Από αύριο ξεκινάει την εκτός Ελλάδος άτυπη διαπραγμάτευση πιστεύοντας ότι η δική του πολιτική έχει τύχη δικαίωσης. Και ποια είναι αυτή; Να μπορέσει να πείσει τους δανειστές ότι η Ελλάδα έχει τέτοιες οικονομικές επιδόσεις που επιτρέπουν του «κούρεμα» του μέτρου περικοπής των συντάξεων.
Ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος από το καλοκαίρι του 2015 έχει χειριστεί όλο το πακέτο της διαπραγμάτευσης, ξέρει καλύτερα από τον καθένα μέχρι που μπορεί να φτάσουν τα χέρια του και δεν ζητάει παράλογα πράγματα.
Γνωρίζει, όσο και αν δεν το λέει επίσημα, ότι η περίπτωση ακύρωσης του μέτρου ή αναστολής είναι μάλλον «όνειρο θερινής νυκτός» και για τον λόγο αυτό προσπαθεί μέσα από την διαπραγμάτευση να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Και ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, αρκεί βέβαια να μην του βάζουν τρικλοποδιές μέσα από το ίδιο του το κόμμα.
Δυστυχώς όμως για την ίδιο, αλλά και τους συνταξιούχους, υπάρχει μία ομάδα πέριξ του Μαξίμου, που προτάσσει το δήθεν συμφέρον του κόμματος, πάνω από το εθνικό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η εμμονή κάποιων να έρθουν σε σύγκρουση τώρα, με τους δανειστές μη περιλαμβάνοντας στο προσχέδιο του προϋπολογισμού την περικοπή των συντάξεων.
Αυτό θα ισοδυναμεί με Casus Belli με τους δανειστές. Γνωρίζουμε όλοι ότι δεν πρόκειται για ευαίσθητα «παιδιά». Έχουν και αυτοί τις αρχές τους και τους κανόνες τους και δύσκολα τους ξεπερνούν θέλοντας να εξυπηρετήσουν κάποια συμφέροντα έξω από αυτούς.
Όμως η ομάδα Μαξίμου επιμένει ότι «δεν μπορούμε να πάμε σε εκλογές κόβοντας έστω και ένα ευρώ από τις συντάξεις. Καλύτερα να προκαλέσουμε εκλογές, κάνοντας ηρωική έξοδο και διατηρώντας ένα μεγάλο μέρος από το πολιτικό μας κεφάλαιο».
Το ποια λογική θα επικρατήσει, αυτή του Τσακαλώτου «πάμε να πάρουμε ότι μπορούμε» ή των άλλων «πάμε σε κόντρα για να σώσουμε το πολιτικό μας κεφάλαιο», θα το αποφασίσει ο ίδιο ο πρωθυπουργός και για την ώρα δεν φαίνεται να το έχει πράξει.
Ο Τσακαλώτος σε Βερολίνο και Λονδίνο
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αφήνοντας για την ώρα κατά μέρους τα εσωτερικά πολιτικά μέτωπα πετάει για το Βερολίνο, ευελπιστώντας σε μία συνάντηση με τον Γερμανό ομόλογό του. Ξεκινάει από εκεί που πιστεύει ότι είναι η «ρίζα του κακού» ή «η απαρχή μία θετικής εξέλιξης». Ο Έλληνας υπουργός γνωρίζει ότι για αλλαγή σε αυτά που έχει ψηφίσει το κόμμα του θα πρέπει να υπάρξει απόφαση από το Eurogroup και χωρίς την Γερμανία θετική απόφαση δεν μπορεί να υπάρξει.
Εν συνεχεία θα μεταβεί στο Λονδίνο προκειμένου να μιλήσει σε ξένους επενδυτές και να προσπαθήσει να τους πείσει ότι η Ελλάδα είναι πλέον ένας ασφαλής και ελκυστικός προορισμός.
Το τι τελικά θα καταφέρει ο υπουργός δεν εξαρτάται μόνο από την διαπραγματευτική ικανότητα, αλλά και από το πόσο μόνος θα είναι σε αυτή την προσπάθεια. Και η στήριξη εν προκειμένου δεν μπορεί να έρθει μόνο από το εξωτερικό, αλλά κυρίως χρειάζεται να την έχει από το εσωτερικό και υπό τις παρούσες συνθήκες μόνο δεδομένο δεν είναι.
Του Θανάση Παπαδή
