Mα πού τα βρίσκετε; Θέλω κι εγώ!

Ζω στη Γλυφάδα! Ένα εξαιρετικά κοσμοπολίτικο μέρος στην Αθήνα. Γεμάτο ταβέρνες, ρεστωράν (καθόλου φτηνά), μπαρ, clubs, café  …
Όταν βγαίνω ξέρω τα μέρη που θα φάω φτηνά και καλά…ή άμα θέλω να βρεθώ με την βαβούρα και τη χαρά της πόλης παραγγέλνω καφέ… ή το πολύ-πολύ ένα ποτάκι. Δυστυχώς δεν αφήνω πια φιλοδώρημα περισσότερο από ένα ευρώ… κι όταν βγαίνω με φίλους μου «ο καθένας πληρώνει το μερικό του»…  Γεννηθηκα σπάταλος κι όλo αυτό το «μετρημα» με πνίγει… με μαθαίνει όμως και πράγματα που δεν ήξερα. Το απόλαμβάνω θαλεγα… παρ ολο που με πνίγει.
Δεν είμαι εκ φύσεως καταναλωτικός άνθρωπος… έτσι αγοράζω σπανίως  ρούχα, δεν χρειάζομαι καροτσάκι στο σουπερ μάρκετ… γενικά κάνω μια ήσυχη ζωή… τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάω μπροστά στο  υπολογιστή μου… όπου γραφω –καλή ώρα- για να κερδίσω τον μισθό μου, που μου επιτρέπει να ζω.
Εχω ένα Smart-άκι του 2.000 στο οποίο ξεχνάω να βάλω βενζίνη.
Πηγαίνω μια φορά τον μήνα αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη, όπου μένω σε φιλικό μου σπίτι και τα εισιτηρια ταχω κλείσει πολύ καιρό πριν για να είναι τα φτηνότερα που γίνεται…
Στο τέλος του μήνα ζήτημα είναι να’χω 10 ευρω στην τσέπη.
Δουλεύω ακατάπαυστα για έναν αξιοπρεπή μισθό… την εποχή που οι περισσότεροι συναδελφοι της γενιάς μου βγαίνουν στη συνταξη (!!!)
Κάνοντας λοιπόν βόλτες στη γειτονιά μου μένω πραγματικά αφωνος, που λέει κι ο Σόϊμπλε.
Τίνγκα οι ταβέρνες.
Τίνγκα τα bar.
Tίνγκα τα café.
Τίνγκα όλα…
Ναι το Σαββατοκύριακο εννοώ.
Αλλά και τις καθημερινές ψιλο-τίνγκα.
Αποκλείεται να ξεκινήσεις π.χ. από τον Πειραιά και ναρθεις στη Γλυφάδα και να μην ξοδέψεις μινιμουμ 50 ευρώ. Όχι δεν μιλάω για τους πιτσιρικάδες που την βγάζουν με ένα χάμπουργκερ… μιλώ για όλους αυτούς κι αυτές στο τίνγκα που λέγαμε.
Κάθεσαι σε τραπέζι που μόλις έχει σηκωθεί μια παρέα. Ο σερβοτόρος δεν έχει καθαρίσει…κοιτάς τα πιάτα… όχι δεν είναι γλυμμένα… η μισή σαλάτα περισσεύει.. μισο μπιφτεκάκι στα περισσότερα πιάτα… μισοπιωμένες μπύρες… πολλές τηγανητές πατάτες ανέγγιχτες.
Όχι δεν είναι εκείνοι που κάνουν διακοπές στη Μύκονο.
Είναι κανονικοί άνθρωποι, που πήγαν οικογενειακώς   βόλτα… να μαζέψουν ήλιο… να φλερτάρουν… να πουλήσουν μούρη κ.λ.π.
Συμφωνοι!
Τα λεφτά που τα βρίσκετε ρε παιδιά; Όχι… όχι… δεν εννοώ ΚΑΘΟΛΟΥ ότι είστε λαμόγια. Προς Θεού… θα΄λεγα ότι το ζηλεύω υπο μία εννοια… αλλά πού τα βρίσκετε ρε παιδιά;
Οποιος με γνωρίζει, ξέρει ότι δεν τα πάω καθόλου καλά με τους αριθμούς … ειδικά των χρημάτων…. Αλλά αυτή τη φορά όσο και να τα προσθέτω στο χαρτί… όσο και να τα βάζω σε ειδικά προγράμματα από κατεβάζω από το internet… δεν μου βγαίνουν…
Προσέξτε, δεν έχω αντιρρηση που τα ξοδεύουν. Γουστάρω που γουστάρουν… κι εγω γουσταρω να ξοδεύω… όταν έχω όμως… όταν δεν έχω μένω με το γούστο.
Δεν μπορείς να κλαίγεσαι ότι έχει τρία μεταπτυχιακά και δεν βρίσκεις δουλειά στα 30 σου…και κάθε μέρα να πίνεις καφε σε café που δεν γίνεται να φύγεις χωρίς να πληρώσεις το λιγότερο 10 ευρώ… ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ… αφού σε βλέπω που χλαπακώνεις και ένα club sandwich … και αμα περάσει και κανένα γνωστό σου γκομενάκι τον  κερνάς τον καφέ.
Με πρόχειρους λογαριασμούς ολο αυτό σου κοστίζει κανένα 500άρι τον μήνα… δλδ τον μισθό που κλαίγεσαι ότι δεν έχεις… συμφωνοι μαζί σου… αλλά τα 500 πού τα βρίσκεις;
Στα δίνει ο μπαμπάς σου;
Ε, τότε γιατι κλαίγεσαι; Πές του να σου κάνει αύξηση.
Οκ αυτή είναι η μία περίπτωση…
Οι άλλοι πού βρίσκουν τα λεφτά;
Δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα. Δεν μπορεί ναχε ο παπούς τόσες λίρες…Πόσες λίρες πια;
Η μοναδική απάντηση που΄χω στο μυαλό μου δεν είναι οικονομική.
Μάλλον (μάλλον λέμε) είναι αυτή η αόρατη δυναμη του Ελληνα να επιβιώνει.
Όταν έπεσαν οι Διδυμοι Πύργοι, γλυτωσε ενας παπούκας Ελληνοαμερικάνος που βγαίνοντας από τα συντρίμια μέσα στην σκόνη… είπε (στα ελληνικά) σε ένα κανάλι που τον πλησίασε!
-Ουφ γλυτώσαμε πάλι!
Αυτό το «πάλι» είναι το μυστικό.
Δεν έχω μία, αλλά τα ισοπεδώνω στα μπουζούκια για μια καψούρα. Εγώ πλερώνω….
Και το πιο αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές όντως πλερώνει.
Πώς;
Αγνωστον!