Εάν πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα, που έτσι έχουν, τότε πως η κυβέρνηση ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσουν να διαπραγματευτούν για τη ρύθμιση του χρέους; Με ποια ισχύ θα επιβάλουν τις θέσεις τους ή με ποια πειθώ θα πείσουν τους δανειστές να κάνουν υποχωρήσεις; Μόνο να εκλιπαρήσουν ή να ζητιανέψουν μπορούν επικαλούμενοι τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι δανειστές το 2012. Τώρα δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε την απειλή «θα καταστραφείτε μαζί με εμάς» που μπορούσαμε να επικαλεστούμε το 2010, να εκστομίσουν.
Κι΄ αν ως χώρα έχουμε ακόμα και τώρα μειωμένη διαπραγματευτική ικανότητα στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σκεφθείτε πόσο αδύναμη καθίσταται αυτή με κατακερματισμένο το εσωτερικό μέτωπο, με αντιπαλότητες και σκληρές κόντρες και αντιπαραθέσεις των πολιτικών δυνάμεων.
Είναι κατανοητό από τον κάθε πολίτη πως ο λόγος, τα επιχειρήματα και οι προτάσεις της Ελλάδας τώρα έχουν πολλές αδυναμίες. Όμως, μπορούν να αποκτήσουν ισχυρότερη δυναμική και συμμαχίες υπέρ των ελληνικών θέσεων.
Αρκεί ο κατακερματισμός, η αντιπαράθεση και η αντιπαλότητα στο εσωτερικό της χώρας για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως το χρέος, από τη στιγμή μάλιστα που οι διαφορές τείνουν να μικραίνουν μετά και τη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον ενός μέρους της ηγεσίας του προς ρεαλιστικής προσεγγίσεις, να αντικατασταθεί από τη συνεννόηση. Αρκεί όλα τα κόμματα να έχουν την πολιτική βούληση να λύσουν ένα τόσο κεφαλαιώδες και ζωτικό ζήτημα για την επιβίωση της χώρας, την πρόοδο της οικονομίας και την ευημερία των πολιτών με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Αν δεν μπορούν να φτιάξουν μία εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης για το χρέος, μπορούν εν τούτοις να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να διαμορφώσουν τις θέσεις με τις οποίες η Ελλάδα θα διαπραγματευθεί.
Από τη στιγμή που συμφωνούν στη βασική αρχή για μείωση του βάρους του χρέους (τα υπόλοιπα, δηλαδή η μέθοδος, είναι τεχνικές πλευρές και εκ του πονηρού αναδεικνύονται σε ζητήματα αρχής) το μόνο εμπόδιο είναι οι πολιτικοί εγωισμοί και τα μικρόψυχα σχέδια για τη κατάληψη της εξουσίας.
Σήμερα πρέπει να υπάρξεις ένας μεγάλος συμβιβασμός (η κυβέρνηση και η ΔΗΜΑΡ για παράδειγμα σχεδόν συμπίπτουν) και να βρεθεί ο κοινός τόπος. Αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις προτάξουν το εθνικού του κομματικού συμφέροντος, αν όλοι ανεξαιρέτως κάνουν ένα βήμα πίσω, αν αντί να πετροβολούν ο ένας τον άλλον καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με διάθεση να συμφωνήσουν και όχι να επιβάλουν τις θέσεις τους, η κοινή συνισταμένη είναι εφικτή.
Ας βρουν λοιπόν την κοινή πλατφόρμα και στη διαπραγμάτευση αυτή καθεαυτή θα μπορούσαν να υιοθετήσουν το μοντέλο που ακολούθησε η Κύπρος κατά τη διαπραγμάτευση για το σχέδιο Ανάν όπου σε διπλανή αίθουσα με εκείνη των διαπραγματευτών ήταν οι πολιτικοί αρχηγοί και συναποφάσιζαν κάθε στιγμή. Ετσι, θα εκλείψει και ο φόβος να δρέψει ένας τις δάφνες της τυχόν επιτυχίας.
Οι λύσεις υπάρχουν, οι συγκλίσεις είναι εφικτές, τι απομένει; Να επικρατήσει η κοινή λογική και τα κόμματα να ξεχάσουν μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης τις εκλογές και το δέλεαρ της εξουσίας. Μπορούν; Δυστυχώς η νεώτερη ελληνική ιστορία λέει πως μάλλον όχι. Και δυστυχώς η ευκαιρία θα χαθεί.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163