Η Πορτογαλία έχει από το 2015 μια σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας που υποστηρίζεται από το κομμουνιστικό κόμμα και δυο ακόμα αριστερά κόμματα.
Ο πρωθυπουργός Αντόνιο Κόστα έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένος σήμερα. Αν και ήρθε δεύτερος στις εκλογές του 2015, αποσπώντας μόλις το 32% των ψήφων, κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία αποδείχτηκε πολύ πιο σταθερή από ότι και ο πιο αισιόδοξος μπορούσε να είχε προβλέψει.
Τώρα προηγείται στις δημοσκοπήσεις και, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποσπάσει γύρω στο 40% στις προσεχείς εκλογές που θα διεξαχθούν μέχρι το φθινόπωρο του 2019, σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Επιπλέον, η κυβέρνηση του κράτησε τις υποσχέσεις της. Αντέστρεψε τη λιτότητα, πέτυχε υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και μείωσε το έλλειμμα. Παρά τις αρχικές τους αμφιβολίες, οι Ευρωπαίοι αντάμειψαν την Πορτογαλία με τη θέση του προέδρου του Eurogroup, την οποία κατέλαβε ο ικανότατος υπουργός οικονομικών, Μάριο Σεντένο.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι μια αριστερή κυβέρνηση δεν είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Αντίθετα, μπορεί να είναι τεχνοκρατικά ικανή και πολιτικά αξιόπιστη στις δύσκολες συνθήκες της κρίσης. Όπως και στη γειτονική Ισπανία, οι σοσιαλιστές στην Πορτογαλία είναι σε άνοδο, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει αλλού.
Η σύγκριση με την Ελλάδα είναι καταθλιπτική. Που θα μπορούσε να είναι η χώρα και η αριστερή της κυβέρνηση σήμερα αν; Αν δεν προκαλούσε τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και αναλάμβανε την εξουσία ένα χρόνο αργότερα και αφού είχε βγει η Ελλάδα στις αγορές.
Αν αντί για τη σύγκρουση με τους Ευρωπαίους χωρίς σχέδιο και επεξεργασμένες εναλλακτικές, το πρώτο εξάμηνο του 2015, συνέχιζε το πρόγραμμα εκεί που το παρέλαβε, επιβάλλοντας ελάχιστα μέτρα σε σχέση με αυτά που τελικά αναγκάστηκε να πάρει.
Αν αντί για ένα πρόγραμμα φόρων και δυσβάστακτων ασφαλιστικών εισφορών, περιόριζε τις δαπάνες, προωθούσε τις επενδύσεις και αποκαθιστούσε την εμπιστοσύνη και την αισιοδοξία στην ελληνική οικονομία, η χώρα δεν θα πάλευε να ξαναγυρίσει στο 2014, έχοντας σωρεύσει δεκάδες δισεκατομμύρια ζημιών. Και, βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα απέφευγε τις εκλογές για να γλιτώσει από την καταδίκη του εκλογικού σώματος, αλλά ίσως θα μπορούσε ακόμα και να αισιοδοξεί για την επανεκλογή του.