Η ποινή της καθαρίστριας από το Βόλο είναι ντροπή για το νομικό πολιτισμό μιας χώρας όπως η Ελλάδα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό.
Δεν χρειάζεται κάποιος να μπει σε βαθυστόχαστες αναλύσεις για να το εξηγήσει, αφού τα γεγονότα στην προκειμένη περίπτωση είναι γνωστά και μιλάνε από μόνα τους.
Είναι μια απόφαση που προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αβίαστα μπορεί ν’ αναρωτηθεί ο πολίτης ποιο ήταν το κριτήριο για τους δικαστές που οδηγήθηκαν σ’ αυτή την απόφαση, τη στιγμή που απέναντί τους είχαν μια γυναίκα που δεν πλαστογράφησε το απολυτήριο του Δημοτικού για να κάνει αργομισθία, αλλά δούλεψε σκληρά όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς το χαρτί αυτό να συνιστά απαραίτητο προσόν για την πρόσληψή της. Διάολε, τι; Θα καθάριζε καλύτερα, δηλαδή, αν είχε… πτυχίο Νομικής; Ούτε έκανε το γιατρό χωρίς να έχει πτυχίο ιατρικής, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές ασθενών. Ήμαρτον! Χρειαζόταν, δηλαδή, ειδικότητα για να ξεχωρίζει τι είδους χλωρίνη πρέπει να χρησιμοποιήσει στο παρκέ;
Ας σοβαρευτούμε λίγο. Και ναι, δεν είναι λαϊκισμός να πούμε ότι ο νόμος περί καταχραστών του Δημοσίου με τον οποίο καταδικάστηκε η καθαρίστρια είναι ο ίδιος ακριβώς νόμος που δεν εφαρμόζεται για τους πολιτικούς μας, επειδή υπάρχει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Άλλη μία ντροπή για το νομικό μας πολιτισμό και για τη χώρα που λέγεται Ελλάδα και θέλει να καυχιέται ότι δίδαξε τη Δημοκρατία και την Ισονομία.
Βουλευτής (και πρώην υπουργός) έλεγε τις προάλλες στην ομήγυρη ότι τον κυνηγούσε ένας μεροκαματιάρης με την απόδειξη των δύο ευρώ για τον καφέ που παρήγγειλε. Δεν έπρεπε να τη δεχτεί. Έπρεπε κι αυτόν να τον έχει οδηγήσει με πρωτοβουλία του στο δικαστήριο, όπως την καθαρίστρια. Και να φυλακιστεί με μια ποινή ανάλογη αυτής της καθαρίστριας για φοροδιαφυγή.
Ας σοβαρευτούμε λίγο ξανά. Δεν συνιστά κατάχρηση των χρημάτων του Δημοσίου και των φορολογουμένων ο μισθός της καθαρίστριας που πλαστογράφησε το απολυτήριο του Δημοτικού. Κατάχρηση κάνει π.χ. ο δημόσιος υπάλληλος που συστηματικά αδιαφορεί για τη δουλειά του και πολεμάει την αξιολόγηση, γιατί θα τον ξεβολέψει. Η διαφθορά δεν συνεπάγεται απαραίτητα πλαστογραφίες και μίζες. Ούτε θα επιβραβεύσουμε, βέβαια, την παραβατική συμπεριφορά, την οποία συνιστά μια πλαστογραφία. Αλλά θα πρέπει να έχουμε μέτρο. Δεν είναι δυνατόν να γεμίσουμε τις φυλακές με καθαρίστριες, καφετζήδες και… τυροπιτάδες που δεν κόβουν απόδειξη.
Αν αυτό είναι το κράτος που θέλουμε κι έτσι νομίζουμε ότι βάζουμε τέλος στη διαφθορά, τότε είμαστε βέβαιοι πια ότι όλοι είναι μία από τα ίδια. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, διότι δεν συνιστά απλώς ντροπή για το νομικό μας πολιτισμό, αλλά κίνδυνο για το ίδιο μας το πολίτευμα. Για την ίδια τη Δημοκρατία και την Ισονομία.
