Το χειρότερο είναι δύο πράγματα, τα οποία πλέον γίνονται αποδεκτά ως απολύτως φυσιολογικά από την κοινωνία. Και γι’ αυτό, δυστυχώς, υπάρχει απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία υπέθαλψε τέτοιου είδους συμπεριφορές και μετήλθε αυτών, προκειμένου να πετύχει τους στόχους της.
Πρώτον, είναι ο συμψηφισμός του «κι εσείς τα κάνατε».
Και δεύτερον, η ισοπέδωση του «όλοι ίδιοι είμαστε».
Ξεκινώντας από το δεύτερο, σε νορμάλ συνθήκες δεν θα ήταν διόλου τιμητικό για την ίδια την κυβέρνηση και τα στελέχη της που το υποστηρίζουν. Τούτη η ισοπέδωση ρίχνει απλώς νερό στο μύλο των ακραίων και τους πολλαπλασιάζει. Ονόματα δεν χρειάζονται, διότι καταλαβαινόμαστε όλοι μεταξύ μας και πλέον δεν υπάρχουν «πεπλανημένοι ψηφοφόροι»…
Ως προς το πρώτο, είναι προφανές ότι ένα έγκλημα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με ένα άλλο έγκλημα. Ούτε καν στην περίπτωση της «νόμιμης άμυνας» ή του «εν βρασμώ». Πόσω μάλλον όταν τα εγκλήματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα στις περισσότερες περιπτώσεις. Το δάνειο Πολάκη π.χ. δεν έχει την ίδια βαρύτητα με χρηματοδοτήσεις από ιδιώτες – οι οποίες, βέβαια, ενδέχεται να ελέγχονται πράγματι για άλλα ζητήματα – αλλά εδώ μιλάμε για την τραπεζική λειτουργία και δεν μπορείς να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια.
Και πάλι, όμως, μόνο τιμητικό δεν είναι ως εξήγηση το «κι εσείς τα κάνατε». Τι πάει να πει, δηλαδή, αυτό; Ότι κάποιοι σήμερα απλώς εζήλωσαν τη δόξα των προηγούμενων, οι οποίοι, όμως, εγκαλούνται από αυτούς ως «διεφθαρμένοι»; Τότε, ας είναι ειλικρινείς μαζί μας κι ας μας πουν ότι μόνος στόχος τους είναι να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Κάποτε ήταν η «κάθαρση». Μετά η «επανίδρυση του κράτους». Τώρα το «ηθικό πλεονέκτημα». Και στις τρεις περιπτώσεις, κοινός παρονομαστής ήταν πως οι πρωταγωνιστές διέψευσαν τους ίδιους τους εαυτούς τους και οι λέξεις έχασαν το νόημά τους.
Η μοναδική διαφορά, όμως, είναι πως τότε τα άκρα δεν απειλούσαν την κοινωνία, γιατί υπήρχαν εναλλακτικές κι η ίδια η κοινωνία είχε αντισώματα. Τώρα, τα άκρα μοιάζουν ίσως η μόνη λύση για την πλειονότητα των απελπισμένων πολιτών. Κι αυτό δεν είναι απλά επικίνδυνο. Είναι εγκληματικό και κινδυνεύει να γίνει εφεξής μη αναστρέψιμο.
Στο δίλημμα που μας βάζουν «ή εμείς ή αυτοί», οι πρώτοι φαντασιώνονται – όπως με το τάχα «Προοδευτικό Μέτωπο» – ως δεύτερους τους ακραίους. Ούτε καν τους αντιπάλους τους. Κι η απάντηση στις συμπεριφορές τύπου Πολάκη δεν θα είναι η απομόνωσή του, αλλά η αποθέωσή του. «Καλά σας κάνει», δεν λένε, άλλωστε, οι περισσότεροι;
Το δίλημμα, λοιπόν, άλλο πρέπει να είναι: «Ή εμείς ή με τον Πολάκη».
