Το συμπέρασμα δεν προκύπτει μόνο από τις χτεσινές δηλώσεις μετά το Eurogroup tvn Ντάισελμπλουμ, Ρέγκλινγκ και Μοσκοβισί, αλλά και του Σόιμπλε.
Τί είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών; Τόνισε πως η μεσοπρόθεσμη και η μακροπρόθεσμη λύση θα δοθούν μετά το 2018. Είπε δηλαδή τα προφανή και όσα προβλέπονται στη συμφωνία του Eurogroup του περασμένου Μαΐου και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, ούτε έβαλε κανένα βέτο.
Η συμφωνία προβλέπει, όπως την παρουσίασε στη Βουλή ο Γιώργος Χουλιαράκης, ότι υπάρχει ρητή δέσμευση των κρατών μελών για υιοθέτηση μέτρων απομείωσης του χρέους σε τρεις χρόνους. Πρώτον βραχυχρόνια, με χρονικό ορίζοντα εφαρμογής άμεσα και μέχρι το τέλος του προγράμματος το καλοκαίρι του 2018, δεύτερον, σε χρόνο μεσοπρόθεσμο, με σημείο εκκίνησης το τέλος του προγράμματος και εφαρμογή τα αμέσως επόμενα τρίμηνα και τέλος μακροπρόθεσμα, με ρήτρα αυτόματης απομείωσης του χρέους, αν για οποιονδήποτε εξωγενή λόγο αυτό καταστεί ξανά μη βιώσιμο.
Συνεπώς ο Σόιμπλε δεν έβαλε κανένα εμπόδιο για τη βραχυπρόθεσμη ρύθμιση του χρέους. Απλώς αναφέρθηκε πότε θα ξεκινήσει η συζήτηση για τη μεσοπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη, που αποτελεί και σημαντική δέσμευση προς το ΔΝΤ ότι αυτό θα συμβεί, πράγμα που θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τη συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα με τη διάθεση δανείου 6 δισ. ευρώ.
Τώρα όσον αφορά τη συμμετοχή του ΔΝΤ το μυστικό βρίσκεται στον ορισμό του βιώσιμου χρέους.
Ως βιώσιμο θεωρείται από το ΔΝΤ για τις αναπτυγμένες χώρες το χρέος που το κόστος της ετήσιας εξυπηρέτησης δεν ξεπερνά το 20% του ΑΕΠ.
Για την Ελλάδα και ύστερα από την παρέμβαση των μέτρων που έχει επεξεργαστεί ο ESM (παράταση διάρκειας από 28,5 σε 32,5 χρόνια, σταθερά επιτόκια για ομόλογα ύψους 30 δισ. ευρώ περίπου με επιτόκια 1% ως 1,5%, μετατροπή επιτοκίων ώστε να μην ξεπερνούν το 2%) το ελληνικό χρέος δεν πρόκειται να ξεπεράσει τη ρήτρα για που συμφωνήθηκε για κόστος εξυπηρέτησης κάτω από 15% ως το 2030.
Αν παράλληλα ληφθεί πολιτική δέσμευση των Ευρωπαίων (όπως έγινε στο παρελθόν για να ξεπεραστεί ο τότε σκόπελος) για περαιτέρω μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη ρύθμιση για μετά το 2018, πράγμα που ουσιαστικά είπε ο Σόιμπλε με τις δηλώσεις του ανοίγει ο δρόμος και απομένει μόνο ένα σημαντικό εμπόδιο.
Η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 2% μετά το 2018, πράγμα που θα συζητηθεί σε συνάρτηση με την μεσοπρόθεσμη και την μακροπρόθεσμη ρύθμιση μετά τη λήξη του προγράμματος.
Οι πληροφορίες αναφέρουν πως έχουν ήδη υπάρξει κατ΄ αρχήν συμφωνίες για το θέμα, διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι η εφικτή η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ για μακροχρόνια περίοδο, αλλά προς το παρόν δεν αναμένεται να υπάρξουν περαιτέρω αποφάσεις και δεσμεύσεις συγκεκριμένες για λόγους διαπραγματευτικούς, όπως γίνεται αντιληπτό.
Βεβαίως, η δεύτερη αξιολόγηση δεν θα είναι ανέφελη. Ως το τέλος θα υπάρξουν ανοδικά και καθοδικά ρεύματα, πράγμα εξάλλου απολύτως φυσιολογικό όταν μία διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν υπάρχει σύμπτωση απόψεων.
Όμως, στο τέλος η λύση θα βρεθεί και τότε θα δούμε τι αποτέλεσμα έφερε η νεά διαπραγματευτική ομάδα που προέκυψε από τον ανασχηματισμό.
