Σήμερα το βράδυ κάποια στιγμή η άκρα δεξιά και η αριστερά στην γαλλική Βουλή θα ψηφίσουν – εκτός απροόπτου – την πράξη δυσπιστίας στην κυβέρνηση Μπαρνιέ / Μακρόν.
Και η Γαλλία θα μείνει χωρίς κυβέρνηση για άλλη μια φορά, όπως η γειτονική Γερμανία.
Με άλλα λόγια η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς τον καθοριστικής οικονομικο/πολιτικής σημασίας «γαλλογερμανικό άξονα», με πρόεδρο εξαμήνου στην ΕΕ τον Όρμπαν της Ουγγαρίας και με την πλέον αδύναμη από πλευράς πολιτικής υποστήριξης στο Ευρωκοινοβούλιο, Κομισιόν, υπό την ηγεσία της «υπόδικης» (για τα εμβόλια) κας Φον Ντερ Λάιεν…
Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον όπου μαίνονται δύο πολεμικά μέτωπα σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, τα οποία επεκτείνονται με νέα ανοίγματα (Συρία, κ.λ.π.), μόλις ένα περίπου μήνα πριν αναλάβει ο Τραμπ στην Ουάσιγκτον και αρχίσει να εξαπολύει τον «δασμολογικό» του Αρμαγεδδών…
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η Γαλλική Βουλή με την σημερινή της σύνθεση είναι αδύνατο να δημιουργήσει οποιοδήποτε είδους βιώσιμη πολιτική διέξοδο, καθώς το διακύβευμα που ρίχνει σήμερα την Κυβέρνηση Μπαρνιέ είναι αύξηση φόρων και περικοπή δημοσίων δαπανών.
Και προσοχή ακόμα και αν με κάποιο τρόπο επιβιώσει η κυβέρνηση Μπαρνιέ σήμερα, αυτό το πρόγραμμα περικοπών, που απορρέει από ένα δημόσιο έλλειμμα πάνω από 6,2 % του ΑΕΠ, θα ήταν το ίδιο περίπου και του χρόνου (5,3 %) και το 2026 (5,4 % του ΑΕΠ).
Με άλλα λόγια το πρόγραμμα που κρίνεται και κατά πάσα πιθανότητα καταψηφίζεται σήμερα στο Παρίσι, αν περάσει θα πρέπει να συνεχισθεί και το 2025 και το 2026… Και εκλογές δεν μπορούν να γίνουν στην καλύτερη περίπτωση πριν από το καλοκαίρι του 2025, χωρίς βέβαια αυτό να δίνει καμία λύση στο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα της Γαλλίας.
Που σημαίνει ότι ακόμα και αν στην Γερμανία τον Φεβρουάριο συγκροτηθεί μέσω των εκλογών κάποιου είδους σταθερή (;) κυβέρνηση, ο δομικός σταθεροποιητικός παράγοντας της ΕΕ, δηλαδή ο γαλλογερμανικός άξονας, δεν θα υπάρχει στο τραπέζι για το κρίσιμο χρονικό διάστημα (2025). Αυτό δηλαδή στο οποίο η ευρωζώνη θα πρέπει να κινητοποιηθεί με αποφάσεις που θα κρίνουν την επιβίωσή της, απέναντι σε ένα εντελώς νέο και «εχθρικό» διεθνές περιβάλλον, που απειλεί να την συνθλίψει οικονομικο-πολιτικά και γεωπολιτικά στην σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας.
Τι μπορεί να κάνει η ΕΚΤ;
Μπορεί η ΕΚΤ από την νομισματική … γωνιά της να παίξει ένα καθοριστικό ρόλο στήριξης; Κάτι σαν «πνεύμονο-θώρακας»… επιβίωσης για την ΕΕ και το ευρώ;
Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με βάση τα «δεδομένα» του παρελθόντος γιατί αυτά σήμερα δεν είναι διαθέσιμα.
Όταν για παράδειγμα η ΕΚΤ την προηγούμενη δεκαετία μείωνε δραστικά τα επιτόκια και τα έστελνε κάτω από το 0,0% για κάμποσα χρόνια, με το QE να πνίγει στο «ρευστό» την αγορά, η ευρωζώνη ζούσε και απολάμβανε τα «χαπάκια» της αποπληθωριστικής παγκοσμιοποίησης, την φθηνή ενέργεια (Ρωσία), την φθηνή εργασία (Κίνα) και τον καταναλωτικό παράδεισο (ΗΠΑ) να απορροφά ότι γράφει «made in UE». Σήμερα τίποτα από αυτά δεν υπάρχει στα «δεδομένα».
Και οποιαδήποτε κίνηση να στηρίξει την ευρω-οικονομία με νέο QE και σχεδόν μηδενικά επιτόκια, ισοδυναμεί με βίαιη επιστροφή του πληθωρισμού και δραματική υποτίμηση του ευρώ.
Κάτι τέτοιο, υποτίμηση δηλαδή του Ευρώ, θα σήμαινε για τον Τραμπ 2.0 «εχθρική ενέργεια», όπως το έχει ξεκαθαρίσει πρόσφατα και δασμολογικά αντίποινα, πέραν των προβλεπόμενων. Κατά συνέπεια η «πόρτα» αυτή είναι μάλλον κλειστή για την ΕΚΤ. Και σίγουρα δεν μπορεί να «ανοίξει» τόσο που να μπορεί να δώσει έστω και προσωρινές ανάσες στην ευρωζώνη.
Τι απομένει; Η απάντηση σίγουρα δεν πρόκειται να δοθεί σήμερα το βράδυ. Ούτε για την Γαλλία, ούτε για το ευρώ.
Τα μόνα «δεδομένα» που μπορεί να ανασύρει κανείς για βοήθεια στην αναζήτηση απαντήσεων για την επόμενη ημέρα βρίσκονται στην ιστορία. Και η ιστορία για την Γαλλία έχει δώσει δύο «στιγμές» της Ευρώπης που δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Η μία όταν ο Ντε Γκώλ αποφάσισε να αποσύρει την δεκαετία του ’60, στην σύγκρουση με τις ΗΠΑ, την Γαλλία από το ΝΑΤΟ (!), πράγμα ανήκουστο τότε (και τώρα). Και η άλλη όταν ο πολιτικός Μάης του 1968, πυροδότησε τις εξελίξεις της ανατρεπτικής δεκαετίας του ’70.
Το 2025 κατά πως φαίνεται, έχει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει η «μήτρα» μεγάλων και ανατρεπτικών αλλαγών στην ιστορία της ΕΕ και του ευρώ…