλον θολά. Η θέση της Γερμανίας, όσο τουλάχιστον την γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα είναι η παραμονή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα και είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτή να μεταβληθεί.
Από εκεί και πέρα οι «παίκτες» που παραμένουν στο παιχνίδι, έχουν μεν σχετικά ξεκάθαρες επιδιώξεις, ωστόσο όλα θα εξαρτηθούν τον ρόλο του Ταμείου.
Τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν σε λιγότερο από 30 ημέρες, όταν και θα διεξαχθεί στην Ουάσιγκτον, το διάστημα 20 – 22 Απριλίου η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ. Μέχρι τότε οι συζητήσεις θα γίνονται στο παρασκήνιο, ενώ στο προσκήνιο θα γίνονται περισσότερο κινήσεις εντυπωσιασμού.
Ας δούμε λίγο το περίγραμμα αυτών που ζητούν μέχρι σήμερα οι δανειστές;
Ψηλά στην σχετική ατζέντα είναι το θέμα των τραπεζών. Οι δανειστές επιμένουν ότι η ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και η εξυγίανση των «κόκκινων» δανείων με σταθερό στόχο την πραγματοποίηση πλειστηριασμών. Παράλληλα απορρίπτουν οποιαδήποτε σκέψη για δημιουργία bad bank.
Ένα άλλο ζήτημα που θέλουν οι δανειστές είναι η ολοκλήρωση των παρεμβάσεων στις αγορές προϊόντων αλλά και στη θεσμική τους θωράκιση ώστε να αυξηθεί η επενδυτική ελκυστικότητα της χώρας. Ειδική έμφαση δίδεται στη διαδικασία αδειοδότησης των επιχειρήσεων, στα κλειστά επαγγέλματα αλλά και στην διασφάλιση της ανεξαρτησίας των ρυθμιστικών αρχών και των άλλων ανεξάρτητων θεσμών.
Οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν για τους δανειστές σημείο ιδιαίτερα σοβαρό. Απαιτούν να υλοποιηθεί ομαλά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Στην 4η αξιολόγηση έμφαση δίδεται στο ενεργειακό πεδίο, αλλά, γενικότερα, για τα επόμενα χρόνια, εκτιμάται από τους δανειστές ότι υπάρχουν ακόμη ιδεολογικά ζητήματα.
Ζητούν επίσης και θέλουν να περιλαμβάνεται στον οδικό χάρτη:
Πρόβλεψη με συγκεκριμένες δράσεις και χρονοδιάγραμμα για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και την ολοκλήρωση των παρεμβάσεων για την επιτάχυνση της δικαιοσύνης. Μέγα ζήτημα θεωρείται η στελέχωση του Δημοσίου, καθώς ένα μέρος της θα γίνει τη μετά – Μνημονίου εποχή.
Παράλληλα θέτουν και φορολογικό ζήτημα, ζητώντας την διαμόρφωση ενός συστήματος φόρων και δαπανών πιο φιλικό στην ανάπτυξη και στην κοινωνία. Ειδική σημασία δίδεται στη συνεχή ενίσχυση της φορολογικής διοίκησης.
Η ελληνική πλευρά προσδοκά ότι θα υπάρξουν άμεσες εξελίξεις με το χρέος και δεν θα τεθεί θέμα σύνδεσης και μάλιστα αυστηρής, της προόδου στον οδικό χάρτη που θα συμφωνηθεί με την ρύθμιση του χρέους. Η ελληνική πλευρά παράλληλα θέλει πάση θυσία να αποφύγει την εμπροσθοβαρή μείωση του αφορολόγητου, ενώ δεν έχει εγκαταλείψει, ως σκέψη να παλέψει την μετάθεση χρονικά της μείωσης των συντάξεων. Η Αθήνα πάντως θα ήταν ικανοποιημένη αν πετύχει έναν από τους δύο στόχους. Όμως πιθανή έλευση του ΔΝΤ στο πρόγραμμα καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο ένα τέτοιο ενδεχομενο.
Του Θανάση Παπαδή
