Σε απλούς μπακαλίστικους αριθμούς θα συμφωνήσει κανείς πως 150 εκατ. κέρδος για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Όμως, παραγνωρίζουν ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την (έστω και κατ΄ εξαίρεση) κανονικότητα. Και όπως έλεγε και ο μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος ένα μεγάλο ταξίδι αρχίζει με ένα μικρό βήμα.
Και με την κίνηση αυτή οι ελληνικές τράπεζες, αλλά και η ελληνική οικονομία κάνουν το πρώτο μικρό βήμα προς την κανονικότητα, προς την αποκατάσταση της λειτουργίας μιας κανονικής χώρας. Διόλου ασήμαντο οικονομικά και πολιτικά.
Αν λάβουμε επίσης υπόψη ότι έρχεται η δόση των 7,5 δισ. που αποκαθιστά μία άλλη κανονικότητα και τροφοδοτεί την οικονομία με ρευστότητα, αφού το Δημόσιο πληρώνει ένας μέρος των οφειλών του προς ιδιώτες, την ποσοτική χαλάρωση που σύντομα θα ακολουθήσει, τα βήματα δεν είναι ένα μικρό, αλλά τρία. Ομως, η επίδρασή τους δεν θα είναι εκείνη της απλής πρόσθεσης, αλλά πολλαπλασιαστική, γιατί η σταδιακή επαναφορά στην κανονικότητα, συνοδεύεται από αλλαγή κλίματος και επομένως από αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς των οικονομικών παραγόντων η οποία λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και όχι αθροιστικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν, μάλιστα στα προαναφερόμενα προστεθεί και τυχόν, έστω και μικρή, αναβάθμιση από τη Moody’s στις 22 Ιουνίου, γίνεται αντιληπτό ότι η πέτρα αρχίζει να κυλάει και να μην χορταριάζει.
Όμως, κακά τα ψέματα. Όλα θα εξαρτηθούν από το κυβερνητικό έργο. Από τη δράση και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης προς την κατεύθυνση των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, που (δεν θα κουραστούμε να το γράφουμε) θα πατάξουν τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία του Δημοσίου, θα εκμηδενίσουν τις σπατάλες που ακόμα υπάρχουν και είναι μεγάλες (μόνο δύο υπουργοί ανέφεραν την εβδομάδα σπατάλες και “μαύρο χρήμα” 3 δισ, στους τομείς τους), θα δημιουργήσουν φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις, θα προτάξουν την έρευνα, την καινοτομία και την τεχνολογία.
Η κυβέρνηση οφείλει να απαλλαγεί από ιδεοληψίες του παρελθόντος και να αντιληφθεί ότι πρώτιστο καθήκον είναι να αυξηθεί η οικονομική δραστηριότητα, να παράξει η οικονομία περισσότερα αγαθά και πλούτο, για να μπορεί στη συνέχεια να τα διανείμει, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Και όχι οποιαδήποτε οικονομία, αλλά εκείνη που στηρίζεται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, εκείνη που παράγει υπηρεσίες και προϊόντα ποιότητας και υψηλής προστιθέμενης αξίας και προπαντός διεθνώς εμπορεύσιμα ώστε να ενισχυθούν οι εξαγωγές.
Και στο σκέλος της παραγωγής δεν χωρούν ιδεολογικές επιλογές μακριά από την πραγματικότητα και προπαντός ενάντια στην πραγματικότητα. Η Βενεζουέλα δείχνει πως σε τέτοιες περιπτώσεις το κόστος είναι μεγάλο. Εξάλλου, η ιδεολογική ταυτότητα, η κοινωνική ευαισθησία μιας κυβέρνησης ή ενός κόμματος κρίνεται πλέον από δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι η ικανότητα παραγωγής πλούτου και ο δεύτερος η διανομή του. Ο δεύτερος είναι που βάζει τη σφραγίδα και στην …ούγια του κυβερνητικού προγράμματος και της κοινωνικής δικαιοσύνης και ευαισθησίας, ενώ ο πρώτος δείχνει αν η κυβέρνηση κινείται στη σφαίρα του επιθυμητού και της ιδεοληψίας δηλαδή της αφασίας ή στη σφαίρα του θεμιτού και αποτελεσματικού.
Πάντως, η αλήθεια είναι μία ανεξαρτήτως προγράμματος και ιδεολογίας και είναι πολύ ταπεινή και καθημερινή. Κανείς δεν μπορεί να μοιράσει κάτι αν δεν το παράξει, εκτός αν αποφασίσει πως θέλει να μοιράσει τη φτώχεια και τη μιζέρια.
