Από τη μία πλευρά, οι γκαζόζες και τα χαλασμένα αυτοκίνητα. Από την άλλη, εκφράσεις πεζοδρομίου και απειλές του τύπου «μόνος μου κι όλοι σας». Ο ίδιος λόγος κυριαρχεί ακόμη και στις ανακοινώσεις των κομμάτων, ενώ το πολιτικό σκηνικό ρυθμίζουν οι εκβιασμοί. Κι όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.
Η πολιτική είναι ασφαλώς καθρέφτης της κοινωνίας και, σε τελική ανάλυση, οι πολίτες είναι αυτοί που εξέλεξαν τους εκπροσώπους τους. Το επίπεδο, ωστόσο, στο οποίο έχει εκπέσει η πολιτική ζωή του τόπου δεν προβληματίζει κανέναν.
Κάποιοι γελάνε π.χ. με τους τραμπουκισμούς του Πολάκη και λένε «καλά τους τα λέει». Άλλοι πάλι διασκεδάζουν με τις γκαζόζες του Φωκά και ξεχνούν ότι ο ίδιος άνθρωπος φώναζε πριν από λίγο καιρό «να καεί το μπ… η Βουλή». Και βέβαια, υπάρχουν αυτοί που εντυπωσιάζονται με τους αλληλοεκβιασμούς Μαξίμου-Καμμένου ή τις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες του Ποταμιού – στα χνάρια του… Γιάνη – και θεωρούν ότι έτσι ασκείται «υψηλή» πολιτική.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η απαξίωση της πολιτικής να συνεχίζεται. Να κυριαρχεί το γνωστό σύνθημα «όλοι το ίδιο είναι», το οποίο ωθεί σε ακραίες πολιτικές συμπεριφορές. Είτε, δηλαδή, στην αποχή είτε στις αντισυστημικές επιλογές, οι οποίες ενίοτε μπορούν να είναι και επικίνδυνες. Πόσω μάλλον αντιδημοκρατικές, ενώ μετά από επτά χρόνια ουδείς μπορεί πλέον να δηλώνει «πεπλανημένος ψηφοφόρος» της Χρυσής Αυγής…
Για τον ευτελισμό της πολιτικής ζωής και των πολιτικών (σ.σ.: των προσώπων) είναι εξίσου υπεύθυνοι και οι ίδιοι οι πολιτικοί. Δεν είναι μόνον οι πολίτες, των οποίων οι ευθύνες σταματούν στο σημείο που επιλέγουν συγκεκριμένα πρόσωπα για την εκπροσώπησή τους. Η πολιτική και η Βουλή έχουν γίνει αρένα. Επικρατούν χυδαίες συμπεριφορές και, τάχα, ευφυολογήματα που προσβάλλουν τους αντιπάλους που εκτοξεύονται μέσω ανακοινώσεων και non paper. Το πολιτικό fair play που υπήρχε ακόμη και στις μυθικές κόντρες Παπανδρέου-Μητσοτάκη και την εποχή του «βρώμικου ‘89» έχει πάει περίπατο. Και η μεγάλη σφαγή γίνεται, βέβαια, στα social media, όπου ο εθνικός διχασμός είναι δεδομένος και εντείνεται. Μοιάζει μ’ έναν εμφύλιο που, ευτυχώς, δεν γίνεται με όπλα.
Εντάξει, η Βουλή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κολέγιο. Αλλ’ αντανακλά την κοινωνία. Κι αν η κοινωνία μας είναι πράγματι αυτή… πάσο. Αν, όμως, δεν είναι αυτή, πρέπει κάτι να κάνουμε όλοι. Εμείς, οι πολίτες, να προσέχουμε τις επιλογές μας και οι πολιτικοί να σεβαστούν ένα στοιχειώδες επίπεδο. Ο κίνδυνος διολίσθησης σε φασιστικές πρακτικές είναι υπαρκτός και όλα ξεκινούν με το «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι» που, δυστυχώς, υιοθέτησε κι εκμεταλλεύτηκε στο πρόσφατο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κόμμα εξουσίας.
Όταν δε υπουργός αποκαλεί «διανοητικά καθυστερημένους» και «τσόλια» τους δημοσιογράφους που δεν του είναι αρεστοί και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον δικαιολογεί απόλυτα και δεν αποδοκιμάζει έστω τους χαρακτηρισμούς του, η εξουσία πρώτη δίνει το κακό παράδειγμα. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη μετέρχεται αυτών των πρακτικών…