Στο θυσιαστήριο, χωρίς ελπίδα να… φυσήξει.

Στην κλίνη του Προκρούστη μπαίνουν για άλλη μια φορά οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι. Ειδικά οι τελευταίοι θα πρέπει να θεωρούνται εργαζόμενοι μόνο κατά την ώρα που διαθέτουν αυτή την ιδιότητα. Μην ξεχνάμε αυτή την προϋπόθεση. Η ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων με τη μισή αποζημίωση μας αφήνει να καταλάβουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει στον ιδιωτικό τομέα. Οσο για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε ότι επίκειται “σάρωμα” για περίπου 100.000 εργαζόμενους. Ετσι, κοντά, στις δραματικές περικοπές του εισοδήματος που τις ξέρουμε από σήμερα, θα έχουμε την απώλεια τουλάχιστον 200.000 θέσεων εργασίας τους επόμενους δεκαοχτώ μήνες. Ο πρωθυπουργός εξήγησε στο υπουργικό συμβούλιο πως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ωστόσο δεν είπε πότε θα βγούμε από το τούνελ όταν είναι γνωστό – το είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου – πως όταν ολοκληρωθεί το “Πρόγραμμα” θα χρωστάμε ως ποσοστό του ΑΕΠ πολύ περισσότερα απ’ όσα χρωστάμε τώρα. (Περίπου 145% του ΑΕΠ). Τα μέχρι τώρα δεδομένα πείθουν πως για τρία χρόνια οι δανειστές θα παίρνουν τα λεφτά τους. Η χώρα βρίσκεται ήδη σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεωκοπίας με τους Γερμανούς να αποφασίζουν αν θα μας κρατήσουν με τεχνητό τρόπο στη ζωή η θα τραβήξουν το σωληνάκι αν διαπιστώσουν ότι στο βαθύ πηγάδι θα πέσουν κι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Ετσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ότι η σωτηρία του ευρώ κι όχι της ελληνικής οικονομίας πρυτάνευσε για την ενεργοποίηση του μηχανισμού. Είναι προσβλητικό για τους έλληνες, ατιμωτικό για την κυβέρνηση αλλά είναι η αλήθεια. Θα πληρώσουμε ένα βαρύ τίμημα χωρίς να ξέρουμε αν και πότε θα βγούμε από το τούνελ. Η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο για να αποφύγει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τώρα φαίνεται καθαρά ότι δεν έχει κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη της οικονομίας, δεν έχει να δόσει κανένα μήνυμα ελπίδας σε όσους καλούνται (πάλι) να πληρώσουν τα σπασμένα. Θλιβεροί όσο και αμετανόητοι πιστοί της κυβέρνησης, τα κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας. Αφού για μήνες κατατρομοκράτησαν την κοινή γνώμη τώρα καλούν τους εργαζόμενους να «ανακουφιστούν» γιατί θα στερούνται χωρίς να ελπίζουν. Αγνοούν, προφανώς, ότι η εκτίμηση τους περί κατάρρευσης του κυρίαρχου πολιτικού μοντέλου ίσως συμπαρασύρει και τα ίδια.