Το σχόλιο του Γιάννη Λοβέρδου

,που βρίσκονται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα κι ελέγχουν εξαντλητικά τα δημόσια οικονομικά. Καλοντυμένοι, ντελικάτοι, με γαλατική ευγένεια αλλά εξίσου αυστηροί και κοφτοί, οι εκ Βρυξελλών απεσταλμένοι συμπεριφέρονται εκ των πραγμάτων με τρόπο, που είναι υποτιμητικός για τους έλληνες. Αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή. 

Οι υπερδανεισμένοι έλληνες πρέπει τώρα να υποστούν αυτόν τον εξευτελισμό ελπίζοντας να ξεπεράσουν τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι βέβαιο. Τα όσα ζητούν οι ευρωπαίοι θεωρούνται υπερβολικά. Η ανώτατη σύνταξη στα 720 ευρώ, που συζητήθηκε, ακούγεται εξωφρενική. Αυτές οι συμπεριφορές είναι ανοίκειες για τους περισσότερους εξ ημών, που έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες σε άλλη χώρα

. Σε μια χώρα, όπου τα πράγματα έδειχναν πολύ ευκολότερα, κι όλοι μας, ιδίως όσοι είχαν κάποια σχέση με το Δημόσιο, βελτίωναν το βιοτικό τους επίπεδο από χρόνο σε χρόνο εντυπωσιακά. Όμως ουδείς εξ ημών είχε αντιληφθεί, η δεν ήθελε να αντιληφθεί ότι όλο αυτό το «ελληνικό θαύμα» της υπερκατανάλωσης οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στα δανεικά. Κι όταν ο δανεισμός έφθασε σε απίστευτα υψηλά επίπεδα, κι οι δανειστές μας διαπίστωσαν ότι κινδυνεύουν να τα χάσουν, τα πράγματα έγιναν δύσκολα, πολύ δύσκολα. 

Κι από τη μια μέρα στην άλλη δίνεται η εντύπωση ότι το «ελληνικό θαύμα» κατέρρευσε κι όσοι δεν είχαν φροντίσει να κατακλέψουν το Δημόσιο στο «πάρτι» που είχε στηθεί χρόνια τώρα, καλούνται να υποτιμήσουν απότομα το βιοτικό τους επίπεδο, διότι άλλως η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία. Αυτό ίσως να θεωρείται άδικο για εκείνους, κι είμαστε οι περισσότεροι, που δεν πλούτισαν με λαμογιές και απάτες εις βάρος του Δημοσίου, όπως έγινε με χιλιάδες διεφθαρμένους δημόσιους υπαλλήλους, κομματικούς αξιωματούχους και μιζαδόρους εργολάβους και προμηθευτές του Δημοσίου. 

Όμως η αλήθεια είναι σκληρή. Κι όλοι μας είμαστε τώρα αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη κρίση της ζωής μας.

Κάποιοι συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι θάπρεπε να εκδιώξουμε τους κοινοτικούς και να γράψουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τις υποδείξεις τους. Εχουμε όμως τη δυνατότητα αυτή; Αν το πράτταμε, όπως τυπικά έχουμε το δικαίωμα, τότε οι αγορές θα έβρισκαν την ευκαιρία να σφίξουν ακόμα περισσότερο τη θηλιά γύρω από την ελληνική οικονομία. 

Κι όταν το υπουργείο Οικονομικών, όπως είναι υποχρεωμένο να το πράξει, βγει στη διεθνή αγορά για να δανεισθεί μέρος των 55 δις ευρώ, που έχει προϋπολογίσει ότι χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του, τότε δεν αποκλείεται η έκδοση κάποιου ομολόγου να μην καλυφθεί. Τότε το σύνολο του δημοσίου χρέους θα γίνει απαιτητό. Η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δανείζεται. Κι αυτό θα οδηγήσει το Δημόσιο σε παύση πληρωμών. Δεν θα πληρώνει ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις.

Στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση θα αναγκασθεί να αποτανθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που θα εξασφαλίσει βεβαίως την ροή χρήματος προς την Ελλάδα αλλά θα θέσει όρους, που δεν θα είναι στη διακριτική μας ευχέρεια να τους εφαρμόσουμε η μη. Θα είναι δεσμευτικοί και τότε οι περικοπές δαπανών, που θα οδηγήσουν σε περιστολές και στους μισθούς και στις συντάξεις, θα είναι μεγαλύτερες από ότι αν τις κάναμε μόνοι μας. Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, την οποίαν όσο «παλικάρια» κι αν είμαστε δεν μπορούμε να αποφύγουμε.