Δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Μπορεί με βάση το νόμο να πρέπει οι φορολογούμενοι να συγκεντρώσουν ένα ποσοστό του εισοδήματός τους σε αποδείξεις με τη χρήση πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας όμως το ποιο είναι το εισόδημά τους είναι ένα ζήτημα που πρέπει να προβληματίσει όλους.
Αυτό καθώς μισθωτοί και συνταξιούχοι και όσοι φορολογούνται με την κλίμακα των μισθωτών θα πρέπει να λάβουν υπόψη όχι μόνο τα χρήματα που πραγματικά εισπράττουν από τη μισθοδοσία ή τη σύνταξή τους αλλά το τεκμαρτό εισόδημά τους.
Το φορολογητέο εισόδημα δεν είναι απαραίτητα τα μικτά χρήματα που εμφανίζονται στη μισθοδοσία ή στη σύνταξη. Το τεκμαρτό σε κάποιες περιπτώσεις είναι μεγαλύτερο και έτσι το ποσό που πρέπει να συγκεντρώσει κάποιος με τη χρήση “πλαστικού χρήματος” να είναι και αυτό μεγαλύτερο.
Εάν ένας φορολογούμενος έχει εισόδημα 8.000 ευρώ το χρόνο, αλλά από την εφορία το φορολογητέο (βάσει τεκμαρτού) υπολογίζεται στις 10.000 ο φορολογούμενος δεν πρέπει να συγκεντρώσει αποδείξεις αξίας 800 ευρώ, αλλά 1.000 ευρώ. Σε διαφορετική περίπτωση ο φορολογούμενος θα επιβαρυνθεί με 22% φόρο για το ποσό που “λείπει” και έτσι θα πληρώσει φόρο 44 ευρώ.
Δεν είναι όμως αυτή η μόνη παγίδα.
Οι φορολογούμενοι θα πρέπει αφού ενημερωθούν για το φορολογητέο εισόδημά τους να γνωρίζουν ότι δεν υπολογίζονται για το χτίσιμο του αφορολόγητου βασικά έξοδα όπως οι πληρωμές ρεύματος, τηλεφώνου, νερού, τα δάνεια, τα ενοίκια, οι πληρωμές στα διόδια ή τα ασφάλιστρα. Δεν υπολογίζονται δηλαδή μεγάλα ποσά που δαπανά κάθε νοικοκυριό και που αποτελούν τα βασικά έξοδα μιας μέσης οικογένειας.
Την ίδια ώρα δεν έχουν ληφθεί υπόψη αντικειμενικές δυσκολίες στη χρήση καρτών όπως σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, μικρά χωριά κλπ ενώ προς το παρόν αντί υποχρέωσης όλων να έχουν το ειδικό μηχάνημα προβλέπεται μια… ανάρτηση πινακίδας ότι το κατάστημα δεν έχει POS! Με λίγα λόγια ο καταναλωτής υποχρεούται να κάνει έξοδα με πλαστικό χρήμα σε συγκεκριμένα καταστήματα και επαγγελματίες, όμως η χρήση POS ακόμη δεν έχει επεκταθεί παντού!
