Πρώτον: Λαμβανομένων υπόψη όλων των σχετικών υποθέσεων για ανάπτυξη και δημοσιονομική πολιτική, όπως επίσης και των εμπειριών με άλλες υπερχρεωμένες χώρες, είναι απαραίτητο ένα σημαντικό κούρεμα του χρέους.
Δεύτερον: Oι προτάσεις του eurogroup του Μαΐου 2016 θα μπορούσαν να επιτύχουν την βιωσιμότητα, αλλά μόνον υπό την προϋπόθεση μιας ακραίας παράτασης διάρκειας των δανείων (έως το 2080) και του παγώματος καταβολής τόκων, κάτι το οποίο θα οδηγούσε σε μια αυξημένη επιβάρυνση του ευρωπαϊκής ομπρέλας προστασίας για δεκαετίες.
Διέξοδος από το δίλημμα θα ήταν, τρίτον, η αναβολή της επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές, σε συνδυασμό με την συνέχιση της υποστήριξής της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM) πέραν του 2018. Επειδή δεν θα πρέπει να δαπανώνται καθόλου από τους περιορισμένους πόρους της για τα σχετικά υψηλά επιτόκια της αγοράς, θα μειώνεται η έκταση του κουρέματος και της αυστηρής πολιτικής λιτότητας έως την επίτευξη της βιωσιμότητας του χρέους. Συνεχίζει βέβαια να αυξάνεται η έκθεση του eurogroup, αλλά κατά παράδοξο τρόπο λιγότερο από ό,τι με τα δικά της σχέδια.
