Μπήκε ο Δεκέμβρης και τα νέα δεν είναι καλά.
Πέραν της «ομίχλης» που υπάρχει για το τι πραγματικά σημαίνει η πρόθεση Τραμπ «να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε 48 ώρες», πέραν της αυξανόμενης πολιτικής αποσταθεροποίησης στις ισχυρές οικονομίες της ευρωζώνης (Γαλλία, Γερμανία), όσα έχουν αρχίσει να συμβαίνουν στην παραγωγική οικονομική βάση της ευρωζώνης, δεν είναι καλά.
Τα διαθέσιμα στοιχεία από την ΕΚΤ καταγράφουν μία σταθερά αυξανόμενη έξοδο κεφαλαίων από την Ευρωζώνη, που ήδη αφήνει τα σημάδια της στο ευρώ.
Ταυτόχρονα όμως, σχεδόν απ’ όλους τους μεγάλους επιχειρηματικούς Ομίλους Made in EU, το μοτίβο των εξαγγελιών είναι πρωτοφανές: μαζεύουν ρευστότητα, αναβάλουν επενδύσεις και ανακοινώνουν «προληπτικά» προγράμματα απολύσεων.
Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ενδεικτικά και απολύτως σαφή.
Η Deutsche Bahn απολύει 30.000 η ZF 14.000, η Continental 13.000, η Volkswagen 10.400. Ακολουθούν SAP 5.300, Audi 4.500, Bosch 3.700, Deutsche Bank 3.500, Tesla 3.000, Ford 2.900. Εξαγγελίες υπάρχουν για προγράμματα απολύσεων που δεν έχουν ποσοτικοποιηθεί και από τις Thyssenkrupp, Beko Europe, Gsk, κλπ.
Αυτές οι απολύσεις αφορούν προγράμματα προληπτικά περιμένοντας την πραγματική κατάσταση να διαμορφωθεί μαζί και τις αποφάσεις τους, μετά την εγκατάσταση Τράμπ στον Λευκό Οίκο.
Ο δραστικός περιορισμός «εργασιών» σ’ αυτές τις εταιρείες οι οποίες είναι κατά βάση εντάσεως εργασίας και οι περισσότερες έχουν έδρα στην Γερμανία θα πρέπει να υπολογισθεί ότι θα έχει τα απόνερά του στις συνεργαζόμενες βιομηχανίες στις άλλες χώρες και κυρίως στην Ιταλία και την Ανατολική Ευρώπη… Ταυτόχρονα οι επιχειρηματικοί αυτοί Όμιλοι αναστέλλουν τα επενδυτικά τους προγράμματα μέχρι νεοτέρας.
Τι περιμένουν; Δύο βασικά είναι τα εκκρεμή ζητήματα από τα οποία θα καθοριστεί η «συνέχεια».
Το ένα είναι βέβαια το αν ο Τράμπ θα προκαλέσει πράγματι, όπως απειλεί, ένα νέο κύκλο (μετά την πανδημία) κρίσης της παγκοσμιοποίησης του διεθνούς εμπορίου με την δασμολογική δραστική συστολή των συναλλαγών.
Και το δεύτερο είναι τι θα κάνει η ΕΚΤ.
Αν δηλαδή θα στηρίξει με τον τρόπο της το ευρωπαϊκό «επιχειρείν», όπως έκανε με την πανδημία, κυρίως στο πλέον άμεσο πρόβλημα, ήτοι την αναχρηματοδότηση του μεσο-βραχυπρόθεσμου χρέους που σήμερα εξακολουθεί να κοστίζει πολύ ακριβά (3,25 – 3,5%) και είναι «μη βιώσιμο» υπό τις παρούσες συνθήκες.
Τα όσα έχουν «ακουστεί» μέχρι σήμερα από την ΕΚΤ δεν φαίνεται να δίνουν σοβαρή απάντηση. Η κα Λαγκάρντ προέτρεψε τους ευρωπαίους να συμβιβασθούν και να αρχίσουν «να αγοράζουν αμερικάνικα».
Μα η Ευρωζώνη αν μέχρι σήμερα είχε επιβιώσει ήταν επειδή αγόραζε φθηνά (φυσικό αέριο, εργασία, πρώτες ύλες, προϊόντα) από Ρωσία, Κίνα, κ.λ.π. και πούλαγε ακριβά στις ΗΠΑ, στην Κίνα, την Ρωσία, στον Κόλπο, κ.λ.π.
Αλλά ακόμα και αν η κα Λαγκάρντ πέρα από τις «συμβουλές» της στην Ευρώπη να ξοδέψει τις αποταμιεύσεις της (!) σε αγορές αμερικάνικων προϊόντων, αρχίσει να μειώνει ξανά σε σημαντικό βαθμό (π.χ. μισή μονάδα την άλλη εβδομάδα) τα επιτόκια, δεν λύνει το πρόβλημα. Απλά το κλοτσάει λίγο παρακάτω, γιατί αυτός ο δρόμος είναι με απόλυτη βεβαιότητα αυτός που ξαναφέρνει τον πληθωρισμό από το παράθυρο στην ευρωζώνη.
Με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως ξέρουμε τόσο από την διετία 2021 – 2022 όσο και από την δεκαετία του ’70. Ο Δεκέμβρης μάλλον δεν μπήκε καλά…