Έκαναν έγκλημα, αφαίρεσαν μια ανθρώπινη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη. Ζωή που βγήκε από μέσα τους. Σαν μια κούκλα που χάλασε και την πετάμε στα σκουπίδια. Προφανώς ήταν πολλοί οι παράγοντες που οδήγησαν αυτά τα δυο παιδιά να προχωρήσουν σε αυτήν την αποτρόπαιη πράξη. Και αυτό για να εξηγηθεί είναι δουλειά των ειδικών επιστημόνων. Εμείς, ούτε δικαστές είμαστε, ούτε ψυχολόγοι.
Όμως, τα δυο αυτά τραγικά περιστατικά δεν δικαιολογούνται σε μια εποχή που η εγκυμοσύνη εκτός γάμου δεν είναι κάτι το μεμπτό, που η εγκυμοσύνη εκτός γάμου δεν είναι κάτι που στιγματίζει, όπως στο παρελθόν, τις γυναίκες. Δείχνουν όμως περίτρανα ότι ακόμα και σήμερα, πολλά νέα παιδιά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι της άγνοιας και της προκατάληψης. Η Πολιτεία δεν έχει επιτελέσει το έργο της. Η Παιδεία των νέων ανθρώπων σε τέτοια θέματα είναι όχι απλά ελιππής αλλά ανύπαρκτη. Η οικογένεια που είναι ο δεύτερος βασικός πυλώνας για την ανατροφή και την εκπαίδευση ενος παιδιού έχει αποτύχει με εκκωφαντικό τρόπο. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα, μέλος της οικογένειας έχει βοηθήσει την μητέρα να “ξεφορτωθεί” τον ανεπιθύμητο καρπό της κοιλιάς της.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βιαστούμε να καταδικάσουμε κανέναν. Δεν πρέπει να σταθούμε αυστηροί και αδέκαστοι κριτές πάνω από αυτά τα παιδιά. Πρέπει να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί απέναντι σε αυτά τα νέα παιδιά. Και να απαιτήσουμε να επιμορφώνονται ουσιαστικά και συναισθηματικά να στέκονται με δέος απέναντι στο θαύμα της ζωής. Αν αυτά τα νέα κορίτσια γνώριζαν με τον σωστό τρόπο τις απλές μεθόδους αντισύλληψης δεν θα γίνονταν μητέρες. Αν αυτά τα νεα κορίτσια είχαν έναν υγιή συναισθηματικό κόσμο δεν θα πετούσαν έτσι εύκολα μια ανθρώπινη ζωή στα σκουπίδια. Η αποτυχία όλων μας θα πρέπει κανονικά να μας στοιχειώνει και να μας υπενθυμίζει ότι προτεραιότητα γι’ αυτή την χώρα είναι τα παιδιά της. Όχι με βάση τα στερεότυπα της επαγγελματικής αποκατάστασης, αλλά με βάση τον ανθρωπισμό, την άδολη αγάπη και τον σεβασμό του υπέρτατου δώρου που είναι η ανθρώπινη ζωή.
