Το νερό του ποταμού Ξηριά ήταν κατάμαυρο, το Σάββατο μεσημέρι. Οι οικολόγοι επισκέφθηκαν τη Γέφυρα, στη διασταύρωση της Ξηριώτισσας και διαπίστωσαν ότι το νερό ήταν πράγματι κατάμαυρο, ενώ δεν είχε μυρωδιά. Μετά τη καταγγελία το περιπολικό της αστυνομίας κατέφθασε για να καταγράψει το γεγονός, ενώ οι οικολόγοι προσπαθώντας να εντοπίσουν τη πηγή της ρύπανσης έφθασαν μέχρι τον Καταυλισμό των τσιγγάνων. Πιο ψηλά το νερό ερχόταν μόνο θολό και φάνηκε ότι από κει και κάτω ήταν το πρόβλημα. Διαπιστώθηκε ότι μετά από μια ώρα σταμάτησε να κατεβάζει μαυρίλα.
Το συμπέρασμα είναι ότι κάποιος εγκληματίας άδειασε βυτίο ή βυτία με βοθρολύματα μεσημεριάτικα στο ύψος του Καταυλισμού των τσιγγάνων. Αν είναι έτσι, σημαίνει ότι αυτό γίνεται τακτικά και όχι μόνο σ’ αυτό το σημείο, αλλά σε όλο το μήκος του Ξηριά και της Γερμανικής Τάφρου. Ένα χρόνο μετά την κρίση του Μαλιακού, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις δεν χρειάζεται να επαναλάβουν το αυτονόητο για τις υπηρεσίες και τις ευθύνες τους. Την εικόνα βέβαια συμπλήρωσε η κατάσταση, που αντίκρισαν στον Καταυλισμό των τσιγγάνων. Εικόνα που θύμισε σε πολλούς τα ποτάμια της Κατμαντού στο Νεπάλ. Αριστερά και δεξιά της κοίτης του χειμάρρου παντού σκουπίδια και παιδιά να παίζουν ανάμεσα στα ποντίκια! Δεκάδες ποντίκια να φεύγουν μέσα από τα πόδια τους κυριολεκτικά.
Ο οικολόγος Στέφανος Σταμέλλος δήλωσε, “Δεν μπορώ να πω ότι ήταν έκπληξη. Όμως δεν περίμενα να δω τόσα ποντίκια ανάμεσα στα παιδιά. Δεν περίμενα να δω τέτοια εγκατάλειψη από μέρους της πολιτείας, της νομαρχίας, του δήμου. Εδώ όλα δοκιμάζονται. Και η ανθρωπιά, και η υποκρισία, και η ευθύνη, το ψέμα και η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Το “τα παιδιά και τα ποντίκια” θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των αθίγγανων. Ελπίζω να μας παρακολουθούν…” Η κρίση, για την οποία μιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μια φορά ακόμα λέμε ότι είναι κρίση αξιών. Η ζωή, ναι, συνεχίζεται. Με τις έντονες αντιθέσεις της και κυρίως με την κρίση, αλλά και την υποκρισία, τα μεγάλα λόγια και την απανθρωπιά.
