Τι συνέβη τότε; Δύο πράγματα αρχικά. Το πρώτο ήταν η διαπίστωση πως οι Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Το είπε με αγωνία ο τότε «τσάρος» της οικονομίας και νυν κατηγορούμενος στο Ειδικό Δικαστήριο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Υστερα από μία περιπετειώδη συνάντηση με τον τότε πρόεδρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στο Λουξεμβούργο τηλεφώνησε στον Γιώργο Παπανδρέου και είπε: «Δεν μας εμπιστεύονται πρόεδρε».
Αυτή ήταν η πρώτη διαπίστωση ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν βάδιζε όπως είχε συμφωνήσει με τους εταίρους. Το αμέσως επόμενο διάστημα ακολούθησε ο αρμαγεδδώνας του Grexit, έφυγε το πάτωμα κάτω από τα πόδια και η οικονομία βρέθηκε να αιωρείται στο κενό.
Εκτοτε τα πρώτα σημάδια ζωής επανεμφανίστηκαν την άνοιξη του 2014 όταν για πρώτη φορά το ΑΕΠ έγραψε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα που συνεχίστηκε για τα επόμενα δύο τρίμηνα και σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική η ελληνική οικονομία είχε εισέλθει στη φάση της ανάπτυξης.
Τώρα πάλι το Grexit προβάλλεται ως ο απόλυτος μπαμπούλας που απειλεί με αφανισμό τη χώρα. Και προβάλλεται κυρίως και συστηματικά από τα αγγλοσαξονικά μέσα ενημέρωσης. Στον ευρωπαϊκό Τύπο είναι πιο προσεκτικοί και οι αναφορές είναι σπάνιες.
Ακόμα και στη Γερμανία, όπου υπάρχει ισχυρή ομάδα πολιτικών και επιχειρηματιών που θα επιθυμούσαν να δουν την Ελλάδα εκτός της ευρωζώνης δεν κραδαίνεται μία τέτοια απειλή, ενώ και τα επίσημα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης αρνούνται ότι υπήρχε σχέδιο για την περίπτωση Grexit (κάτι που δεν είναι μεν αληθινό, αλλά δείχνει πόσο εξόρκιζαν και εξορκίζουν αυτή την προοπτική).
Ο λαός λέει πως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Στο πρώτο Grexit και στο δεύτερο πρωταγωνιστές ήταν τα αγγλοσαξονικά μέσα ενημέρωσης με εκείνα τα γελοία γκάλοπ των 10 ή 20 ειδικών οι οποίοι είναι ειδικοί επειδή εργάζονται σε τράπεζες ή χρηματιστηριακές εταιρείες και αμφιβάλλω αν ξέρουν την τύφλα τους για την ελληνική οικονομία και τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ηταν επίσης οικονομολόγοι, γκουρού των αγορών, οικονομικοί αναλυτές και άλλοι ειδικοί ή μη.
Το πρώτο και πιο αθώο θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για ζήτημα κουλτούρας και προσέγγισης που πηγάζει από τη λογική και τη λειτουργία των αγορών. Το δεύτερο είναι πως υπάρχουν συμφέροντα τα οποία ξεκινούν από τις επενδύσεις σε χρηματιστήρια, ομόλογα και νομίσματα κυρίως και τις οποίες οι γκουρού των αγορών με τις …προφητείες τους υπηρετούν για να κερδοσκοπήσουν.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι οι κύκλοι που δεν βλέπουν με καλό μάτι το ευρώ και θα ήθελαν να το εξαφανίσουν ώστε να μείνει το δολάριο μοναδικό και κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα.
Στην ίδια την Ευρώπη υπάρχουν κύκλοι κυρίως στη Γερμανία και σε κάποιους δορυφόρους, που οδηγούμενοι από ανόητα στερεότυπα θεωρούν ότι θα πρέπει να τιμωρηθεί η άσωτη Ελλάδα. Οι φανατικοί του Grexit, με προεξάρχοντα το οικονομολόγο Βέρνερ Ζιν και Βαυαρούς πολιτικούς του ακραίου Χριστιανοκοινωνικού κόμματος, πιστεύουν ότι είναι εφικτό να αποπέμψουν την Ελλάδα ώστε να λογικευτούν Ιταλοί, Ισπανοί και δευτερευόντως Πορτογάλοι και Γάλλοι. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Αγνοούν ή κάνουν πως αγνοούν πως η κρίση που προκάλεσε η Λίμαν Μπράδερς θα είναι σαν ένα απλό κρυολόγημα μπροστά στην πανούκλα που θα προκαλέσει ένα ενδεχόμενο Grexit, γιατί αφενός θα θιγούν τα θεμέλια της αξιοπιστίας του ευρώ και της ευρωζώνης, ενώ θα ενισχυθούν και τα ευρωσκεπτιστικά κινήματα σε όλες τις χώρες. Εδώ ισχύει απόλυτα το ¨μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι¨.
