Το σχόλιο του Γιάννη Λοβέρδου για την οικονομία

οι οποίες δεν τελειώνουν με την εξασφάλιση της επόμενης δόσης του δανείου από την τρόϊκα τον προσεχή Μάρτιο, όπως κάποιοι, εσφαλμένα, ισχυρίζονται. Το 2011 θα είναι αναμφίβολα μια πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά δεν θα είναι η τελευταία. Το μέλλον προοιωνίζεται εξαιρετικά δυσχερές κι αβέβαιο γιατί σαν τον τζίτζικα του γνωστού μύθου, δεν φροντίσαμε στο παρελθόν να μαζέψουμε αλλ’ αντιθέτως σπαταλήσαμε υποθηκεύοντας το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Ακόμα κι αν η χώρα καταφέρει να ξεπεράσει την τεράστια δοκιμασία των διαρθρωτικών αλλαγών αλώβητη κι εξασφαλίσει την ομαλή ροή των δανείων από την τρόϊκα μέχρι το 2013 οπότε και λήγει τυπικά η ισχύς του μνημονίου, έχει μια μεγαλύτερη πρόκληση, που την περιμένει το 2014 και 2015. Οπότε και λήγουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ύψους 150 δις ευρώ, δηλαδή πολύ παραπάνω από το σύνολο των δανείων, που παίρνουμε από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης κι επί του παρόντος δεν υπερβαίνουν τα 110 δις ευρώ.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι το σύνολο σχεδόν αυτών των ομολόγων είναι 30ετούς και 25ετούς διαρκείας, δηλαδή είχαν δοθεί στη χώρα μας την αλήστου μνήμης δεκαετία του 1980. Όταν δηλαδή οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, προκειμένου να κάνουν «φιλολαϊκή πολιτική» δανείζονταν αφειδώς για να υπερδιπλασιάσουν εν μια νυκτί τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τις συντάξεις, να δώσουν διάφορες έκτακτες επιδοτήσεις, συνήθως κάτω από το τραπέζι στους αγρότες, να βολέψουν την κομματική τους πελατεία, να κερδίσουν ψήφους εις βάρος του μέλλοντος του δικού μας και των παιδιών μας. Τότε θα θυμάστε ότι στην συλλογική μας συνείδηση ο Ανδρέας, που σπατάλησε με περισσή ευκολία τα τρομακτικά δάνεια, που έλαβε η Ελλάδα («Τσοβόλα δώστα όλα»), τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, το πρώτο και το δεύτερο πακέτο Ντελόρ, καταγράφηκε ως ο πιο πετυχημένος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας.

Ακόμα και τώρα σε όλες τις δημοσκοπήσεις η εντύπωση αυτή επικρατεί μεταξύ των πολιτών. Και τούτο διότι με δανεικά μοίρασε χρήματα στον κόσμο, που ουδέποτε αναρωτήθηκε από πού προέρχονταν όλες αυτές οι παροχές. Και τώρα δυστυχώς πλησιάζει η ώρα, να πληρώσουμε με οδυνηρό τρόπο για όλες αυτές τις υπερβολές, που έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ 25 και 30 χρόνια πριν.

Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα και τότε υπήρχαν ορισμένοι αναλυτές, που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας ότι η αύξηση του δημοσίου χρέους, που μεγαλώνει αποκλειστικά και μόνον για να εξυπηρετήσει τις πελατειακές σχέσεις των κυβερνώντων, αποτελεί έγκλημα κατά της κοινωνίας μας, που τις επόμενες δεκαετίες επρόκειτο να πληρώσει με οδυνηρό τρόπο τα δανεικά, που μόνον αγύριστα δεν ήταν. Αλλά οι αναλυτές στην καλύτερη περίπτωση αγνοήθηκαν. Στην χειρότερη προπηλακίστηκαν κι αποκλήθηκαν, κατά την ιψενική έννοια, «εχθροί του λαού».

Με τον ίδιο τρόπο, που σήμερα όσοι προειδοποιούμε για την επερχόμενη καταστροφή και για την ανάγκη μεγάλων αλλαγών, κυρίως νοοτροπίας και συμπεριφοράς, στην κοινωνία και κυρίως στον δημόσιο τομέα, αντιμετωπιζόμαστε ακόμα αρνητικά. Η συκοφαντία συνεχίζει να χρησιμοποιείται από τους βολεμένους κι εκείνους, που κάθε τρόπο επιχειρούν να γαντζωθούν από τα προνόμια τους, για να ευτελιστούν όσοι λένε και γράφουν αλήθειες. Όπως θα έλεγε κι ο μέγας ναζί προπαγανδιστής Γκαίμπελς: «Αν η αλήθεια δεν μας βολεύει, τότε πολύ κακό για την αλήθεια».