Θαυμάστε σκέψεις, ιδέες και σχέδια αριστερών πολιτικών. Θα έχετε διαβάσει τις πληροφορίες για τα σχέδια αναφορικά με τις 120 δόσεις για την εξόφληση των οφειλών προς την εφορία και τα ταμεία.
Η φαεινή των εμπνευστών είναι να μειωθούν περισσότερο τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις εκείνων που έχουν οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν μεγάλες και λίγες δόσεις και λιγότερο όσων δεν δύνανται να εξυπηρετούν μεγάλες δόσεις.
Και γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι πυρήνας της ρύθμισης είναι η διευκόλυνση και επιβράβευση όσων έχουν κάποια οικονομική δυνατότητα και η τιμωρία των πλέον αδύναμων.
Οι εγκέφαλοι που είχαν τη φαεινή, καθώς και εκείνοι που την αποδέχονται, θα πρέπει να πάρουν και βραβείο αριστερής προσέγγισης, ενός ακανθώδους και πολύ ζωτικού θέματος για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και την ίδια την οικονομία.
Ας σοβαρευτούμε. Πρόκειται για τον ορισμό της γραφειοκρατικής αντιμετώπισης, αφού σκοπός της ρύθμισης δεν είναι να εξυπηρετηθούν οι πολίτες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά να εισπράξει το Δημόσιο όσο το δυνατόν περισσότερα στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα.
Αντί να βοηθήσουν τους πολίτες και πολύ περισσότερο τους πλέον αδύναμους, να απαλλαγούν από τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία, κάνουν ότι μπορούν να τους δυσκολέψουν και να ξαναβρεθούν με τα ίδια βουνά χρεών, αφού αν επιλέξουν μεγάλες δόσεις για να ¨κουρευτούν¨ περισσότερο πρόστιμα και προσαυξήσεις, κινδυνεύουν να μην καταφέρουν να ανταποκριθούν και στο τέλος να χάσουν τη ρύθμιση.
Αν το είχε κάνει κάποια καταραμένη δεξιά κυβέρνηση, οι σημερινοί εμπνευστές, θα είχαν βγει στα μπαλκόνια, τους εξώστες και τους δρόμους για να καταγγείλουν την ταξική ρύθμιση. Τώρα, φαίνεται δεν είναι ταξική η ρύθμιση, γιατί οι ίδιοι δηλώνουν αριστεροί.
Εξάλλου, δεν μπορεί να είναι διαφορετικά αφού σε όλους τους τόνους διακηρύσσουν πως κόπτονται για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους μικρομεσαίους, που αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας.
Για δεκάρικους της συμφοράς πρόκειται, αφού για τα δημόσια ταμεία κόπτονται εν τέλει και όχι για τους πολίτες. Και αναρωτιέται κανείς πόσο μπορεί να διαφθείρει η εξουσία, ειδικά εκείνους που έχουν αναλάβει το ρόλο του εισπράκτορα για το Δημόσιο.