Όταν μία κυβέρνηση ή ένας υπουργός δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα τι κάνει στην Ελλάδα; Πανεύκολο λέτε; Βεβαίως. Δεν ανέφερα το κουίζ για να μου πείτε ότι δημιουργεί μία επιτροπή, αλλά για να σας αποκαλύψω πως υπάρχει και άλλος τρόπος για να καλυφθεί η κωλυσιεργία ή η αποφυγή να ασχοληθούμε με το πρόβλημα και τη λύση του.
Ποιος είναι; Μα, να τα φορτώσουμε όλα στο κράτος, το θεσμικό πλαίσιο και δεν ξέρω τί άλλο.
Τη νέα επινόηση έκανε ένας κύριος που ενώ για μήνες δεν έκανε τίποτα, κατά το κοινώς λεγόμενο ….βαρούσε, βγήκε και υποστήριξε με κάθε σοβαρότητα πως ενώ ήταν έτοιμος και πάνοπλος να πάρει μέτρα, να συντρίψει τους κακούς και να βάλει τάξη, τελικά βρέθηκε αντιμέτωπος με το θεσμικό πλαίσιο που περίπου του δένει τα χέρια.
Κυρίες και κύριοι, δοξάστε τον Αντώνη Στεργιώτη, τον πρόεδρο της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων, ο οποίος μιλώντας σε πανεπιστήμιο για τον παράνομο τζόγο είπε το φοβερό: «Καθόμαστε και ανεχόμαστε παρανομίες εν γνώση μας. Έχουμε εταιρείες του διαδικτύου (24 είναι, πολλές από αυτές δεν θα έπρεπε να είναι, είναι σαφές), το γνωρίζουμε σαν εποπτική Αρχή, το γνωρίζουν οι Αρχές, η κυβέρνηση – δεν βλέπω όμως να προχωράει τίποτα. Παίρνω δικογραφίες σαν πρόεδρος της ΕΕΕΠ από την Αστυνομία για καραμπινάτες παρανομίες, σε ποινικά δικαστήρια, για κακουργήματα, και δεν μπορώ να πάρω ούτε διοικητικά μέτρα. Εάν αυτό δεν είναι τραγέλαφος, κι αν αυτά είναι χαρακτηριστικά ευνομούμενου κράτος, το αφήνω στην κρίση σας».
Δεν έμαθα αν στο τέλος ένιψε τας χείρας του ή αν όλα αυτά τα είπε γιατί αισθάνεται την καρέκλα του να τρίζει. Εκείνο που ξέρω είναι πως άνοιξε νέο δρόμο για τη δικαιολόγηση της απραξίας, προσφέροντας μεγίστη υπηρεσία στους ασπάλακες της εξουσίας…
