Κανείς δεν αμφιβάλλει πια για την απίστευτη ανευθυνότητα και πρωτοφανή
ανικανότητα της ομάδας Καραμανλή.
Με στόμφο και παχιά λογια χρεωκόπησαν την χώρα. Το ήξεραν κι έλεγαν ψέμματα. Οταν παραιτήθηκαν της διακυβέρνησης της χώρας, γιατί αυτό σήμαινε η προκήρυξη των εκλογών του Οκτωβρίου, είχαν ήδη δηλώσει την δική τους αλλά και την εθνική χρεωκοπία.
Ετσι κάπως οι ελπίδες – που πεθαίνουν πάντα τελευταίες – επενδύνθηκαν στο ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός με διαφορά 10% από τη ΝΔ.
Θυμίζω οτι οι εκλογές έγιναν 4 Οκτωβρίου και η κυβέρνηση σχηματίσθηκε 3 μέρες αργότερα.
‘Εκτοτε παρήλθε 40ημερο. Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης – που την ξέρεις, γιατί ο προβόπουλος στην έχει πέι από τις αρχές Σεπτεμβρίου – σε 40 μέρες ανατρέπεις το κλίμα, παίρνεις μέτρα και κινητοποιείς τους εναπομείναντες ανθρώπινους πόρους. Με αυτή την σειρά.
Τώρα που δεν έχεις την εύκολη λύση του νομίσματος να υποτιμήσεις ή τις προσλήψεις κηπουρών για να γεμίσεις ελπίδες τους άνεργους, τα μέτρα είναι επώδυνα και δύσκολα.
Δεν τα είχαν προετοιμάσει, τα σκέφτονται, προφανώς σβήνουν και μουτζουρώνουν.
Τι μένει; Η κινητοποίηση των ανθρώπινων πόρων;
Πώς; Γιατί να μην κλέβω την εφορία, γιατί να πληρώνω ΦΠΑ, ΙΚΑ κλπ; Γιατί να αισθάνομαι οτι έχω κίνητρο, συμφέρον οτι θα μειώσω τις συνέπειες της Εθνικής χρεωκοπίας μου με το να είμαι σύννομος;
Κάνει το κράτος κάτι; Μου δημιουργεί ή μου αποκαθιστά αίσθημα δικαίου;
Εκτός από κλισέ για έχοντες, κατέχοντες και μετέχοντες, από φόρους και παλινωδίες στα λιμάνια και τις άγονες αεροπορικές γραμμές, τι άλλο είδα 40 μέρες;
Πού είναι ο πρωθυπουργός να μου πεί το περίφημο σχέδιο; “Οτι θα βγούμε από το τούνελ.”
Που είναι να μου πει τι θα κάνει για μένα; Οχι παροχές. Πράξεις νοήματος κι ας είναι επώδυνες, αλλά δίκαιες κι ας είναι εις βάρος μου, αλλά να κάνουν νόημα, να φτιάχνουν νόημα ελπίδας για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Που είναι η ελπίδα Πρόεδρε Παπανδρέου;
Που είναι το σχέδιο Αντιπρόεδρε Πάγκαλε;
Θέλω να είμαι μέρος της λύσης να συνεισφέρω, να μοιρασθώ, να σεβαστώ. Δώστε μου την δυνατότητα. οχι τον φόβο και τον φόρο.
Δουλειά σας είναι να μας συνθέσετε σε μια κοινή κατεύθυνση.
Μέχρι σήμερα στο πολύ πυκνό 40ημερο που κυβερνάτε μας επιβεβαιώνετε πως ο καθένας πρέπει να πορευθεί μόνος του.
Ασύντακτα, άναρχα όπως οδηγούμε και στους δρόμους παραγοντας ατυχήματα και θύματα.
Παράγοντας συλλογική τρέλλα στον αγώνα ατομικής ανταγωνιστικής επιβίωσης.
Μήπως δεν φταίει ο καπιταλισμός σύντροφοι αλλά τα κενά πολιτικής που δείχνουν το βασιλιά και τους φίλους του γυμνούς;