Οι ευθύνες βαρύνουν και τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση ευθύνεται γιατί αντί να αναλάβει ευθύς εξαρχής την πρωτοβουλία για την επεξεργασία και σύνταξη του ασφαλιστικού από μηδενική βάση, κρατούσε μέχρι πριν από λίγες ημέρες τις ιδέες και τις προτάσεις της επτασφράγιστο μυστικό και με διαρροές ή ακόμα και αμφιλεγόμενες δηλώσεις επιχειρούσε να διερευνήσει προθέσεις, να διαμορφώσει επικοινωνιακά το πεδίο και να κάνει μασάζ στους 153 βουλευτές της πλειοψηφίας.
Υστερα από την ατυχή, άκρως παραδοσιακή και ελληνική αντιμετώπιση του θέματος, εμφάνισε μία πρόταση, στις οποίας την ουσία δεν θα αναφερθούμε στο σχόλιο αυτό. Και τότε τι είδαμε; Να εκδηλώνονται απανωτές αρνήσεις, κατηγορηματικές και λιγότερο ή περισσότερο επιθετικές και όλες φραστικές με στόχο το θυμικό του εκλογικού σώματος.
Η κλασσική συνταγή των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, θα λέγαμε αν θέλαμε με μία επίκαιρη λαϊκή ρήση να εκφράσουμε την αντίδραση. Η κυβέρνηση τι έκανε από την πλευρά της; Ανέβασε τους τόνους, έδωσε σκληρές απαντήσεις με στόχο να συσπειρώσει το δικό της στρατόπεδο. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα και γι΄ αυτή.
Κι΄ ενώ κρίνεται η ζωή εκατομμυρίων πολιτών (όχι μόνο των συνταξιούχων αφού συντηρούν και άνεργα μέλη των οικογενειών τους), το πολιτικό σύστημα επιδίδεται στο ίδιο, το κλασσικό και άγονο πινγκ πονγκ πολιτικής επικοινωνίας.
Ως πολίτης αυτής της χώρας που μαστίζεται από την πρωτοφανή εξάχρονη κρίση, θα περίμενα το πολιτικό σύστημα να έχει βάλει μυαλό. Αλλά δυστυχώς η ασθένειά του μάλλον είναι ανίατη.
Θα περίμενα από την κυβέρνηση από την αρχή και όχι στο μέσον της διαδρομής να επιδιώξει κοινή αντιμετώπιση και συναίνεση για ένα τόσο κεφαλαιώδες ζήτημα, που δεν απειλεί μόνο τους συνταξιούχους, αλλά τη χώρα με νέες περιπέτειες αν μπούμε σε νέα φάση πολιτικής αστάθειας.
Και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πάψουν να αρθρώνουν άναρθρες κραυγές και στείρες αρνήσεις, αλλά με προτάσεις, θεμελιωμένα επιχειρήματα να παρουσιάσουν το δικό της σχέδιο, ολοκληρωμένο ή έστω σε επιμέρους ζητήματα, που θα βελτιώνει όχι μόνο το ασφαλιστικό, αλλά και το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου και της πολιτικής εν γένει.
Δυστυχώς και οι δύο πλευρές απογοητεύουν το λαό για άλλη μία φορά. Και να σκεφτείτε ότι σε τελική ανάλυση ο αντίπαλος δεν βρίσκεται εντός της χώρας, αλλά εκτός ή αν προτιμάτε είναι πάνω της ως επικυρίαρχος, πράγμα που σημαίνει πως για ένα πρόσθετο λόγο το πολιτικό σύστημα έπρεπε και πρέπει να βρει κοινό δρόμο να αντιμετωπίσει το κουαρτέτο και τους δανειστείς.
Και λέω πρέπει γιατί ακόμα υπάρχει προοπτική και δυνατότητα κοινής στάσης, αρκεί τα κόμματα να θάψουν το τσεκούρι του κομματικού ¨πολέμου¨ και να αναλάβουν πρωτοβουλίες συνεννόησης και συναίνεσης, να πάψουν να προτάσσουν το προσωπικό και κομματικό συμφέρον του εθνικού.
Θα μπορέσουν; Δύσκολη πρόβλεψη για θετική απάντηση…
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163