Ήταν μια διαπραγμάτευση που ξεκίνησε με ένα κενό... 20 δισεκατομμυρίων. Μια διαπραγμάτευση που ξεκίνησε λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα χθες και κατέληξε ουσιαστικά στι πέντε το πρωί σήμερα με τη σύνταξη του κοινού ανακοινωθέντος.
Το eurogroup παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού και της επικεφαλής του ΔΝΤ “μπήκε” στην αίθουσα με ένα χρέος στο 129% του ΑΕΠ το 2020, ένα ποσοστό που χώριζε το ελληνικό χρέος (σύμφωνα πάντα με τους υπολογισμούς) κατά 20 δισεκατομμύρια από τη βιωσιμότητα.
Η αντίδραση κυρίως από την πλευρά του ΔΝΤ ήταν σφοδρή. Έπρεπε η “τρύπα” να κλείσει. Στη μία μετά τα μεσάνυχτα είχαν βρεθεί μόνο τα μισά χρήματα, 10 δισεκατομμύρια ευρώ σε βάθος 8ετίας. Μια ώρα μετά είχαν βρεθεί άλλα έξι δισεκατομμύρια κυρίως μέσω ασφυκτικών πιέσεων σε ιδιώτες κατόχους ομολόγων με τη συνεχή αύξηση στο “κούρεμα” που τελικά έκλεισε στο 53,5%.
Έλειπαν ωστόσο άλλα τουλάχιστον 4 δισεκατομμυρίων. Όπως ανέφερε ο Ζ.Κ. Γιούνκερ η λύση βρέθηκε από τα holdings της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών, αλλά και από την αναδρομική μείωση του επιτοκίου στο δάνειο που έχει λάβει η Ελλάδα.
Μόνο τότε άναψε το πράσινο φως, μόνο τότε υπήρχε προσχέδιο κειμένου για να υπογραφεί και να γίνουν οι σχετικές ανακοινώσεις μετά τις έξι το πρωί.
Ήταν μια πολύ δύσκολη νύχτα. Υπήρχαν διαρκώς ανατροπές είπε ο Παντελής Καψής. Όσο δεν υπήρχε συμφωνία υπήρχε και ανησυχία ανέφερε χαρακτηριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Στην ερώτηση αν υπήρξε φόβος ανατροπής, ανέφερε τη στιγμή της διαπραγμάτευσης για επιπλέον “κούρεμα” των ομολόγων των ιδιωτών.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναφερόμενος στο θέμα της διαβόητης επιτροπείας ανέφερε πως δεν πρόκειται παρά για τεχνικά κλιμάκια που ήδη βρίσκονται στην Αθήνα στο πλαίσιο των συμφωνιών που έχουμε υπογράψει.
Ως προς την απαίτηση των εταίρων να υπάρξει πρόβλεψη στο Σύνταγμα της χώρας πως τα χρήματα του νέου δανείου θα κατευθύνονται κατά προτεραιότητα προς την κατεύθυνση του χρέους ο κ. Καψής ανέφερε πως είναι μια απαίτηση των δανειστών μας ώστε να διασφαλίσουν τα χρήματά τους και πως είναι μια πρακτική που ακολουθείται και στην Ισπανία.
Είναι μια βαριά απόφαση που θα πρέπει η κυβέρνηση και η κοινωνία να τη στηρίξει. Πρέπει να αλλάξουν οι δομές αλλά και ο τρόπος σκέψης σε πολλά πράγματα.