Εχει αποδειχθεί ιστορικά πως σε περιόδους μεγάλης κρίσης οι λαοί επιζητούν ισχυρές ηγεσίες στις οποίες προσπαθούν να στηριχτούν και να αναζητήσουν τη δύναμη που θα τους επιτρέψει να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τις δυσκολίες.
Στις ίδιες περιόδους εμφανίζονται λαϊκίστικα κινήματα ή κόμματα τα οποία συνήθως εξαφανίζονται όταν η κατάσταση ομαλοποιείται (πράγμα που το βιώσαμε και στην Ελλάδα μετά το 1990), ενώ σε περιπτώσεις παρατεταμένης και βαθιάς κρίσης που εκδηλώνεται και στο αξιακό πεδίο ως κρίση αξιών έχουν πάρει ακόμα και την εξουσία.
Είναι μαθήματα και διδάγματα της ιστορίας που ούτε η ελληνική κυβέρνηση, ούτε οι εταίροι πρέπει να αγνοήσουν, όταν πληθαίνουν οι φωνές που ακούγονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία ευκαιρία.
Που σημαίνει τυχόν αποτυχία της κυβέρνησης καθιστά το μέλλον άδηλο και τους κινδύνους κοινωνικών ή και πολιτικών εκτροπών μεγαλύτερους.
Την εκτίμηση τούτη φαίνεται πως ασπάζονται (εκτός από τη διαπραγματευτική χρήση) και στην κυβέρνηση όταν κάνουν αναφορά στην ύπαρξη της Χρυσής Αυγής και στο ναζισμό.
Και το λέω αυτό γιατί σήμερα τα φαινόμενα της πολυγλωσσίας και των διαφορετικών απόψεων υπουργών και άλλων στελεχών μπορεί να χρησιμοποιούνται στα πεδίο της διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές, όμως στο εσωτερικό της χώρας έχουν αρχίσει να ροκανίζουν το πολιτικό κεφάλαιο που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά με τους χειρισμούς κατά τη διαπραγμάτευση.
Ο αρχικός ενθουσιασμός και η κερδισμένη αξιοπρέπεια με την αντίσταση στις διαπραγματεύσεις, αρχίζει σιγά-σιγά (όπως δείχνει η σφυγμομέτρηση της Metrisi) να παραχωρεί τη θέση της στο φόβο για χρεοκοπία (περισσότεροι από ένας στους δύο Ελληνες θεωρούν υπαρκτό το ενδεχόμενο χρεοκοπίας).
Το εύρημα αυτό σε συνδυασμό με την υποχώρηση της επιρροής της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και το κλείσιμο της ψαλίδας με τη Ν.Δ. (35,2% έναντι23,6%) φανερώνει πως οι φωνές για χρεοκοπία αρχίζουν να επηρεάζουν τους πολίτες και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Το φαινόμενο λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις, γίνεται περισσότερο πιστευτό και επιδρά καταλυτικά όταν υπουργοί εκφράζουν παρόμοιες απόψεις. Νομίζουν οι αφελείς ότι έτσι θα ασκήσουν πίεση στους πιστωτές, ενώ εκείνο που κάνουν είναι να ροκανίζουν την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση και το πολιτικό κεφάλαιο που κέρδισε μετεκλογικά.
Δεν αντιλαμβάνονται αυτό που είπαμε στην αρχή, πως σε περιόδους κρίσης (και τώρα φαίνεται πως κορυφώνεται σε πολιτικό και όχι οικονομικό επίπεδο) η επίδειξη αδυναμίας στη διακυβέρνηση της χώρας (γιατί αυτό συνεπάγεται και τίποτα περισσότερο η έκφραση φόβου για χρεοκοπία) μειώνει την επιρροή και την ισχύ της κυβέρνησης, τη στιγμή που το αντίθετο πρέπει να γίνεται, δηλαδή να εμφανίζεται η κυβέρνηση ως κυματοθραύστης και ικανή να αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα. Με πολύ απλά λόγια κανένας δεν θέλει μία κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Δυστυχώς, όμως, για την κυβέρνηση τα ευρήματα της δημοσκόπησης της Metrisi φανερώνουν πως η κυβερνητική κλεψύδρα έχει αρχίσει να αδειάζει. Σε λίγο θα βρεθεί στο σημείο να έχει απολέσει και το όπλο των αιφνιδιαστικών εκλογών για τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων.
Και αν αυτό συμβεί η μόνη λύση για τη χώρα θα είναι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή προσφυγή στις κάλπες με αβέβαιο αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο αβέβαιη κυβερνητική πλειοψηφία.