Ενας νέος όρος μπήκε στη ζωή μας και αναμένεται να κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα. Όπως συνήθως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια τα media που έχουν επιδείξει μία ιδιαίτερη σε νέους όρους, σε καινοφανείς προσεγγίσεις αρκεί να περικλείουν και λίγο μυστήριο, έτσι και τώρα θα αναδείξουν (έχουν ήδη αρχίσει να αναδεικνύουν θα λέγαμε καλύτερα) την «προληπτική υποστήριξη» της Ελλάδας, που πρώτη ανέφερε η κυρία Κριστίν Λαγκάρντ ως τον όρο που συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον.
Δεν είναι μόνο η αρχική ασάφεια, δεν είναι το μυστήριο του τι σημαίνει για το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι πρωτίστως αυτό που αναμένεται να ξεδιπλωθεί το επόμενο διάστημα, που θα προκαλέσει πολιτικές αντιπαραθέσεις, θα επιζητήσει να δοθούν ορισμοί και αποσαφηνίσεις, θα βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές για την οικονομία.
Αφού η «προληπτική υποστήριξη» αναμένεται να μπει στη ζωή μας με κάποιο τρόπο, το ζητούμενο είναι τι επιζητούν οι δανειστές με τη νέα προσέγγιση.
Θέλουν για την «προληπτική υποστήριξη» να λάβουμε πρόσθετα εισπρακτικά μέτρα, να μειώσουμε μισθούς και συντάξεις, να περιορίσουμε επιδόματα που έχουν ανάγκη οι ελληνικές οικογένειες, να επιβάλουμε νέους φόρους; Όχι ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποδεχθεί η κυβέρνηση αυτή την επιλογή, Όχι γιατί είναι μόνο κακό. Αλλά γιατί είναι λάθος, κι αυτό είναι το χειρότερο.
Φτάνει με τα λάθη των δανειστών που δυστυχώς αποδέχθηκαν και υιοθέτησαν και οι ελληνικές κυβερνήσεις και είχαν σαν αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα σε βαθειά ύφεση πρωτοφανούς διάρκειας. Και λέμε φτάνει γιατί δεν ήταν απαραίτητη για να βγει η χώρα από την κρίση, να βγουν 1,5 εκατομμύριο πολίτες στην ανεργία. Αυτή δεν είναι έξοδος από την κρίση. Είναι είσοδος στον Αδη με προπομπό αντί τον Ερμή τους δανειστές.
Κι αυτή θα μπορούσε να αποφευχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό αν η κυβέρνηση Παπανδρέου προχωρούσε γρήγορα και χωρίς δισταγμό σε γενναίες μεταρρυθμίσεις του Δημοσίου και του φορολογικού συστήματος. Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου επέλεγε να μεταρρυθμίσει τον δημόσιο τομέα και όχι να πλήξει τον ιδιωτικό. Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε τη γενναιότητα να θυσιάσει κάποιες δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους-κομματικά πελατάκια ή παιδιά του κόμματος αντί 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενους στο ιδιωτικό τομέα και άλλα αρκετά εκατομμύρια Ελλήνων που μπορεί να μην έμεινα άνεργοι, αλλά η ζωή τους λεηλατήθηκε άγρια.
Αν λοιπόν τώρα η «προληπτική υποστήριξη» θέλει ως αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις όπως η πάταξη της γραφειοκρατίας, το χτύπημα της φοροδιαφυγής, η δημιουργία επιχειρήσεων χωρίς χαρτούρα, καθυστερήσεις και μίζες, ο εκσυγχρονισμός της παιδείας, η αναβάθμιση της έρευνας, της τεχνολογίας και της καινοτομίας και όχι δήθεν μεταρρυθμίσεις που θίγουν δικαιώματα και περικόπτουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα στο όνομα της δήθεν επιβίωσης των ταμείων (αυτά επιβιώνουν αν παταχθεί η εισφοροδιαφυγή), τότε καλώς θε νάρθει. Γιατί θα πιεστούν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα να κάνουν αυτό που δεν θέλουν. Να αλλάξουν δηλαδή το Δημόσιο το οποίο το προτιμούν όπως είναι σήμερα γιατί αποτελεί το υπέρτατο λάφυρο για το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό.
Αν παρ’ ελπίδα έμπαινε ως όρος και η μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος, τότε με τα χίλια ψηφίζουμε “προληπτική υποστήριξη”.