Ο μεγάλος σύμμαχος της Ελλάδας

Μόνο που δεν είναι έτσι. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ιταλία. Παρότι ο υπουργός Οικονομικών, ο αξιοσέβαστος κύριος Πάντοαν, υποστηρίζει πως η Ιταλία δεν θα ακολουθήσει την Ελλάδα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου σίγουρο ότι θα επιβεβαιωθεί. Το αντίθετο μάλιστα.

Μεταξύ άλλων δύο μεγάλοι κίνδυνοι ελλοχεύουν. Ο πρώτος είναι ο φοβισμένος επενδυτής. Οσοι έχουν μνήμη θα θυμούνται ότι το 2012 εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ μετακινήθηκαν από την περιφέρεια της Ευρωζώνης σε γερμανικές, ελβετικές και τράπεζες άλλων χωρών της κεντρικής Ευρώπης, αλλά και πέραν του Ατλαντικού.

Αν λάβετε υπόψη πως δεν υπήρξε Grexit σκεφθείτε πως θα αντιδράσει ο φοβισμένος επενδυτής ή καταθέτης αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ.

Τότε είναι πολύ πιθανό, το πιο πιθανό, ότι πάρα πολλά κεφάλαια από τις χώρες της περιφέρειας αναμένεται να κάνουν φτερά. Και το πιο πιθανό σενάριο είναι πως δεν θα παραμείνουν στην Ευρώπη, αλλά θα αναζητήσουν άλλα πιο σταθερά και ασφαλή καταφύγια εκτός Ευρώπης.

Βλέπετε το κύρος της Ευρωζώνης θα έχει τρωθεί και από την αδυναμία της να διαχειριστεί ένα πρόβλημα του μεγέθους της Ελλάδας, Σκεφτείτε πόση ικανότητα θα τις προσδώσουν στην αντιμετώπιση μιας κρίσης στην Ιταλία ή την Ισπανία.
Τραπεζικοί αναλυτές και ειδικοί υποστηρίζουν ότι η εκροή κεφαλαίων από την ευρωζώνη θα είναι πολύ μεγάλη και ορισμένες χώρες δύσκολα θα την αντέξουν χωρίς έκτακτα μέτρα περιορισμού της κίνησης κεφαλαίων.

Επί χάρτου και θεωρητικά ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει. Αλλά ο πανικός που θα ακολουθήσει τη μαζική έξοδο κεφαλαίων, ασφαλώς δεν θα είναι εύκολα διαχειρίσιμος ούτε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Εξάλλου παρά την ισχύ της και αυτή έχει ένα όριο στη δύναμη παρέμβασης.

Στα προηγούμενα προσθέστε και το γκρέμισμα ενός εκ των βασικών πυλώνων του ευρώ, την αδυναμία αποχώρησης οποιασδήποτε χώρας από το κοινό νόμισμα. Η ακύρωση αυτής της αρχής αυξάνει κατακόρυφα την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το ευρώ, στοιχείο που ασφαλώς δεν αντικαθίσταται από τις δηλώσεις οποιουδήποτε ηγέτη ή τραπεζίτη. Κανένας πια δεν θα είναι σίγουρος, όπως μέχρι τώρα, πως καμία χώρα δεν μπορεί να φύγει από το ευρώ, γιατί δεν έχει προβλεφθεί τρόπος εξόδου από τις συνθήκες. Τώρα η πόρτα μετά το Grexit θα παραμείνει ορθάνοιχτη

Ο δεύτερος μεγάλος κίνδυνος είναι το ποσοστό των Ιταλών που επιθυμούν την επιστροφή στη λιρέτα. Πέρυσι ήταν 25%, στην τελευταία μέτρηση στις αρχές του χρόνου έφτασε στο 40%. Οπως γίνεται αντιληπτό η ελκυστικότητα της Ευρώπης και του ευρώ διαρκώς μειώνεται στα μάτια των Ιταλών. Και ένα γεγονός της εμβέλειας του Grexit δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητο, παρά μόνο από αλαζόνες και αμετροεπείς εκτροφείς χοίρων όπως ο Ντάισελμπλουμ.

Το σοκ, η εκροή κεφαλαίων και η μείωση της εμπιστοσύνης προς το ευρώ θα επιδράσει δραματικά σε νομισματικές ισοτιμίες, επενδύσεις, χρηματιστήρια και προπαντός στα μυαλά των ευρωσκεπτικιστών.

Το μήνυμα της Μαρίν Λεπέν και το αίτημα για αύξηση της εθνικής κυριαρχίας θα ηχήσει διαφορετικά στα αυτιά πολλών περισσότερων Γάλλων, αυξάνοντας έτσι το ποσοστό της ενόψει των επόμενων προεδρικών εκλογών.
Στην Ισπανία το ξεθώριασμα της αίγλης του ευρώ αναμένεται να ενισχύσει τουςPodemos.

Και είναι απορίας άξιο και μεγάλο ζητούμενο πως η Ενωμένη Ευρώπη, η γερμανοκρατούμενη Ενωμένη Ευρώπη, θα μπορέσει να αντισταθεί στα διογκούμενα κύματα της εκροής κεφαλαίων και της ανόδου των ευρωσκεπτικιστών.

Και κάτι τελευταίο. Επειδή σε περιόδους κρίσης, οι εθνικισμοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος είναι μεγάλη η απορία να δούμε πως θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι σε μία Ευρώπη ποδηγετημένη και εξουσιασμένη οικονομικά και πολιτικά από τη Γερμανία.

Γιατί απ΄ ότι φαίνεται η κρίση ενδυναμώνει τη γερμανική κυριαρχία και αυτή με τη σειρά της, όπως διδάσκει η ιστορία και αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμα, θα ενδυναμώσει τις αντιδράσεις των υπόλοιπων Ευρωπαίων και να τους οδηγήσει σε συνασπισμούς ή συμμαχίες αντιγερμανικές. Η παλινδρομική κίνηση της ιστορίας είναι φαινόμενο που απαντάται συχνά στην ιστορική διαδρομή…