Εχουμε δίκιο να φωνάζουμε και να αγανακτούμε με τη φορολαίλαπα. Είναι πολύ ορθή η εκτίμηση πως η φοροκαταιγίδα προκαλεί ύφεση στην οικονομία. Είναι ηλίου φαεινότερο πως ο ΕΝΦΙΑ όχι μόνο είναι φορομπηχτικό και άδικο μέτρο, αλλά επιπλέον δεν επιτρέπει στην ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας να ξεκινήσει και να συμπαρασύρει τα υπόλοιπα βαγόνια προς την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη.
Οτι κι αν πούμε για τους φόρους έχουμε δίκιο. Οση κριτική κι΄αν κάνουμε είναι θεμελιωμένη. Ομως υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό: Εμείς τί κάνουμε; Η απάντηση είναι πως αγανακτούμε, βρίζουμε και στολίζουμε την κυβέρνηση με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Ομως, στην ουσία δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τα πράγματα.
Καθηλωμένοι από τις συνήθειες του παρελθόντος, αρνούμαστε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, αρνούμαστε να κάνουμε κάτι απλό στην αρχή και κάτι πιο προχωρημένο για τα ελληνικά δεδομένα στη συνέχεια.
Το απλό είναι να ζητάμε πάντα αποδείξεις και το πιο προχωρημένο να χρησιμοποιούμε το πλαστικό χρήμα στις συναλλαγές μας. Μάλιστα θα ήταν ακόμα πιο αποτελεσματικό αν αρνούμαστε να προχωρήσουμε σε αγορές προϊόντων ή υπηρεσιών από επιχειρήσεις ή επαγγελματίες που δεν δέχονται πληρωμή με πλαστικό χρήμα και να επιλέγουμε τις άλλες.
Θα θυμίσω τέσσερις αριθμούς. Η φοροδιαφυγή ανέρχεται σε 15 δισ. ευρώ το χρόνο, η εισφοροδιαφυγή υπολογίζεται στα 12 δισ. ευρώ, το παρεμπόριο κοστίζει στα δημόσια ταμεία 7 δισ. ευρώ περίπου και από το λαθρεμπόριο καυσίμων, τσιγάρων και ποτών το Δημόσιο χάνει περί τα 3 δισ. ευρώ. Σύνολο 37 δισ. ευρώ. Ναι καλά διαβάσατε 37 δισεκατομμύρια ευρώ στην τσέπη φοροφυγάδων, εισφοροφυγάδων και άλλων επιτήδειων της λαμογιάς.
Ενα μέρος από αυτά, ας πούμε το 20%, αν εισέπραττε το Δημόσιο θα έβαζε στο ταμείο 7,5 δισ. ευρώ. Οπότε δεν θα χρειαζόταν ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να αυξηθούν οι συντελεστές του ΦΠΑ, αλλά αντιθέτως θα ήταν εφικτή η μείωση της φορολογίας εισοδήματος, του ΕΝΦΙΑ, καθώς και του φόρου που επιβάλλεται στις επιχειρήσεις.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της φοροελάφρυνσης θα ήταν ισχυρότερη ανάπτυξη, περισσότερες επενδύσεις, μεγαλύτερη απασχόληση και μικρότερη ανεργία. Και γιατί η κυβέρνηση δεν τσακίζει τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, το παρεμπόριο και το λαθρεμπόριο, θα ρωτήσετε πολύ εύλογα.
Σωστό το ερώτημα. Η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, θα έπρεπε να είχε ως κορυφαίο και πρώτιστο στόχο την πάταξή τους. Ομως, δυστυχώς δεν συνέβη αυτό στο παρελθόν, ούτε τώρα συμβαίνει και οι διαφορές περιορίζονται σε δηλώσεις και κορόνες. Ουσία, όμως, δηλαδή χρήμα στο ταμείο, μηδέν.
Ομως, το ερώτημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στο ρόλο του κράτους και της κυβέρνησης. Πιο σημαντικό είναι κατά τη γνώμη μου το ερώτημα κι’ εμείς οι πολίτες τί κάνουμε; Παραμένουμε απαθείς θεατές σε ένα θέατρο του παραλόγου ή ως συνειδητοί πολίτες παρεμβαίνουμε, παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας και λειτουργούμε υπεύθυνα προς την κατεύθυνση περιορισμού της φοροδιαφυγής χρησιμοποιώντας το πλαστικό χρήμα;
Εχουμε συνειδητοποιήσει ότι επιτέλους πρέπει να σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από το Δημόσιο, ιδίως από ένα ανίκανο Δημόσιο το οποίο το μόνο που γνωρίζει είναι να ταλαιπωρεί τον πολίτη; Εχουμε συνειδητοποιήσει ότι η συμμετοχή μας είναι απαραίτητη και αναγκαία αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική; Αν θέλουμε καλύτερες μέρες για εμάς και την πατρίδα;
Ας ξεκινήσουμε απαιτώντας από την κυβέρνηση να μεταρρυθμίσει ριζικά το κράτος και ταυτοχρόνως ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ας χρησιμοποιήσουμε το πλαστικό χρήμα. Δεν είναι δα και μεγάλη θυσία να αφήσουμε στην άκρη το ρευστό και να κάνουμε τις συναλλαγές με πλαστικό χρήμα, ιδίως όταν εμείς θα είμαστε οι κερδισμένοι.
Και κλείνοντας θα θυμίσω τη ρήση του Τζον Κένεντι. Μη ρωτάς τί έκανε η χώρα σου για, σένα, αλλά τί έκανες εσύ για τη χώρα σου….Αλήθεια εμείς τί κάνουμε; Δεν αρκεί να γκρινιάζουμε. Χρειάζεται πράξη και μάλιστα συνειδητή και αποφασιστική.