Ο πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης θα παίξει τα ρέστα του. Θέλει να πείσει ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ότι πράγματι βγήκαμε από το Μνημόνιο και ότι η Ελλάδα σε ένα βαθμό μπορεί να ορίζει τις τύχες της.
Δυστυχώς όμως θα επιχειρήσει να το κάνει με ένα τρόπο που δεν δικαιολογεί το «νέο» που ευαγγελίζεται. Θα προσπαθήσει – στα μέτρα του δυνατού – αντιγράψει το «παλαιό». Εξάλλου αυτό το «παλαιό» το ξεκίνησε ο ίδιος από τον ίδιο χώρο το 2014, όταν και υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες. Τον Σεπτέμβριο του 2014, αν θυμάστε το μόνο που δεν υποσχέθηκε ήταν … «θάλασσα στην Καρδίτσα».
Τι θα κάνει; Θα υποσχεθεί και πάλι παροχές, όχι με στόχο την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και της ποιότητας ζωής τους, αλλά με μία και μοναδική επιδίωξη: Να προσελκύσει ψηφοφόρους. Ότι έκαναν δηλαδή και οι προηγούμενοι.
Δεν θα πει προφανώς τίποτε ουσιαστικό για την βελτίωση των υπηρεσιών στα δημόσια νοσοκομεία, εκτός και αν πιστεύει ότι όλα είναι υπέροχα. Δεν θα πει τίποτε για την βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και δεν θα πει τίποτε για την βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.
Και δεν θα πει τίποτε διότι εάν δώσει 10 ευρώ παραπάνω για την παιδεία δεν θα πάρει ψήφους, ενώ αν δώσει από δύο ευρώ παραπάνω στον Κώστα, τον Παντελή, τον Γιώργο, την Μαρία και την Χρυσούλα, κάποιος εξ αυτών θα τον ψηφίσει.
Η κοντόφθαλμη αυτή πολιτική στιγματίζει την Ελλάδα στην μεταπολίτευση. Το κοινό καλό δεν φέρνει ψήφους, ενώ το ατομικό ίσως και να φέρει.
Ο Αλ. Τσίπρας ελάχιστα διαφέρει από τους προηγούμενους, στο πως αντιμετωπίζει την πολιτική. Θέλει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές ή τουλάχιστον να υποστεί συντριβή. Στοχεύει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Εκεί θα δώσει το βάρος μίας ψευδεπίγραφής βελτίωσης της ζωής τους.
Κάποιοι μπορεί να πειστούν, το έκαναν άλλωστε και με τους προηγούμενους γιατί να μην το κάνουν και τώρα, αλλά ουδείς θα ασχοληθεί με το δάσος και θα αρκεστεί στο δέντρο. Εξάλλου αν μπορούσε να ρωτήσει κανείς τον κόσμο τι θέλει: μία καλύτερη υγεία και παιδεία ή 100 ευρώ τον μήνα περισσότερα στο παντελόνι, πολύ φοβάμαι ότι θα επέλεγε το δεύτερο. Και όχι απόλυτα γιατί είμαστε μία κοινωνία με άπληστους πολίτες, αλλά γιατί είμαστε μία κοινωνία που δεν εμπιστευόμαστε κανέναν και προτιμούμε το εφήμερο 100άρικο από μία υπόσχεση για … «καλύτερο αύριο».
