Σχόλιο του Γιάννη Λοβέρδου

Σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή κατά την οποίαν η Ελλάδα επιχειρεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί υπό την ασφυκτική πίεση των αγορών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης πάρα πολλοί πολίτες αυτής της χώρας αρνούνται πεισματικά να αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών, που ζούμε. Θεωρούν ότι η κυβέρνηση υπερβάλλει κι ότι χρήματα υπάρχουν που θα επιτρέψουν σε διάφορες ομάδες οργανωμένων συμφερόντων να διαβιούν με τον τρόπο που είχαν συνηθίσει επί δεκαετίες τώρα. Δεν έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. 

Ο τρόπος ζωής, που συνηθίσαμε με γενναιόδωρες παροχές σε αγρότες, δημοσίους υπαλλήλους κι άλλες οργανωμένες συντεχνίες στηρίχθηκε στις κοινοτικές παροχές και στον υπερβολικό δανεισμό. Κι αυτός ο δανεισμός έφθασε στο τέλος του. Αρκεί να σας δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια του 2009, ο συνολικός τζίρος της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν μας, ήταν 239 δις ευρώ.
 
Από αυτά τα 78 δις ήταν τα έξοδα του Δημοσίου. Πράγμα αδύνατον δηλαδή. Εχουμε δημόσιες δαπάνες στο 35% του ΑΕΠ, μακράν το μεγαλύτερο παγκοσμίως. Κι επειδή είναι προφανές ότι δεν μπορεί να συντηρηθεί αυτή η δαπάνη, επί χρόνια τώρα το ελληνικό δημόσιο δανείζεται διαρκώς με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να έχει ξεπεράσει τα 300 δις ευρώ. Και να είναι μακράν το μεγαλύτερο στον κόσμο όλο. Όπως κατέδειξε μελέτη του αμερικανικού περιοδικού Νιούσγουϊκ, το κατά κεφαλή χρέος των ελλήνων ξεπερνά τις 27 χιλιάδες ευρώ κι είναι μεγαλύτερο ακόμα κι από την Λεττονίας η της Αργεντινής. Εϊναι το μεγαλύτερο στον κόσμο. 

Όπως γίνεται αντιληπτό, πέραν των επιθέσεων που δέχεται από κερδοσκόπους η Ελλάδα, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί. Με αποτέλεσμα ο δανεισμός μας να καθίσταται δυσχερέστερος μέρα με τη μέρα. Κι έφθασε στα όρια του. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να διατηρήσει τους ίδιους ρυθμούς δαπανών το δημόσιο κι άρα το βιοτικό μας επίπεδο δεν μπορεί να διατηρηθεί, εκτός κι αν καταφέρουμε να αναπτύξουμε δραστικά το μέγεθος της οικονομίας μας, κάτι, που αυτή την στιγμή είναι εξαιρετικά δυσχερές, αφού η χώρα εκτός του τουρισμού, δεν παράγει. Ούτε ανταγωνιστικά προϊόντα ούτε υπηρεσίες. Κι αυτό είναι ένα θέμα, που δυστυχώς δεν συζητείται. Ούτε από τους πολιτικούς και τα κόμματα, ούτε κι από τους όποιους ειδικούς υπάρχουν στη χώρα μας. Παρακολουθούμε όλοι μας, μοιραίοι κι άβουλοι, την προσπάθεια της κυβέρνησης να διαχειρισθεί την μιζέρια του ελληνικού δημοσίου και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας. 

Κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Μια χούφτα αγρότες κλείνουν με τα πανάκριβα τρακτέρ τους τις εθνικές οδούς κι οι καλοθρεμμένοι εκπρόσωποι τους ισχυρίζονται ότι…»πεινάνε». Ο δήθεν «αγώνας» τους γίνεται από τα σπίτια τους και τα καφενεία ενώ για την προστασία των τρακτέρ τους προσλαμβάνουν…σεκιούριτι. Οι υπάλληλοι της Βουλής που αποτελούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία κομματικά ρουσφέτια και δεν προσφέρουν καμιά ουσιαστική υπηρεσία αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε έστω συζήτηση για την κατάργηση των δύο επιπλέον από τους υπόλοιπους έλληνες μισθών, που παίρνουν. 

Οι εφοριακοί κι οι τελωνειακοί, οι πλέον προνομιούχοι εκ των δημοσίων υπαλλήλων, κατεβαίνουν σε απεργίες γιατί περικόπτονται τα επιδόματα τους. Ουδείς δέχεται να συνεισφέρει στην κοινή προσπάθεια, που πρέπει να καταβληθεί για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Πολύ φοβόμαστε ότι ισχύει το ρηθέν από τους αρχαίους προγόνους μας, ότι «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν», δηλαδή ότι καιγόντουσαν τα σπίτια μας, εμείς τραγουδούσαμε. Όπως η ορχήστρα που παιάνιζε όταν βυθιζόταν ο Τιτανικός…