Η βασική επιδίωξη της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου, είναι, αφενός μεν να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κονδύλια για την επένδυση αναβάθμισης, αφετέρου να υπάρξει όφελος για τις μεγάλες ενεργοβόρες βιομηχανίες της χώρας, δηλαδή να μπορούν να εξασφαλίζουν σε βάθος χρόνου, ρεύμα σε χαμηλότερη και σταθερή τιμή.
Πηγές του υπουργείου δεν κρύβουν ότι το κριτήριο με το οποίο θα αξιολογηθούν οι προτάσεις που υπάρχουν σχετικά με το Αμύνταιο είναι το αν θα εξασφαλίζεται ανταγωνιστικό ρεύμα για τις μεγάλες βιομηχανίες (που και σήμερα έχουν ειδικά τιμολόγια από τη ΔΕΗ) και τούτο για δύο λόγους: Πρώτον επειδή αυτό αποτελεί όρο επιβίωσης για τις μονάδες. Δεύτερον επειδή εκτιμάται ότι μια τέτοια πρακτική είναι συμβατή με το ευρωπαϊκό και εθνικό δίκαιο περί ανταγωνισμού.
Οι ίδιες πηγές υπενθυμίζουν ότι τέτοιο μοντέλο ακολουθήθηκε και στη Γαλλία με επιχειρήσεις που σύστησαν κοινοπραξία προκειμένου να προμηθεύονται ρεύμα με ειδικούς όρους μέσω διμερούς συμβολαίου.
Το γεγονός ότι το ΥΠΕΝ προκρίνει τη διαπραγμάτευση με τους ενδιαφερόμενους για την επίτευξη της καλύτερης δυνατής λύσης, αλλά και το ότι θεωρεί ως κατάλληλο χρόνο λήψης των αποφάσεων την περίοδο πριν την έναρξη της διεθνούς διαγωνιστικής διαδικασίας για την πώληση Μελίτης και Μεγαλόπολης, απαντά κατά κάποιον τρόπο και στο ερώτημα που έχει θέσει η ΔΕΗ για το αν «χωράει» το Αμύνταιο στον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας.
Από την δική της πλευρά η ΔΕΗ αναμένει την πολιτική του υπουργείου προκειμένου να χαράξει με την σειρά της την δική στάση. Όπως σημειώνουν στελέχη της ΔΕΗ αν ο λιγνίτης θα συμμετέχει στο νέο ενεργειακό μείγμα της χώρας, τότε ασφαλώς και το Αμύνταιο μπορεί να συμμετάσχει σε αυτόν το σχεδιασμό. Αν όμως ο λιγνίτης περιοριστεί σημαντικά, κάποιοι σταθμοί θα μείνουν αναγκαστικά εκτός και προφανώς ο πρώτος υποψήφιος είναι το Αμύνταιο.
Του Θανάση Παπαδή
