Ως όφειλε, και πολύ σωστά, έβγαλε ένα λόγο υπέρ της έρευνας, της καινοτομίας, των δυνατοτήτων των Ελλήνων επιστημόνων και τη σημασία του χώρου για την έξοδο από την κρίση.
Ως εδώ όλα πολύ καλά και ωραία και θα θυμίσω ότι χώρες με ανάλογα πληθυσμιακά δεδομένα δεν γνωρίζουν τι θα πει κρίση, ανεργία και φτώχεια. Πρόκειται για τη Σουηδία, τη Φινλανδία και τη Δανία (εξαιρούμε τη Νορβηγία η οποία έχει και πετρέλαιο).
Και γιατί παρακαλώ; Διότι το ποσοστό των κονδυλίων που από τον προϋπολογισμό επενδύονται στην έρευνα, την καινοτομία και την παιδεία είναι μεγαλύτερο από το 6% του ΑΕΠ.
Αν δε, θυμηθούμε ότι η Φινλανδία πριν από 25 περίπου χρόνια πέρασε μία πολύ μεγάλη κρίση και ανταπεξήλθε χάρη κυρίως στην ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας, γίνεται αντιληπτό ότι από τον επόμενο κιόλας προϋπολογισμό της κυβέρνησης τα κονδύλια για την παιδεία, την έρευνα και την τεχνολογία θα πρέπει να είναι σημαντικά αυξημένα.
Είναι ένα πρώτο βήμα που θα δείξει ότι η κυβέρνηση, περνά από τους συμβολισμούς στην πράξη.
Θα χρειαστεί επίσης να ξεπεραστούν ιδεοληψίες του παρελθόντος, βαθιά ριζωμένες στην Αριστερά και να συνδεθεί η έρευνα με την αγορά, ώστε να αποδώσει άμεσα καρπούς, έσοδα για το Δημόσιο και υγιείς και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας.
Οσο η έρευνα και τα αποτελέσματά της παραμένουν στο 4 τοίχους των εργαστηρίων, είναι μεν πολύτιμες, αλλά πολύ λίγο αποδοτικές σε σύγκριση με την επιλογή να εφαρμοστούν στη μαζική παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών.
