Η είδηση έχει περάσει μάλλον στα …ψιλά καθώς προέρχεται από μία -από κοινού- πρωτοβουλία των Γενικών Γραμματέων Οικονομίας των κυβερνήσεων Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας.
Πρόκειται για μία επιστολή που διαμόρφωσαν και έστειλαν στην νέα Κομισιόν οι τρεις γραμματείς και ζητούν αναπροσαρμογή και χαλάρωση του νέου κανονιστικού πλαισίου της Βασιλεία ΙΙΙ, που αυστηροποιεί το καθεστώς κεφαλαίων των τραπεζών.
Κατ’ αρχήν η προέλευση της επιστολής είναι αυτή των τριών ισχυρότερων τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης, που δεν βρίσκονται και στην πλέον αγαστή μεταξύ τους σχέση αν αναλογιστεί κανείς τι συμβαίνει με την Commerzbank και την Unicredit…
Και δεν είναι πρωτοβουλία των τραπεζών, αλλά των κυβερνήσεων και μάλιστα των γενικών γραμματέων που βρίσκονται στην καρδιά των θεμάτων δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής σταθερότητας των τριών χωρών.
Με αυτή την έννοια δείχνει ότι πρόκειται για κάτι με σοβαρές αιτίες και κίνητρα, αλλά και με συνέχεια…
Τι ζητάνε; Προτείνουν αναθεώρηση της απόφασης για την επικείμενη εφαρμογή της Βασιλεία ΙΙΙ. Κυρίως ζητούν επανεξέταση των αποφάσεων που αυστηροποιούν το καθεστώς ενίσχυσης των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών. Με άλλα λόγια ζητούν να μη εφαρμοστεί η κανονιστική αλλαγή που υποχρεώνει τις τράπεζες της Ευρωζώνης να αυξήσουν τα ίδια κεφάλαιά τους.
Και «εξηγούν» ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει τώρα που ακόμα και στις αντίστοιχες αμερικανικές τράπεζες αποφασίστηκε με τις ευλογίες της Fed και του SEC να καθυστερήσουν την εφαρμογή της σχετικής απόφασης, μειώνοντας στο 50% τις σχετικές κεφαλαιακές απαιτήσεις για τις μεγάλες τράπεζες.
Αν η Ευρωζώνη δεν προχωρήσει, λένε οι τρείς γραμματείς, σε ανάλογη απόφαση τότε οι τράπεζες της Ευρωζώνης θα υποστούν ανταγωνιστική υποβάθμιση στο διεθνές τραπεζικό περιβάλλον. Με άλλα λόγια θα μειωθεί η χρηματοδοτική τους συμβολή στην οικονομία… Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μειωθεί μόνο η συμβολή τους στην χρηματοδοτική δραστηριότητα αλλά και η μετοχική ελκυστικότητά τους έναντι των μη ευρωπαίων ανταγωνιστών τους.
Ακόμα και η Κίνα στην τελευταία της προσπάθεια να αναθερμάνει τις χρηματαγορές της, αυτό που έκανε ήταν να μειώσει τα όρια κεφαλαιακών απαιτήσεων Τier 1 και Tier 2, στο τραπεζικό της σύστημα.
Στις Βρυξέλλες το «αίτημα» δεν ήταν άγνωστο.
Ήδη υπήρχαν εν εξελίξει σχετικές συζητήσεις, ιδιαίτερα μετά την γνωστοποίηση της αμερικανικής στάσης. Η επιστολή επισημοποίησε το σχετικό αίτημα και του έδωσε επίσημη διάσταση στην διαδικασία των σχετικών διαπραγματεύσεων.
Το πρόβλημα όμως είναι -όπως διευκρινίζει αρμόδιο στέλεχος της Κομισιόν απαντώντας σε σχετικό ερώτημα των Οικονοκλαστικών- ότι η Ευρωζώνη και κατά συνέπεια το ευρωσύστημα βρίσκεται σε μία πορεία εξελίξεων της οικονομίας που το ευρωσύστημα θα δεχθεί αυξημένες πιέσεις «από τα κάτω», δηλαδή από την επιδείνωση της οικονομικής δραστηριότητας (Npls, Npes, κ.λ.π.).
Ήδη τα κυβερνητικά προγράμματα για το 2025 -βλέπε Γαλλία, Ιταλία, κ.λ.π- διαμορφώνουν προοπτικές για την οικονομική δραστηριότητα που θα αυξήσουν τις πιέσεις στην ιδιωτική κατανάλωση και έτσι στο τραπεζικό σύστημα. Κατά συνέπεια και στην σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, το οποίο θα πρέπει να είναι καλυμμένο απέναντί τους με αυξημένη κεφαλαιακή επάρκεια. Στο σημείο αυτό οι τρεις γραμματείς προτείνουν την υιοθέτηση ενός κοινοτικού συστήματος εγγυήσεων για το κανονιστικό πλαίσιο τιτλοποιήσεων χρέους, καλή ώρα όπως με τις ελληνικές τιτλοποιήσεις των κόκκινων δανείων.
Εδώ βέβαια αρχίζουν και πάλι τα προβλήματα καθώς η μη ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δεν ευνοεί κινήσεις στην κατεύθυνση αυτή η οποία ασφαλώς συνδέεται με αμοιβαιοποίηση εγγυήσεων (δηλαδή χρέους). Και αυτό είναι ακόμα το μεγάλο ζητούμενο. Σ’ αυτό το σημείο βέβαια εξακολουθεί να υπάρχει το περιθώριο των «εθνικών» λύσεων για τις εγγυήσεις -όπως με την Ελλάδα- αλλά αυτό σημαίνει επίσης διαφοροποίηση «κόστους» μεταξύ των τραπεζών των χωρών μελών.
Κάπου εκεί βρίσκεται η … συζήτηση.
Η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει αρχίσει να γίνεται επειδή ο «καιρός» αλλάζει. Και πλησιάζει καταιγίδα.