Είναι δύσκολο για τον άνθρωπο – τον υγιή άνθρωπο – να κλειστεί μέσα στο σπιτικό του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν είναι στη φύση του. Δεν ταιριάζει στην κοινωνική συμπεριφορά του και γενικότερα στην ιδιοσυγκρασία του.
Ιδίως ο μεσογειακός άνθρωπος, ο κάτοικος των εύκρατων περιοχών, όπου το «γλυκό» κλίμα επικρατεί για πολλούς μήνες το χρόνο, θέλει να περνά το χρόνο του όσο μπορεί εκτός σπιτιού. Θέλει να «βγαίνει». Θέλει να πάει στις δουλειές του, να επισκεφθεί φίλους του, να διασκεδάσει. Η «κλεισούρα» του σπιτιού δεν του αρέσει καθόλου.
Όσοι κλείνονται διαρκώς «μέσα» χωρίς ιδιαίτερο λόγο, είναι ακοινώνητοι, έχουν κάποιο πρόβλημα αγοραφοβίας ή περνάνε κάποια φάση αποξένωσης. Είναι και κάποιοι «σπιτόγατοι» που απλώς τους αρέσει να παραμένουν μέσα στο σπίτι και να περνάνε εκεί τον ελεύθερο χρόνο τους, προτού πάνε νωρίς για ύπνο.
Όμως, ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το «έξω». Το κλείσιμο τον στενοχωρεί, τον μελαγχολεί, τον μαραζώνει. Θέλει να βγει, να πάει στο ταβερνάκι του, στο σινεμά, στο γήπεδο. Θέλει να δει τους φίλους του, να πιεί το καφεδάκι του, να κουβεντιάσει. Θέλει επίσης να κάνει τα ταξιδάκια του, τα ψώνια του και τις βόλτες του.
Και όλα αυτά γίνονται «έξω».
Να όμως που ήρθε μια στιγμή, μια κατάσταση, που όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν. Είναι επικίνδυνο. Η υγεία του, η δική του και των δικών του, βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο. Και πρέπει να «μαζευτεί». Να μείνει μέσα στο σπίτι του, χωρίς να ξεμυτίσει από εκεί. Διότι έξω κυκλοφορεί η πανδημία του κορωνοϊού.
Μπορεί να μη τον βλέπεις, αλλά ο κίνδυνος είναι εκεί και καραδοκεί για να σε ρίξει άρρωστο στο κρεββάτι. Με άσχημες συνέπειες για την υγεία σου, τη ζωή σου την ίδια. Φοβερό!
Η εντολή, οι οδηγίες των ειδικών, σε υποχρεώνει να μείνεις σπίτι σου «επ’ αόριστον». Αλλά, επίσης, μέσα στο σπίτι να ζεις με συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες υγιεινής, ώστε να είσαι προστατευμένος εσύ και όσοι μένουν μαζί σου. Απίστευτα πράγματα!
Και αν είσαι υποχρεωμένος να βγεις για λίγο, πρέπει να αποφεύγεις τις μεγάλες παρέες, τις όποιες συναναστροφές με πολύ κόσμο. Μακρυά! Τουλάχιστον δύο μέτρα από τον διπλανό σου. Και να είσαι εξοπλισμένος με αντισηπτικά, γάντια και μάσκες. Και μη ξεθαρρεύεις! Μόνο κοίταξε όταν γυρίσεις σπίτι να απολυμάνεις τα πάντα: χέρια, ρούχα, παπούτσια, πόμολα.
Κάθισε εκεί μέσα και περίμενε. Και πρόσεχε: αν εσυ ή κάποιος στο σπίτι βήξει, φτερνιστεί, έχει πονοκέφαλο ή κάνει πυρετό, πάρε αμέσως τον γιατρό και πες του το. Να είσαι έτοιμος τότε να απομονωθείς για να αποφύγεις κάποιον συγκάτοικό σου που εμφάνισε συμπτώματα.
Μιλάμε για φρίκη!
Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις ότι εκατομμύρια άνθρωποι περνούν την ίδια κρίση μέσα στα σπίτια τους. Παντού σε όλο τον κόσμο. Οι δρόμοι έχουν ερημώσει. Κανείς δεν κυκλοφορεί. Τα μαγαζιά είναι κλειστά. Και τα νέα μιλούν για χιλιάδες «κρούσματα» και πολλούς θανάτους.
Αυτά δυστυχώς είναι «τα νέα». Καθημερινά, οι κακοί αριθμοί μεγαλώνουν. Απότομα. Και όλος ο κόσμος φοβάται.
Γίνεται ξαφνικά το σπίτι ένα καταφύγιο. Σαν να πέφτουν «αθόρυβες βόμβες» εκεί έξω. Σαν να γίνεται πόλεμος και να σκοτώνονται άνθρωποι. Και είναι όντως πόλεμος! Αόρατος και ύπουλος.
Πόσο θα κρατήσει αυτό, κανείς δεν ξέρει. Ούτε οι ειδικοί, ούτε οι επιστήμονες, γνωρίζουν τι ακριβώς θα γίνει και πώς θα βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη. Συνιστούν μόνο μεγάλη προσοχή και κλείσιμο στο σπίτι. Υποχρεωτικά, μας λένε, όλοι πρέπει να «σπιτωθούμε»!
Οι «σειρήνες» μας προειδοποιούν: «Μένουμε στο σπίτι!»
Έτσι, τώρα που όλα μοιάζουν να αλλάζουν στη ζωή μας, το σπίτι μας έγινε το «κάστρο» μας. Και τα μπαλκόνια μας έγιναν παρατηρητήρια του «έξω κόσμου». Ενός κόσμου που δεν μπορούμε να απολαύσουμε όπως εμείς ξέραμε, όπως είχαμε συνηθίσει.
Και η αξία του «έξω» αποκτά μια νέα διάσταση. Συνειδητοποιούμε ταυτόχρονα δύο πράγματα: από τη μια, την αξία της ελευθερίας μας και από την άλλη, την αξία του σπιτιού μας. Μας λείπει αφάνταστα η ελευθερία μας, αλλά αυτή τη στιγμή εκτιμάμε την προστασία του σπιτιού μας.
Άραγε, θα μας αλλάξει ως ανθρώπους όλο «αυτό» που συμβαίνει; Και τι θα δούμε εκεί έξω όταν περάσει αυτή η «μπόρα»; Πόσους θα επηρεάσει αυτό το «κακό»; Και τι θα αφήσει πίσω του;
Θα περάσει.
Ο κόσμος σιγά-σιγά θα ξαναβρεί τον ρυθμό του. Θα επιστρέψουμε στα ωραία στέκια μας και θα ξανασυναντηθούμε με τους φίλους και τις παρέες μας. Θα ξαναρχίσουν οι βόλτες μας, τα ταβερνάκια θα ανοίξουν και στα καφενεία της πλατείας θα πιούμε το καφεδάκι μας, όπως πριν.
Όπως πριν;
Ναι. Όπως πριν.
Μόνο που δεν θα ξεχάσουμε το τι περάσαμε και το πόσο ευάλωτος είναι τελικά ο άνθρωπος, η ανθρωπότητα. Και ίσως αυτό το συμπέρασμα να είναι πολύ χρήσιμο για το μέλλον!
Για όλους μας.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163