Με πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς οι Financial Times αμφισβητούν το ελληνικό ''success story'' και απαιτούν από την Ευρώπη να σηκώσει το σταυρό της και να απαλλαγεί από το ΔΝΤ.
Διαβάστε όλο το άρθρο.
Για μια ακόμη φορά, η αναθεώρηση του προγράμματος διάσωσης των Αθηνών από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποκαλύπτει μια άβολη αλήθεια. Το Ταμείο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι, με την τρέχουσα πορεία της, η Ελλάδα θα πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους. Αντί να φαγώνονται πάνω στις διαφωνίες τους, η Ευρώπη και το ΔΝΤ θα πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία και να ξαναφορμάρουν την σχέση τους.
Η λογική της συμμετοχής του ΔΝΤ ποτέ δεν ήταν οικονομική, και ούτε θα έπρεπε να είναι. Η «τσιφούτικη» συμπεριφορά της ευρωζώνης δεν οφείλεται στην αδυναμία της να επωμιστεί το κόστος των δικών της προβλημάτων. Ο θεμιτός λόγος για την συμμετοχή του ΔΝΤ, ήταν να αξιοποιηθεί η τεχνογνωσία του διεθνούς οργανισμού και η αποδεδειγμένη του ικανότητα να βάζει σε πειθαρχία τους παραλήπτες των δανείων του.
Και ήταν σωστή ιδέα. Στην πράξη, όμως, οι Ευρωπαίοι έδωσαν στο ΔΝΤ το δεύτερο βιολί και το ταμείο δεν είχε το κουράγιο να αρνηθεί. Όμως έχουν πλέον βγει στην επιφάνεια δυσαρέσκειες από μέλη του ταμείου, εν μέρει γιατί το ΔΝΤ δεν μπορεί να δανείσει σε παραλήπτες που δεν έχουν εξασφαλίσει την χρηματοδότησή τους για το ερχόμενο 12μηνο. Στην τελευταία έκθεση προσδιορίζεται ένα έλλειμμα χρηματοδότησης 11 δισ. ευρώ που αρχίζει στα τέλη του 2014 και η ανάγκη απαλλαγής χρεών που θα αντιστοιχούν στο 4% του ΑΕΠ, για να επιτευχθούν επίπεδα που μπορούν να θεωρηθούν βιώσιμα.
Δεν είναι ωραία η εμμονή με τα νούμερα, που είναι συγκριτικά μικρά, αλλά τυχαίνει να κάνουν την διαφορά στην επίτευξη ή όχι ενός αυθαίρετου στόχου. Όμως υπάρχουν και πρέπει να καλυφθούν. Η περιρρέουσα αβεβαιότητα για το πώς θα γίνει αυτό, και κατά συνέπεια για το μέλλον του προγράμματος διάσωσης, ήταν ένα σφάλμα που κακοφόρμισε και επιδεινώνει τον “πόνο” της Ελλάδας. Οι αυξανόμενες ανησυχίες των αναδυόμενων αγορών για τα ανοίγματα του ΔΝΤ, επιδεινώνουν την κατάσταση.
Μέχρι στιγμής, η ευρωζώνη κρατάει το ΔΝΤ στην «ορχήστρα», υποσχόμενη –χαμηλόφωνα για να μην φτάσει η κουβέντα στις επιμέρους εθνικές πολιτικές διαβουλεύσεις – ότι θα βρει τρόπους να καλύψει τα χρηματοδοτικά κενά. Η Ελλάδα, η υπόλοιπη ευρωζώνη και το ΔΝΤ, όλοι θα ήταν πολύ καλύτερα αν έφευγε αυτή η αβεβαιότητα. Η Ευρώπη θα μπορούσε να το κάνει αυτό «εξαγοράζοντας» το μερίδιο του ταμείου: Πρώτα συμμετέχοντας στο μερίδιο του ΔΝΤ σε μελλοντικές εκταμιεύσεις και εν συνεχεία αναλαμβάνοντας το υπόλοιπο άνοιγμα στην ονομαστική αξία.
Αν πιστέψουμε τους ηγέτες της ευρωζώνης, που διαβεβαιώνουν ότι το πρόγραμμα αποδίδει, τότε αυτό δεν θα εκθέσει τους ψηφοφόρους τους σε κανέναν κίνδυνο.
Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να τακτοποιήσει τα πάντα. Οι Ευρωπαίοι πιστωτές των Αθηνών ίσως χρειαστεί και πάλι να αναδιοργανώσουν την εξυπηρέτηση του χρέους της και αυτή είναι μια μέθοδος να ελαφρύνει το βάρος στην Ελλάδα χωρίς τις πολιτικά τοξικές ονομαστικές απομειώσεις. Απελευθερώνοντας όμως το ΔΝΤ από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Ευρώπης, θα βοηθήσει το ταμείο να μας πει την αλήθεια –όπως την βλέπει- και θα δυσκολέψει την ευρωζώνη να αγνοεί τις δικές της αποτυχίες.
Διαβάστε επίσης:
Λαγκάρντ: θα υπάρξει κούρεμα του ελληνικού χρέους, αν…
Πηγή Euro2day
