Οι άνθρωποι ξεπέρασαν κάθε όριο ευπρέπειας, διαπραγματευτικής τακτικής και σεβασμού προς μία κυβέρνηση και προπαντός ένα λαό.
Είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο το παιχνίδι που παίζει. Είναι ελεεινή η συμπεριφορά της και μας οδηγεί να πιστέψουμε πως δεν το κάνει για κάποιο δήθεν δημοσιονομικό κενό (γιατί που το βρήκε ότι θα είναι 3 δις. Από τη στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει πόσοι θα ανταποκριθούν στη ρύθμιση και με πόσες δόσεις δεν μπορεί να βγάλει κανένα συμπέρασμα και να κάνει ουδεμία εκτίμηση), ούτε επειδή θύμωσε που την αγνόησε η κυβέρνηση, ούτε για κάποια τακτική κίνηση ενόψει της αξιολόγησης.
Το μέγεθος της πρόκλησης οδηγεί στη σκέψη πως κάτι άλλο επιδιώκει η τρόικα με την αδιαλλαξία της. Γιατί δεν είναι δυνατόν τρεις χαρτογιακάδες, όσο ψηλά κι΄ αν βρίσκονται στην ιεραρχία να λειτουργούν ερήμην της Λαγκάρντ, του Ντράγκι, του …φιλέλληνα (τρομάρα μας) Γιούνκερ και της Μέρκελ και να συμπεριφέρονται τόσο προκλητικά και απαξιωτικά σε μία κυβέρνηση και ένα λαό.
Αλήθεια δεν καταλαβαίνουν ότι βγάζουν νοκ-άουτ την κυβέρνηση; Αν, όχι, τότε είναι επικίνδυνα βλάκες. Αλλιώς είναι επικίνδυνοι προβοκάτορες και προχωρούν σε προβοκάτσια για να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς, άλλα σχέδια.
Οπότε κάτι άλλο κρύβεται στο βάθος. Γιατί δεν μπορεί να θεωρηθούν τυχαίες και συμπτωματικές οι δηλώσεις του Ντράγκι ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν είναι αναγκαία, ούτε χρήσιμη.
Πάντως, το μόνο σίγουρο κομμάτι στο παζλ είναι πως δεν μας εμπιστεύονται. Και γι΄ αυτό έκαναν ότι μπορούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν μετά το πρώτο μνημόνιο. Και δεν πιστεύουν οι τροϊκανοί πως ξαφνικά η κυβέρνηση θα καταληφθεί από μεταρρυθμιστικό οίστρο και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο που να θυμίζει το αμαρτωλό παρελθόν.
Ούτε για τα λεφτά τους ανησυχούν, γιατί θα επέλεγαν άλλο δρόμο. Το δρόμο της ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας, ειδικά τώρα που επανήλθε η ανάπτυξη. Τι μπορεί να συμβαίνει λοιπόν;
Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι πως θέλουν μεγαλύτερο έλεγχο στη χώρα. Κι΄ αυτό μπορούν να το πετύχουν με ένα ακόμα μνημόνιο. Οπότε η πρώτη υποψία μας οδηγεί να υποθέσουμε πως η τρόικα προβάλλει παράλογες απαιτήσεις και εκθέτει την κυβέρνηση ώστε να την υποτάξει και να επικρατήσει η δική της λογική (όχι των τριών χαρτογιακάδων αλλά των αφεντικών τους) για την εποχή μετά τη λήξη του μνημονίου.
Βλέπετε σε οικονομικό επίπεδο (όπως προαναφέρθηκε) οι απαιτήσεις της τρόικα όχι μόνο δεν διευκολύνουν τη χώρα να ορθοποδήσει, αλλά το αντίθετο. Βάζουν τρικλοποδιές. Γιατί άραγε; Όχι ασφαλώς για το κενό των 3 δις. όπως λένε, γιατί αν η οικονομία αναπτυχθεί με 2,9% όπως προβλέπει το προσχέδιο του προϋπολογισμού δεν θα υπάρχει κενό.
Αν το συνδέσουμε με τις πολιτικές εξελίξεις και τυχόν πρόωρες εκλογές, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι θέλει να επιβάλλει μία συμφωνία που θα δεσμεύει με ισχυρό τρόπο τη νέα κυβέρνηση. Να το δεχτούμε κι΄ αυτό. Αλλά είναι δυνατόν να τορπιλίζει τόσο ανοιχτά την κυβέρνηση Σαμαρά; Γιατί ποιο θα είναι το κύρος της αν αποδεχθεί κι΄ αυτή την απαίτηση και προχωρήσει σε δεύτερη αλλαγή σε νόμο που έχει ψηφιστεί; Κανένα.
Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους πως δεν πρόκειται να αποδεχθεί τετελεσμένα και συμφωνίες, ιδίως σαν αυτή που επιδιώκει η τρόικα. Θέλουν λοιπόν να τιθασεύσουν και να γονατίσουν τον Τσίπρα; Επικίνδυνα πράγματα, παράλογες βλέψεις.
Φτάνοντας στο δια ταύτα δύο σκέψεις περνούν από το μυαλό. Η πρώτη ότι η τρόικα είναι επικίνδυνη για τη χώρα.
Και η δεύτερη ότι υπηρετεί ένα καλοδουλεμένο σχέδιο με κρυφούς ανομολόγητους απώτερους σκοπούς των δανειστών, οπότε πάλι είναι επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό.
Εκείνοι δε που ασπάζονται τα σενάρια συνωμοσίας βρίσκουν πλούσια τροφή στη στάση της. Αν μάλιστα τη συνδέσουν με την προκλητικότητα της Τουρκίας, τότε μπορεί και να ξεσαλώσουν…
Τέλος αν εξετάσουμε το ζήτημα από τη σκοπιά των πολιτικών συμβολισμών ένα πράγμα απομένει να κάνει η τρόικα. Να ζητήσει από τον Τσίπρα να υπογράψει τυχόν νέα συμφωνία.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163