Θα περίμενε κανείς ότι ειδικά για τα 90 χρόνια από την πρώτη απονομή των μεγαλύτερων και σπουδαιότερων κινηματογραφικών βραβείων του πλανήτη θα ζούσαμε κάτι παραπάνω από τις εμπνεύσεις – κλισέ των διοργανωτών.
Ο Τζίμι Κίμελ ήταν πιο βαρετός από ποτέ και η τελετή δεν θα μείνει στην ιστορία των βραβείων για την μοναδικότητά της.
Ο παρουσιαστής μας ενημέρωσε ότι θα δώσει δώρο ένα τζετ σκι σε όποιον μιλήσει λιγότερο στους ευχαριστήριους λόγους. Αυτό, ήταν δίκοπο μαχαίρι. Όχι, γιατί δελέασε τους ζάμπλουτους ηθοποιούς και μέλη της κινηματογραφικής βιομηχανίας αλλά γιατί όλοι τσίμπησαν με αυτό το εφεύρημα και οι ομιλίες τους στην πλειοψηφία τους δεν είχαν καμία ουσία.
Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν θέματα να σχολιάσει κανείς στα Όσκαρ. Ειδικά μετά το σκάνδαλο Γουάινστιν.
[read4more]
Επίσης, δεν μπορεί να θεωρηθεί πρωτοτυπία το γεγονός ότι ο Κίμελ μαζί με άλλες διασημότητες μπούκαρε σε κινηματογράφο και είπε στους έκπληκτους θεατές ότι είσαστε στον αέρα και σας δείχνουν στα Οσκαρ.
Κι αυτό γιατί κάτι αντίστοιχο έγινε και πέρυσι όταν μια ομάδα πάλι ανυποψίαστων πολιτών που τους έκαναν ξενάγηση στο Χόλιγουντ βρέθηκαν ξαφνικά μέσα στο Dolby Theater και βρέθηκαν μπροστά στα ινδάλματά τους. Ναι, αυτό ήταν πρωτότυπο.
Κατά τα λοιπά, ευτυχώς που υπήρξαν ο μεξικανός σκηνοθέτης Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και η υπέροχη Φράνσις Μακ Ντόρμαντ οι οποίοι και πολιτικά μίλησαν και ειδικά η δεύτερη κατάφερε να ξυπνήσει τους συναδέλφους της που είχαν πέσει με εκατομμύρια τηλεθεατές σε ύπνο βαθύ…
Σε γενικές γραμμές τα πιο δίκαια Οσκαρ σε θέμα βραβεύσεων ήταν μια ξεπέτα σε θέμα διοργάνωσης που θα μπορούσε να έχει διοργανώσει ένα τοπικό κανάλι μιας οποιαδήποτε αμερικανικής Πολιτείας.
Η αφεντιά μου δεν έχει χάσει ούτε μια τελετή Οσκαρ εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Και πάντα εκτός από το καθιερωμένο ξενύχτι μαζευόμασταν όλοι οι φίλοι το βράδυ της Δευτέρας και βλέπαμε την τελετή υποτιτλισμένη. Αυτό σήμερα για πρώτη φορά δεν θα συμβεί. Δεν υπάρχει λόγος…
