Το σχόλιο του Γιάννη Λοβέρδου

μεταξύ των οποίων είναι και σημαντικές περικοπές στα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων. 

Η περικοπή του 14^ου μισθού σε συνδυασμό με την αύξηση των φόρων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην συρρίκνωση της κατανάλωσης αλλά και στην κάθετη αύξηση της ανεργίας. Όμως τα μέτρα, που υποχρεώνεται να λάβει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, υπό τις παρούσες συνθήκες είναι μονόδρομος. Η Ελλάδα έχει ουσιαστικά εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία, τουλάχιστον στον τομέα της οικονομίας, στις Βρυξέλλες. 

Οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν και την δυνατότητα και την αποφασιστικότητα να προκαλέσουν σοκ στην ελληνική οικονομία αλλά και κοινωνία. Κι είναι προφανές ότι το άμεσο μέλλον αλλά ενδεχομένως και το απώτερο μέλλον θα είναι οδυνηρό για το σύνολο του ελληνικού λαού, που βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατάρρευση ενός συστήματος ψευτο-ανάπτυξης και ψευτο- ευημερίας, που συντηρήσαμε επί τρεις δεκαετίες τώρα με δανεικά. 

Τα δανεικά αυτά στέρεψαν κι αν τώρα δεν σκύψουμε το κεφάλι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν πρόκειται να δανεισθούμε τα χρήματα, που χρειαζόμαστε άμεσα με αποτέλεσμα το ελληνικό Δημόσιο να κάνει στάση πληρωμών. Αυτό θα αποφευχθεί με τη λήψη των σκληρών μέτρων, που θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να δανεισθεί με λογικά επιτόκια από τον γαλλο- γερμανικό άξονα. Ετσι και τα spread των ελληνικών ομολόγων θα μειωθούν αλλά και τα σχέδια των κερδοσκόπων θα αποτύχουν.

Όλα αυτά που οδηγούν; Μα στην συνολική αλλαγή του τρόπου ζωής μας. Οποιοι νομίζουν ότι η κρίση θα ξεπεραστεί σε κάποιο διάστημα και θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην γνωστή ευδαιμονία με δανεικά, πλανώνται πλάνην οικτρά. Ακόμα κι αν μπορούμε να δανειζόμαστε σχετικά τα επόμενα χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρχουν περίσσια για να πέφτουν στην κατανάλωση, για να δίνονται στους αγρότες, που κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ, να γίνονται προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων η να αυξάνονται τα λαμόγια κι οι επιτήδειοι προμηθευτές του Δημοσίου. 

Τα μέτρα που θα ληφθούν θα είναι μόνιμα. Κι η χήνα με τα χρυσά αυγά, που νομίζαμε ότι είναι το κράτος επί 30 χρόνια, ψόψησε. Ο μόνος τρόπος να ξαναγνωρίσουμε ανάπτυξη στον τόπο μας είναι μόνον μέσα από την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, που δεν θα εξαρτάται από το δημόσιο, και μέσα από την δημιουργία πλούτου. Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές αξίες. Στην αναζήτηση της μόρφωσης, στην δημιουργικότητα, στην εργασία. Όλα αυτά, που έχουμε εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες, με αποτέλεσμα να έχουμε φθάσει στο σημείο να μην παράγουμε το παραμικρό, θα είναι η μοναδική μας διέξοδος στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον.

Για να καταστεί όμως εφικτό, πρέπει να αλλάξουμε συνολικά νοοτροπία. Να μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Να μην θεωρούμε ότι υπάρχουν «κεκτημένα» και βολέματα. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα του διεστραμμένου τρόπου σκέψης, που επικράτησε τα τελευταία 30 χρόνια Το 1981, η Ελλάδα ήταν αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων. Οι αγρότες παρήγαγαν για την αγορά και τον καταναλωτή. Από το 1981, οι επιδοτήσεις προκάλεσαν μια στρεβλή κι άκρως διεφθαρμένη άποψη, που επικράτησε στους αγρότες. Απέκτησαν μια ιδιότυπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Κι έπαψαν να παράγουν για τον καταναλωτή αλλά παρήγαγαν, κατά βάση άχρηστα προϊόντα, που τα έθαβαν στις αλήστου μνήμης χωματερές, για να παίρνουν τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις, που τις σπαταλούσαν σε μια ιδιότυπη συβαρίτικη συμπεριφορά, τζόγος, μπουζούκια, ρωσίδες. 

Ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα για να τραφεί άρχισε να εισάγει μαζικά τρόφιμα από το εξωτερικό. Μέχρι πατάτες από την Αίγυπτο, λεμόνια από το Ισραήλ, ντομάτες από την Τουρκία κοκ.

Άλλο μείζον παράδειγμα: Η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων με την αλόγιστη κι επικίνδυνη πολιτική όλων των κυβερνήσεων εκτοξεύθηκε για πελατειακούς και μόνον λόγους στο ιλιγγιώδες ποσό των 30 δις ευρώ ενώ το ανάλογο ποσό στην Ευρώπη είναι 15 δις ευρώ το έτος για μια χώρα, όπως η Ελλάδα. Κι αυτός είναι ο λόγος, που σήμερα υποφέρουμε και αναζητούμε σκληρούς τρόπους περιορισμού αυτής της μεγάλης δαπάνης.
 
Μπορούμε τώρα να αλλάξουμε και να προσαρμοσθούμε στη νέα πραγματικότητα; Αν τα καταφέρουμε θα εισέλθουμε σε μια νέα δύσκολη αλλά παραγωγική. Αν όχι, τότε θα εγκλωβιστούμε στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της υπανάπτυξης.