Αμ δε… Η πολιτική δεν παίζεται μ’ αυτούς τους όρους. Αν μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης δεν το έχουν καταλάβει στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς. Εν προκειμένω, ωστόσο, υπάρχει μάλλον κάτι άλλο: επειδή αποκλείεται να μην έχουν καταλάβει, απλώς συμπεριφέρονται αλαζονικά και με τον τρόπο που το κάνουν όλες οι κυβερνήσεις που βρίσκονται σε αποδρομή. Κυριευμένες από υπεροψία και τον πανικό του τέλους, τον οποίο, όμως, δεν θέλουν να δείξουν προς τα έξω.
Είναι αστείο να λέμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήξερε – αν ισχύει, πάλι τόσο το χειρότερο για τον ίδιο, διότι εμπιστεύεται λάθος ανθρώπους που τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα κι όμως παραμένουν στις θέσεις τους. Το ίδιο λάθος ήταν η δήλωση Τζανακόπουλου ότι δεν πιστεύει πως η Λοΐζου πήρε τα χρήματα από τη σύνταξη της μητέρας της. Οι προκάτοχοί του στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου έλεγαν πολλές φορές το πιο απλό κι ανθρώπινο: «Θα φροντίσω να ενημερωθώ και θα σας πω». Αλήθειες μπορεί να έλεγαν κι εκείνοι ελάχιστες, αλλά δεν έκαναν ότι τα ξέρουν όλα, ακριβώς για να προστατεύσουν πρώτα εαυτούς.
Όσο για την ίδια; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως συνελήφθη πολλάκις ψευδόμενη και προκλητική. Διότι ναι μεν υπάρχει γραφειοκρατία, αλλά δεν μπορεί να την επικαλείσαι επί 69 μήνες – δηλαδή κοντά επτά χρόνια – να εισπράττεις αυτά τα χρήματα και μετά να μην τα επιστρέφεις κιόλας. Χώρια που στην επιστολή της απουσίαζε επιδεικτικά η λέξη «συγγνώμη», ενώ λησμόνησε επίσης να πει ότι η σύνταξη ήταν τιμητική και δεν προήλθε καν από πληρωμένες εισφορές. Συνεπώς, το ζήτημα είναι διπλά ηθικό, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που υπάρχει και ποινική καταδίκη.
Και καλά, εκείνη δεν ένιωσε την ανάγκη να πει «συγγνώμη». Αυτοί που την επέλεξαν, αλήθεια τώρα νιώθουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να μας κουνάνε το δάχτυλο;
Θυμάστε, λοιπόν, πως συνεχίζει εκείνο το παλιό, γνωστό παιδικό τραγουδάκι; «Μας πήρατε-μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο». Αυτό.
