Η χρηματοδότηση των κλιματικών δράσεων στο επίκεντρο του ΟΗΕ

Στο πλαίσιο της Συμφωνίας της Κοπεγχάγης, οι πλούσιες χώρες δεσμεύθηκαν να προσφέρουν 10 δισ. δολάρια το χρόνο τη διετία 2010-2012, με στόχο τα 100 δισ. δολάρια ετησίως από το 2020 και μετά, για να βοηθήσουν τις φτωχές χώρες να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, το ποσό των 100 δισ. δολαρίων ετησίως δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, είπε ο εκτελεστικός διευθυντής της UNFCC, Ίβο Ντε Μπουρ. To Συνέδριο Carbon Markets Insights πραγματοποιήθηκε 2-4 Μαρτίου 2010 στο Άμστερνταμ. Με δηλώσεις του στο περιθώριο του συνεδρίου Carbon Markets Insights, ο κ. ντε Μπουρ τόνισε ότι πρέπει να δοθεί έμφαση, πριν από τη Διάσκεψη του Μεξικού, στην ενεργοποίηση των βραχυπρόθεσμων επενδύσεων για τις κλιματικές δράσεις μέσω των υπαρχόντων θεσμικών οργάνων και στην αποσαφήνιση των μηχανισμών για τις μακροπρόθεσμες επενδύσεις. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να διασφαλίσουν ότι οι δημόσιες επενδύσεις θα κατευθυνθούν στις προτεραιότητές τους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον επικεφαλής της Σύμβασης-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCC) κ. Ίβο ντε Μπουρ, αν μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα είδος εποπτικού μηχανισμού, ο οποίος ενδεχομένως δεν θα διαχειριστεί όλα αυτά τα χρήματα, αλλά θα ορίζει τα κριτήρια για το τι θα θεωρείται και τι όχι ως επιλέξιμο για χρηματοδοτική στήριξη, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Σχετικά με το ποια θα είναι η συνεισφορά του δημόσιου και ποια του ιδιωτικού τομέα, ο εκτελεστικός διευθυντής της UNFCC είπε ότι «πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις δημόσιες χρηματοδοτήσεις για να αλλάξουμε τις επενδυτικές παραμέτρους για τον ιδιωτικό τομέα». Αυτό μπορεί να γίνει με τη χρησιμοποίηση δημόσιου χρήματος για τη χρηματοδότηση νέων τεχνολογιών αιχμής και με συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα για να δώσουν στις επιχειρήσεις την επενδυτική ασφάλεια που από μόνες τους δεν έχουν. Ο κ. ντε Μπουρ τόνισε ότι είναι σημαντική η επίλυση του θέματος πριν από τη Διάσκεψη στο Μεξικό, καθώς θα ενισχύσει τη βούληση για συζητήσεις σχετικά με το ρόλο των αγορών.

Πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις είναι ενάντια στο εμπόριο ρύπων, διότι δεν προσφέρει ουσιαστική λύση στο πρόβλημα της Γης. Για πρώτη φορά στο Πρωτόκολλο του Κιότο τέθηκε ως ένας από τους τρεις μηχανισμούς με τους οποίους οι χώρες μπορούν να περιορίσουν τις εκπομπές τους. Ένας από τους μηχανισμούς αυτούς είναι το εμπόριο εκπομπών ρύπων, που σε ευρωπαϊκό επίπεδο ξεκίνησε το 2005 με τη δημιουργία του κοινοτικού συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου.Η οδηγία 2003/87/ΕΚ θεσπίζει ένα κοινοτικό σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο την αποτελεσματικότερη εκπλήρωση των δεσμεύσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των κρατών – μελών της για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Κάθε κράτος – μέλος έχει την υποχρέωση υποβολής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενός Εθνικού Σχεδίου κατανομής με τη συνολική ποσότητα δικαιωμάτων που θα κατανείμει για κάθε περίοδο, και τη κατανομή των δικαιωμάτων αυτών στο φορέα εκμετάλλευσης κάθε εγκατάστασης.