Το ερώτημα που έχει τεθεί μετά την «απάντηση» του Ιράν στο Ισραήλ, με την εκτόξευση των περιβόητων βαλλιστικών πυραύλων, ασφαλώς δεν είναι αν θα απαντήσει το Ισραήλ, αλλά το πότε και πως.
Και το πότε και το πώς βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την πρόσφατη δήλωση του αμερικανού Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Τζ. Σάλιβαν που δεσμεύτηκε δημόσια ότι «οι ΗΠΑ θα συνεργαστούν με το Ισραήλ» για να υπάρξουν σοβαρές συνέπειες για το Ιράν. Και αυτό – όπως έχουν επισημάνει διεθνή ΜΜΕ – «ακούγεται δυσοίωνα για κοινή δράση ΗΠΑ Ισραήλ κατά του Ιράν…».
Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει σε μεγάλη έκταση με την αναχαίτιση των πυραύλων που έπεσαν χθες στο Ισραήλ. Και συμβαίνει σε συνθήκες που η πολιτική αβεβαιότητα για το «ποιος θα κυβερνά τις ΗΠΑ» σε λιγότερο από ένα μήνα (στην πραγματικότητα ο νέος ή νέα πρόεδρος αναλαμβάνει από 1/1/2025), είναι ακόμα ανοικτό…
Αυτά που συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή τώρα έχουν πρακτικά ανατρέψει, ή έστω μεταθέσει χρονικά, τις μεσομακροπρόθεσμες δεδηλωμένες αμερικανικές προτεραιότητες στρατηγικής, ήτοι τον προσανατολισμό κύριας αντιπαλότητας των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα, με την λίγο πολύ «ανάθεση» της ευθύνης για τον πόλεμο στην Ουκρανία στην Ε.Ε.
Με αυτά τα «δεδομένα» γίνεται φανερό ότι οι «πρωτοβουλίες» μέσα σ’ αυτό το 30ημερο μέχρι τις 5 Νοέμβρη (τουλάχιστον), βρίσκονται μάλλον στο Τελ Αβίβ και όχι στην Ουάσιγκτον.
Σ’ αυτό το πλαίσιο και με «δεδομένο» ότι στο νέο κρισιακό οικονομικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον που επικρατεί στην Ε.Ε. μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ελλάδα είναι σαφώς προσανατολισμένη και πρακτικά «συνδεδεμένη», με αυτές τις πρωτοβουλίες του άξονα Ισραήλ – ΗΠΑ (ΝΑΤΟ), αναδύονται με άλλα «δεδομένα» οι προβληματικές ελληνο-τουρκικές σχέσεις.
Η Τουρκία του Ερντογάν δεν έχει κρύψει τις προθέσεις και την θέση της απέναντι σε ότι συμβαίνει στην Μέση Ανατολή τώρα και σε ότι κάνει ο Νετανιάχου στην Γάζα και στον Λίβανο.
Και μάλιστα έμπρακτα και όχι απλά στα λόγια, όπως αποδεικνύουν οι παρεμβάσεις της στην Λιβύη, στην Συρία, αλλά και σε χώρες της Ανατολικής Αφρικής.
Η πρόσφατη υπόδειξη για το πόσο «λίγο» απέχουν τα σύνορα της Τουρκίας, από τα εδάφη του Λιβάνου στα οποία εισβάλει τώρα το Ισραήλ, είναι ενδεικτική της «οπτικής» με την οποία η Άγκυρα βλέπει τα πράγματα και διαμορφώνει την στάση της.
Μία στάση η οποία δεν διστάζει να αποκλίνει από αυτή του ΝΑΤΟ όταν αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις διακηρυγμένες στρατηγικές της χώρας στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτό το νέο «περιβάλλον» δεν είναι πλέον το ίδιο με «πριν».
Έχει αλλάξει.
Και αφορά πολύ πιο επικίνδυνες καταστάσεις, πολύ… κοντά μας, σε συνάρτηση πάντα με τις επιλογές που γίνονται από τους κυβερνώντες στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο στην Μέση Ανατολή.