Και με όλο το σεβασμό προς τον κ. Φώτη Κουβέλη να μας επιτρέψει να πούμε ας ακολουθήσει τις πολιτικές που αυτός επέβαλε στο κόμμα που δημιούργησε και προεδρεύει.
Ας μην πάμε πολύ μακριά, στην εποχή της δημιουργίας της ΔΗΜΑΡ. Ας περιοριστούμε στην πορεία μετά τις εκλογές του 2012. Είναι τόσο πλούσιος ο οδικός χάρτης της ΔΗΜΑΡ, οι απότομες στροφές που μπορούν να οδηγήσουν, αν όχι σε ντεραπάρισμα του οχήματος, τουλάχιστον στην ώθηση σε οπαδούς, φίλους και ψηφοφόρους να πηδήξουν από αυτό.
Την πρώτη περίοδο την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και περίοδο του ρεαλισμού, βλέπουμε τη ΔΗΜΑΡ να θεωρεί ως πρώτο στόχο τη σωτηρία της χώρας από την πτώχευση και αποφασίζει να συμμετάσχει στην κυβερνητική πλειοψηφία και να στηρίξει την κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά. Εκεί αρχίζουν οι πρώτες, αλλά και πολύ μικρότερες απώλειες.
Στην πορεία ανακύπτουν προβλήματα, προκαλούνται εντάσεις με τους κυβερνητικούς εταίρους, αλλά μέσα από συμβιβασμούς και αμοιβαίες υποχωρήσεις, βρίσκονται και λύσεις με αποτέλεσμα η ΔΗΜΑΡ να βάζει και τη δική της σφραγίδα στο κυβερνητικό έργο, συνήθως αποτρέποντας λύσεις που θα ήταν πολύ πιο επώδυνες για τους πολίτες. Η ΔΗΜΑΡ αισθάνεται άβολα ανάμεσα στις συμπληγάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ παρότι το έρτγο της είναι γόνιμο λειτουργώντας ως τροχοπέδη στη διολίσθηση προς νεοφιλελεύθερες επιλογές που απαιτεί η τρόικα. Η ΔΗΜΑΡ, είναι χρήσιμο αντίβαρα, αλλά και άλλοθι για να αντιταχθεί η κυβέρνηση σε ορισμένες, έστω λίγες αλλά ακραίες επιταγές της τρόικα.
Μπορεί να χαρακτηριστεί ως η περίοδος κατά την οποία η ΔΗΜΑΡ ανταπορκίθηκε περισσότερο στις προεκλογικές εξαγγελίες για κυβερνώσα αριστερά και συμβολή στη σωτηρία της πατρίδας.
Η αποχώρηση από την κυβέρνηση άνοιξε την πύλη του Αδη για τη ΔΗΜΑΡ. Οχι, μόνο γιατί έχασε το στίγμα που είχε δώσει προεκλογικά και κατά την περίοδο της συμμετοχής στην κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και γιατί η ΔΗΜΑΡ έφυγε χωρίς έναν ισχυρό, προφανή και προπαντός μη συμβατό με τα πιστεύω της λόγο. Το κλείσιμο της ΕΡΤ σε καμία περίπτωση στα μάτια των πολιτών δεν ήταν λόγος ικανός να δικαιολογήσει το βρόντηγμα της πόρτας. Ηταν περισσότερο πράξη που έγινε υπό το κράτος αγανάκτησης και συναισθηματικής πίεσης ιδίως προς τον Φώτη Κουβέλη. Η ΔΗΜΑΡ ή τουλάχιστον η πλειοψηφία της δεν μπορούσε να αντέξει άλλους συμβιβασμούς, χωρίς τα στελέχη να σκέφτονται ότι χάνουν την αριστερή τους ταυτότητα.
Ομως, ο λόγος για τον οποίο έγινε δεν ήταν πειστικός στα μάτια των πολιτών με αποτέλεσμα η απότομη στροφή να ρίξει από το όχημα οπαδούς και ψηφοφόρους και να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στο εσωτερικό.
Ακολούθησαν αποχωρήσεις βουλευτών και άλλων στελεχών, ενώ οι διαρροές κορυφώθηκαν με την αποχώρηση του Σπύρου Λυκούδη γραμματέα και προσωπικού φίλου του Φώτη Κουβέλη και άλλων μεταρρυθμιστών.
Τον τελευταίο χρόνο παρατηρούμε συνεχή αλλαγή θέσεων στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην αρχή η ΔΗΜΑΡ δεν άνοιγε τα χαρτιά της, ακολούθως είπε πως θα εξετάσει το θέμα με κριτήριο τις πολιτικές συνθήκες που θα έχουν δημιουργηθεί όταν θα αρχίσει να συζητείται το θέμα και τώρα στο συνέδριο, και πριν από την έναρξη της εκλογικής διαδικασίας ο Φώτης Κουβέλης αποκλείει να συμπράξει η ΔΗΜΑΡ στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Πράξη που ερμηνεύεται από τους πολίτες σαν κλείσιμο του ματιού στο ΣΥΡΙΖΑ για προεκλογική ή μετεκλογική συνεργασία (ανάλογα με την εκλογική επιρροή της ΔΗΜΑΡ που θα δείχνουν τα γκάλλοπ), τον ΣΥΡΙΖΑ τον οποία κατακεραύνωνε για τις θέσεις του και για τις οποίες ο ελαφρύτερος χαρακτηρισμός ήταν πως στερούνται ρεαλισμού.
Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξαν, αλλά ο Φώτης Κουβέλης άλλαξε πάλι θέση.
Μπορεί πολύ καλά να έκανε ακολουθώντας την πορεία που περιγράφηκε προηγουμένως. Σίγουρα αισθάνεται πως πολιτικά έχει δίκιο.Αλλά δυστυχώς για τη ΔΗΜΑΡ οι πολίτες και ιδίως οι ψηφοφόροι της δεν ασπάζονται την ίδια εκτίμηση, όπως δεν την ασπάζονται προφανώς και οι βουλευτές που αποχώρησαν.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163